De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

26 • vrijdag 31 mei 2013

"Robert McGee!"

Bobby keek met fronsende wenkbrauwen op van de manchetknoopjes die hij net wilde toeknopen toen hij de schrille stem van zijn vrouw hoorde, gevolgd door een heus gevloek en kleren die in het rond werden gegooid en vervolgens neervielen op tapijt.

"Schatje?"

"Bordel de merde!" was zijn antwoord. Bobby legde de manchetknopen, die waren ingelegd met obsidiaan, voorzichtig terug in het doosje voordat hij de badkamer verliet.

Toen Bobby de slaapkamer inging, moest hij onmiddellijk wegduiken voor een hooggehakte goudkleurige pythonpump die zijn gezicht op één haar miste en met een harde klap op de overloop belandde. Tot zijn grote voldoening zag Bobby dat de hak van de schoen onherstelbaar gebroken was. Mooi zo. Hij had die schoenen altijd al verafschuwd.

De pump was vanuit de dressing gekomen, waarvan de deur wagenwijd openstond.

"Putain merde fait chier!"

Hoofdschuddend betrad Bobby de gevarenzone.

In het midden van de smalle kamer, stond zijn vrouw, gekleed in een crèmekleurige jurk die tot over haar knieën viel. Doordat ze met zijn rug naar hem toe stond, zag Bobby hoe de rits nog wijd open was.

"Hulp is gearriveerd," zei Bobby, die tegen de deuropening aanleunde en geamuseerd toekeek.

Gabrielle draaide zich om en zette haar handen op haar heupen.

Sinds vorige maand was haar buik onmiskenbaar beginnen te groeien. Haar gezicht was voller geworden en ze had iets van gemoedelijkheid over zich heen gekregen.

Bobby vond dat ze nog nooit zo aantrekkelijk was geweest. Ondanks het feit dat haar gezicht nu storm voorspelde.

"De rits is kapot! Die jurk is gloednieuw!" begon Gael op te sommen, op een stem die niet veel goeds beloofde. Op haar hoge hakken kwam ze op hem afgelopen, met vuurspuwende ogen. "Ik koop een jurk die zou moeten passen en dan dit," begon ze weer te schuimbekken.

"Schatje, jij hebt nog nooit in je leven een jurk met een ritssluiting op de rug alleen aangekregen," zei Bobby, wiens ogen pretlichtjes hadden.

In tegenstelling tot iedereen die Gabrielle kende, was Bobby de enige die niet angstig wegschoof als ze een woedeaanval had.

"Draai je om," zei Bobby. Hij nam zijn vrouw bij de schouders en draaide haar om, zodat ze met haar rug naar hem toe stond.

"Dit is een monster," mopperde Gael, terwijl ze haar haren over haar schouder drapeerde.

"Het is jouw monster," zei Bobby, zijn lippen tegen haar hals toen hij de rits omhoogtrok.

Gael draaide zich terug om en trok één wenkbrauw op, ongelovig.

"Ik hou van je," zei Bobby, die een kus op het puntje van haar neus drukte. "Maar ik ga me moeten haasten, of ik mis de eerste vergadering van de dag."

"Jij maakt me vanavond weer terug los!" hoorde hij de stem van zijn vrouw, voordat hij terug in de badkamer stond om zijn manchetknopen aan te brengen. Hoofdschuddend trok hij de kraag van zijn hemd goed en nam zijn kostuumvestje.

"Veel plezier bij de burgemeester. Doe mijn moeder de groetjes."

Voor Gabrielle hem kon bekogelen met gevaarlijkere schoenen – Bobby had de vlijmscherpe hakken van Gael al vaak genoeg van dichtbij kunnen bestuderen de afgelopen maanden – verdween Bobby naar de benedenverdieping.

Gael hoorde hoe de voordeur in het slot viel. Met een plof liet ze zich neervallen op de poef die in het midden van de dressing stond. De laatste tijd was ze veel sneller moe dan normaal en haar benen voelden zwaar aan.