De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

34 • vrijdag 11 oktober 2013

"Wat vond jij van Bouillard?" Weloverwogen depte Gael haar lippen, die ze die ochtend bessenroze had gestift, met haar servet.

Tegenover haar trok haar assistente Kelsey een bedenkelijk gezicht. Met haar linkerhand speelde ze met een zwarte krul die uit haar dikke staart was ontsnapt. Onder tafel begonnen de zwarte Doc Martens zenuwachtig heen en weer te tikken.

"Ik weet het niet. Het verbaast me eerlijk gezegd dat hij nog altijd niet het aanbod van de concurrent heeft aangenomen."

"Ja, dat verbaast mij ook," beaamde Gael, die achteruit leunde. Haar nagels tikten op het blad van de tafel.

Kelsey en zij zaten in een eetcafé, een paar blokken verwijderd van Tudor Publishing. Kelsey had net het laatste van haar tonijnsandwich opgeknabbeld, terwijl Gael nadenkend in haar grote mok met groene thee roerde.

Die ochtend hadden ze de vergadering met Bouillard achter de rug gehad. Na lang genoeg overleg hadden ze eindelijk die felbegeerde misdaadthriller in handen.

"Aan de andere kant, hij heeft waarschijnlijk nu een veel beter deal gesloten en ik denk dat hij het ook weet," zei Kelsey, die de kruimels van haar broodje bij elkaar veegde en haar vingers kraakte. Gael trok een gezicht en lachend liet Kelsey haar handen los. "Sorry, baas."

Gael grijnsde en legde het lepeltje op het porseleinen schaaltje, voordat ze een zuinig slokje nam.

Zoals ze had verwacht, was ze inderdaad opgetogen om terug aan de slag te mogen gaan. Maandag was ze met een grote glimlach op de werkvloer verschenen, tot de grote verbazing van Kelsey, die haar ogen nauwelijks had kunnen geloven. De papieren die ze in haar handen had gehad, waren pardoes weer op haar bureau gevallen. Doorheen de glazen wand van haar bureau had Gael glimlachend toegekeken hoe Kelsey bijna een kwartier bezig was geweest om alle papieren terug op volgorde te krijgen.

Ze had haar werk gemist, ondanks het feit dat ze de laatste maand van thuis uit had gewerkt. Gael had het gevoel dat ze op haar eigen kantoor veel meer werk kon verzetten.

Waar ze aan had moeten wennen, was dat ze Andrew niet meer rond haar heen had. Noelle had zich onmiddellijk opgeworpen als zijn vaste oppas en Gael wist dat haar zoontje in veilige en liefdevolle handen was.

Gael vouwde haar handen tot een vuist en keek nadenkend naar de barista, die net een cappuccino aan het maken was.

"Welke vergaderingen staan er volgende week op het programma ?" vroeg Gael, nadat ze haar ogen had weten af te scheuren en terug naar Kelsey keek.

Haar assistente trok haar gestreepte trui recht en fronste haar wenkbrauwen, terwijl ze op haar smartphone keek.

"Nee, niet meteen een vergadering gepland. Vincent wilde je wel volgende week spreken," zei Kelsey, die opkeek. Haar grote zwarte ogen keken Gael vragend aan.

Gael nam een zuinig slokje van haar kop en dacht na. "Anders kom ik woensdag op kantoor?"

Kelsey schudde haar hoofd. "Nee, dan heeft zijn jongste zoon een hockeywedstrijd."

Gael glimlachte. "Anders donderdagnamiddag?" vroeg Gael, terwijl ze met een hand door haar losse knot ging.

"Vincent zit vanaf donderdagochtend in San Francisco voor een dikke week, geloof ik."

Gael rolde met haar ogen. "Als het echt volgende week moet, doen we een Skype-gesprek. Anders kan het de week erachter ook wel," zei ze, voordat ze een blik op haar pols wierp.

Het dunne zilveren polshorloge vertelde haar dat het bijna drie uur in de namiddag was. Over een dik uur zou ze het vliegtuig in Kennedy moeten halen. Gael stond op en streek haar hemelsblauwe rechte broek glad. "Stuur me anders een mailtje met alle afspraken, Kelsey. Ik moet nu onmiddellijk door als ik mijn vliegtuig richting Maine wil halen." Gael hees haar cognackleurige tas over haar schouder en trok haar grijze mantel aan, voordat ze de grote weekendtas nam die onder tafel had gestaan.