De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

37 • maandag 18 november 2013

"Wiens geniale idee was het om dit etentje te houden op een maandagavond?" mopperde Bobby, terwijl hij gefrustreerd naar zijn manchetknopen zocht.

Gael duwde net de laatste speld in haar kapsel en draaide haar hoofd een kwartslag, zodat ze de Franse chignon van opzij kon bestuderen. "De jouwe, lieverd," antwoordde ze. Haar vingers gingen tastend over haar kapsel.

"Ik heb dat helemaal niet voorgesteld!" Bobby keek op en staarde met gefronste wenkbrauwen naar zijn vrouw, die op haar beurt met één opgetrokken wenkbrauw terugkeek.

"O jawel, Robert Blaine McGee. Jij was degene die per se die investeerder uit de Hamptons wilde uitnodigen en hij kon enkel vandaag. En je vond het - en ik citeer - 'geen enkel probleem, ouwe rakker!'."

"Ik heb nooit zoiets gezegd. En ik noem geen mensen ouwe rakker," merkte Bobby beledigend op, met een gestreepte das in zijn hand.

De wenkbrauw van Gael verdween bijna in haar haargrens.

"Oké, misschien heb ik Tom ooit één keertje ouwe rakker genoemd. Ooit," herhaalde Bobby, terwijl hij zijn das probeerde vast te maken aan de mouwen van zijn hemd. "Maar een maandagavond? Dat kan ik nooit hebben toegestemd," zei Bobby.

Gael, die het gestuntel van haar man niet kon aanzien, kwam overeind van haar kruk en nam de das uit Bobby's handen. "Je manchetknopen liggen daar, lieveling," zei ze, voordat ze naast hem reikte en een lade opentrok en zich terug naar hem omdraaide.

"Ik zal niet zeggen dat je niet volledig onder invloed was van een paar duimen whisky," ging Gael verder, terwijl haar vaardige vingers de manchetknopen in zijn mouwen stopten en vastmaakten. "Maar soms, Robert, heel soms, ben je echt niet zo nauwgezet als je denkt dat je bent. Je hebt elke maandag die vergadering met Francis en je weet dat die altijd uitloopt."

Bobby grijnsde en legde zijn handen rond de hare toen Gael klaar was met het knopen van zijn das. "Hoe kan zo'n prachtige vrouw het met zo'n sloddervos en warhoofd als ik uithouden?"

Gael glimlachte en genoot van de warmte die zijn handpalmen verspreidden. "Omdat die prachtige vrouw allesbehalve perfect en prachtig is, mijn allerliefste sloddervos," zei ze en ze bewoog dichter naar het zijne toe. "En ook omdat ik van niemand meer houd als van dat warhoofd. Behalve dan van de zoon die hij mij heeft gegeven," antwoordde ze, voordat ze hem op zijn lippen kusten.

Bobby's armen gleden over haar middel en Gael voelde hoe hij haar dichter naar zich toetrok. Haar handen lagen tegen zijn borstkas en ze kuste hem zachtjes terug.

Ze wilde zichzelf verliezen, maar ze wist ook dat als ze dat deden, Bobby's goede indruk op congreslid Verez volledig naar de vaantjes zou worden geholpen als zij de deur zou openmaken in een half-opengeritste jurk.

"Bobby, lieverd, we hebben over een klein dinertje met je vrienden en minstens één belangrijke oude sok uit Washington D.C. Geduld, lieverd," wist ze uit te brengen, voordat ze Bobby probeerde weg te duwen.

Bobby gromde tegen haar hals en liet haar los. "Dit is nog niet over, Gabrielle," zei hij dreigend.

Met een lach trok Gael zijn das recht. "Geduld," herhaalde ze. Ze gaf hem een laatste kus en keek over haar schouder naar haar man toen ze de kamer verliet. De blik die ze hem gaf, zorgde ervoor dat Bobby zijn hoofd achterover liet vallen en verslagen kreunde.

Voordat Gael naar beneden liep, ging ze nog even kijken in de kinderkamer om te kijken of Andrew veilig aan het slapen was.

Zodra ze haar hoofd om de deur stak, hoorde ze het zachte in- en uitademen van haar zoontje. Sinds de geboorte van haar eerste kind, had Gael een zesde zintuig ontwikkeld.