De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

25 • woensdag 15 maart 2013

Daniel Callahan keek over zijn hoornen bril de jonge vrouw voor hem zuchtend aan.

Sinds Gabrielle McGee zijn kantoor was binnengestormd als een wilde furie, had Callahan kunnen weten dat hij een zware namiddag tegenmoet zou gaan.

"Gabrielle, ga zitten, alsjeblieft."

Als een chagrijnige leeuwin bleef Gabrielle ronddraaien in zijn ruime kantoor. De mouwen van de oversized zwarte blazer die ze over haar schouders had gedrapeerd, gingen heen en weer.

"Gabrielle, zitten, nu."

Met een nijdige blik op Callahan gericht liet Gael zich neerploffen in de ruime stoel voor Callahans bureau en strekte haar benen.

"Ik ga naar Frankrijk, verdomme," zei ze. Nu ze neerzat, kon ze niet meer kwaad op Callahan neerkijken.

"Jij blijft hier."

"Maar Kelsey," begon Gael, die opnieuw recht overeind vloog en haar handen op het glanzende blad van het bureau zette.

"Ik zei zitten, Gabrielle," onderbrak Callahan haar kregelig.

"Ik ben geen teer poppetje," siste Gael kwaad naar hem.

Al sinds Callahan te weten was gekomen dat Gael vorige maand twee dagen in het ziekenhuis had gelegen wegens een zware bloeding die haar zwangerschap in gevaar had gebracht, behandelde de personeelschef haar als een breekbaar poppetje dat elk moment in elkaar zou zakken.

Zodra Callahan haar op zijn bureau had geroepen die woensdag in februari dat ze terug op kantoor was verschenen, had hij zich gedragen als een overbezorgde schooldirecteur.

Gael, die nog suf was van alle medicatie die de dokters via een infuus bij haar hadden binnengebracht, wist niet wat haar was overkomen. Opeens hoorde ze van Callahan dat hij onmiddellijk al haar werkuren had verminderd en Kelsey een hoop verantwoordelijkheden meer had gegeven.

Toen Gael, overdonderd door alle aanpassingen en het feit dat haar zakenlunches van die week waren verdwenen, eindelijk het bureau van Callahan had kunnen verlaten, had Kelsey haar aangeklampt.

Haar assistente had haar onmiddellijk gevraagd of alles goed met haar was en had geïnformeerd naar alle details van de zwangerschap.

Gael was ontploft van woede. Ze had Bobby die ochtend al de mantel uitgeveegd omdat hij haar behandelde als een porseleinen beeldje. Het feit dat haar assistente haar nu probeerde te betuttelen, was de druppel die de emmer deed overlopen.

Kelsey had een hele preek van Gabrielle over zich heen gekregen dat het niet betekende dat ze zwanger was, ze opeens haar hersens niet meer kon gebruiken.

In plaats van te sidderen van angst, had Kelsey enkel geglimlacht en het aangedurfd om iets te mompelen over zwangerschapshormonen, voordat ze de deur van Gabrielles kantoor achter zich in het slot had laten vallen.

Het bronzen olifantje, dat op Gaels bureau stond en dat één van haar meest geliefde objecten was dat in haar kantoor stond, had ze verblind van razernij van zijn plaats geslagen.

Tot haar grote geluk was het beeldje op het tapijt gevallen dat onder de metalen poten van het glazen bureau lag, waardoor er zelfs geen kras was aangekomen.

"Gabrielle, de dokter heeft je verboden om te vliegen. Ik ga je niet naar Parijs sturen als jouw assistente ook een onderhandelingsgesprek kan voeren."

"Die arts weet niet wat hij zegt." Er kwam bijna stoom uit Gaels oren.

"Ik heb duidelijk over het feit heen gelezen dat je cum laude een opleiding medicijnen hebt afgerond, Gabrielle." De stem van Callahan was ijzig.