De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

16 • dinsdag 11 december 2012

Binnenin het chique restaurant van Boston weerklonk gelach en het getik van champagneglazen.

Gaels rug raakte de rugleuning van de cognackleurige stoel terwijl ze naar haar man keek, die tegenover haar zat. Zodra hun ogen elkaar ontmoetten, glimlachte Gael verbeten.

Eén hand van haar hield een wijnglas gevuld met uitstekende Rhônewijn vast, de andere lag in een vuist op haar schoot terwijl ze haar lippen dwong niet te grimassen.

Joseph McGee, Bobby's grootvader, had een etentje georganiseerd voor de vele politici die hij kende. Zodra Joseph hoorde dat Bobby één of andere belangrijke commissie zou leiden vanuit Washington D.C., had hij prompt een ontmoeting geregeld met de meest vooraanstaande figuren uit de politieke wereld.

Bobby had het etentje vanochtend vermeld aan zijn vrouw aan de ontbijttafel. Hij had bijna willen zeggen dat hij morgen weer thuis zou zijn, totdat hij de stem van zijn vrouw had gehoord.

"Oh, maar Joseph had me dat gisteren al laten weten. Ik heb onze koffers gemaakt toen je onder de douche stond." Gabrielles stem had helder doorheen de keuken gegalmd.

Bijna liet Bobby de mok koffie uit zijn handen vallen. "Onze koffers?" stamelde hij, terwijl hij de krant liet zakken.

"Hmm hmm. Ik heb je donkergrijs kostuum van Burberry ingepakt," had Gael geantwoord, die opkeek van de mails op haar tablet. "Is er een probleem?" vroeg ze, fronsend, terwijl ze de beschermhoes over het toestel deed en haar man aankeek.

"Jij wilt meegaan?" vroeg Bobby verbaasd. Het was de eerste keer dat zijn vrouw oprechte interesse toonde in zijn werk en vanuit zichzelf een voorstel deed om hem te vergezellen, zonder dat hij minstens vier keer moest aandringen.

"Nou, wordt het niet eens tijd dat ik me verdiep in jouw werk?" antwoordde Gael schalks. "Per slot van rekening doe jij het om een goede toekomst voor ons te verzekeren en is je politieke carrière belangrijk voor je."

Bobby was opgestaan en had zijn vrouw opgetild voor hij haar kuste. "Je hebt geen idee hoeveel dit voor mij betekent, schatje."

Gael kon nog altijd zijn warme lippen op haar wang voelen. Nerveus streek ze over haar sleutelbeenderen en hals. De blauwe plekken en de bloeduitstortingen waren gisteren zo goed als verdwenen. De vorige week had Gael vrijaf genomen op het werk om zich volledig te storten op de inrichting van het huis in Scarsdale en om Bobby zoveel mogelijk te vermijden, zodat hij niets zou zien. De laatste details had ze gisteren geregeld en alles was zo goed als in orde om volgende week te verhuizen. De binnenhuisarchitect was trots geweest op het resultaat en Gael had zich opgelucht gevoeld.

Bobby had de foto's gekozen en Gael had gehuild toen ze eergisteren de foto's in de zilveren fotolijstjes stopte en ze verspreidde over het hele huis. Elke foto bracht haar terug naar een periode dat ze gelukkig was geweest met haar man, een periode die zij vakkundig had weten te verpesten door na haar huwelijk nog contact te zoeken met Caleb Moreno, die haar enkel had meegetrokken op een pad richting verderf. Zodra ze haar huwelijksfoto onder ogen kreeg, Gael in de armen van Bobby die een kus op haar hoofd drukte terwijl zij zichzelf vasthield aan zijn das, was Gael zelfs ziek geweest van verdriet. Ze was halsoverkop naar de dichtstbijzijnde badkamer gerend omdat ze haar ontbijt niet had kunnen binnenhouden. Daarna was ze in tranen uitgebarsten.

Waarom, oh, waarom, had ze ooit naar de duivel geluisterd?

De laatste tijd werd ze heen en weer geslingerd door een wirwar van emoties, maar van één ding was Gabrielle zeker: ze had de juiste beslissing gemaakt om Caleb te verlaten. Ze wist dat ze geen toekomst samen hadden. Nu moest ze alles op alles zetten om een goede toekomst op te bouwen met de man waarvan ze echt hield, Bobby McGee.