De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

32 • donderdag 12 september 2013

"Dat is dan dertig dollar." 

Vanuit het ziekenhuisbed keek Peggy stomverbaasd naar Gael, die na haar man binnenkwam en hem beduusd aanstaarde.

Met een uitgestoken hand liep Bobby op Trent af, die aan het raam stond met zijn allereerste spruit, gewikkeld in roze dekentjes.

"Dertig dollar?" vroeg Trent, terwijl hij over de dekens met gefronste wenkbrauwen naar Bobby keek. "Vijftien dollar, ja."

Bobby schudde grijnzend zijn hoofd. "Sorry, Trent. Inflatie. Dertig dollar. Maar omdat jij het bent en we weten allemaal dat je zo arm bent als de straat, is vijfentwintig dollar ook goed."

"Weet jij waarover het gaat?" fluisterde Peggy naar Gael, die haar net op haar wang had gekust. Peggy zat rechtop in bed, gekleed in een lichtblauw ziekenhuishemd met witte polkadots.

"Al sla je me dood," fluisterde Gael terug. Haar haren vielen over haar schouders naar voren en Gael duwde ze ongeduldig terug. De dunne witte gedrapeerde sweater liet één schouder vrij, terwijl de zachte stof Gaels lichaam omhulde. Daaronder droeg ze een strakke donkerblauwe jeans en hoge zwarte sandaaltjes. Niemand zou zeggen dat ze bijna exact een maand geleden zelf moeder was geworden.

"Mooi niet, McGee. Dat was jaren geleden!" siste Trent. Hij wiegde het bundeltje dekens voorzichtig heen en weer.

Bobby's grijns werd breder. "Ik kan er ook niets aan doen dat jij nu eenmaal met alles te laat bent, mijn beste Trent. Vijfentwintig dollar, graag."

Met een laatste boze blik op Bobby, nam Trent uit zijn broekzak zijn portemonnee en trok een paar dollarbiljets tevoorschijn, die hij in Bobby's uitgestoken hand duwde.

Gael zat naast Peggy op het bed, die het het tafereel met toegeknepen oogjes had bekeken. Bobby stak net met een grote glimlach de biljetten in zijn broekzak.

"Trent, Robert, wat is er gaande?"

"Niets, lieveling," zei Trent vlug, terwijl zijn dochtertje rechtop zette en een kus op haar hoofdje drukte. "Gewoon, een oude weddenschap," mompelde Trent er beschaamd achteraan, zijn helderblauwe ogen twijfelend, alsof hij niet goed wist wat hij moest doen.

"Welke oude weddenschap?" vroeg Peggy, die haar armen over elkaar sloeg.

"Trent hier had gewed dat zijn eerste nakomeling precies op tijd zou arriveren, op de dag dat hij of zij uitgeteld zou zijn," zei Bobby vrolijk, alsof hij net het beste nieuwtje ooit vertelde aan Peggy en Trent op zijn schouder klopte.

"Trent!" zei Peggy, haar stem een octaaf hoger. "Hoe kon je zoiets belachelijks wedden?"

"In zijn verdediging, Peg, dat was meer dan – wat, zes jaar geleden? – en ik geloof dat Trent toen net zijn dertiende biertje achterover had gekapt. Jammer genoeg heb ik die weddenschap altijd onthouden. Maar ja," haalde Bobby zijn schouders op, zonder enige berouw. "Ik ben dertig dollar rijker."

"Ik kan niet geloven dat jullie nog altijd kleuters zijn," berispte Peggy haar man en diens beste vriend. "Of ja, eigenlijk wel." Ze schudde haar hoofd en rolde met haar ogen, terwijl ze een veelbetekende blik met Gael deelde.

"Deze weddenschap mag je hebben gewonnen, McGee," zei Trent, terwijl hij naar zijn dochtertje keek. "Maar al die andere zijn van de baan."

"Hoe bedoel je, Hoffman?" vroeg Bobby, die ook naar de baby staarde. "Ze kan je dochter niet zijn, Hoffman. Daarvoor is ze veel te knap. Peggy, heb je iets gehad met de melkboer?" vroeg hij grijnzend, wat hem een stomp van Trent opleverde. "Hey, niet slaan."

Trent deed een grote stap weg van Bobby. "Luister maar niet naar hem, prinses. Jij bent veel te goed voor een McGee," suste hij de baby.

Gael en Peggy keken elkaar aan, met opgetrokken wenkbrauwen, voordat ze van elkaar wegkeken. Peggy hees zichzelf wat hoger op.