De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

24 • maandag 10 februari 2013

Het eerste dat Gabrielle merkte, nog voor ze haar ogen kon openen, was dat de pijn in haar onderlichaam was afgenomen. In haar rechterarm voelde ze een naald.

Even knipperde ze met haar wimpers en gluurde door haar oogleden.

Gabrielle lag in een spierwitte kamer. Naast haar hoorde ze hoe een infuus langzaam druppelde. Ze bewoog haar hoofd even zodat ze kon zien hoe de heldere vloeistof in het plastic zakje boven haar trilde.

"Je bent wakker."

In de comfortabele sofa die zijdelings met het ruime ziekenhuisbed stond, zat Marion. Haar chocoladebruine ogen waren bloeddoorlopen en het flanellen overhemd dat ze droeg, hing als een vod rond haar lichaam. Op de vensterbank achter haar stonden vier verkreukelde Starbucks-koffiebekers.

"Wat een opmerkingsgave voor een toekomstige hartchirurg," zei Gabrielle, die zichzelf omhoog hees. Haar keel voelde kurkdroog aan en ze keek rond voor een slokje water.

De ziekenhuiskamer waarin ze lag, was duidelijk een privé-kamer. De muur achter haar was gemaakt uit een middenbruine glanzende houtsoort die Gabrielle niet kon plaatsen en de muren waren in een heldere kleur geschilderd. De plasma-televisie die voor haar stond en momenteel op CNN was afgesteld, was groot en gaf een uitstekende beeldkwaliteit. Marion had het geluid afgezet, dus daarover kon Gabrielle nog geen oordeel over vellen.

"Hier," Marion nam uit haar handtas een flesje Evian en draaide het open. Ze stond op en gaf het aan Gabrielle, die het aan haar lippen zette.

"Dank je," zei Gabrielle. Ze wilde het flesje teruggeven, maar Marion schudde haar hoofd. "Nee, houd maar."

Dankbaar zette Gabrielle het flesje water op haar nachtkastje.

"Wat is precies gebeurd?" vroeg Gabrielle, die naar Marion keek.

Tot haar grote verbazing staarde Marion eerst naar haar handen, waarvan de nagels waren afgebeten.

"Marion?" vroeg Gabrielle, haar stem eisender.

Uiteindelijk keek Marion op. Met haar hand ging ze door haar donkerbruine haren, die tot net over haar schouders vielen.

"Je verloor het bewustzijn aan de telefoon, gisterenavond. Bobby belde onmiddellijk naar de hulpdiensten. Ik kreeg daarna een telefoontje van hem, hysterisch."

"Waarom jij?" vroeg Gabrielle.

"Omdat ik toevallig thuis was en ik volgens hem beter zou kunnen reageren dan moeder."

Gabrielle kon haar geen ongelijk geven. Tenslotte had Marion een studie medicijnen met grote onderscheiding afgerond.

"Dus jij hebt mij gevonden?" De stem van Gabrielle trilde.

De donkerbruine ogen van Marion focusten zich recht op de heldergroene van Gabrielle.

"Ja. Een anderhalve minuut later arriveerden de hulpdiensten."

Marion wilde dat ze dat beeld uit haar netvlies kon verwijderen. Haar broer was, ondanks dat hij meer dan duizend kilometers verderop zat, meteen in actie gekomen zodra hij het vreemde telefoontje van zijn vrouw had gekregen, met de vermelding van bloed en pijn. Gabrielle had op de grond van de hal gelegen, haar onderlichaam doorweekt met warm bloed. Fitz, de hond, had luid geblaft en had tevergeefs met zijn snoet tegen het hoofd van Gabrielle geduwd.

In haar opleiding medicijnen had Marion heel wat gruwelijke dingen gezien. Maar de aanblik van haar schoonzus die daar op de grond lag, hulpeloos en bloedend, zou ze nooit meer vergeten.

Gabrielle wilde vragen wat er nadien was gebeurd, maar toen kwam een afgepeigerde Bobby binnen.

Zijn kostuum was verkreukeld en hij had zijn ogen neergeslagen. Zijn huidskleur was grauw en het leek alsof hij opeens tien jaar ouder was geworden sinds Gabrielle hem voor het laatst had gezien. Bobby's schouders waren in elkaar gezakt en hij liep als een zombie de ziekenhuiskamer binnen.