De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

14 • zaterdag 24 november 2013

WAARSCHUWING: Onderstaand stukje bevat grensoverschrijdend gedrag waaronder huiselijk geweld. 

"Passagiers voor Kalispell, Montana kunnen nu aan boord gaan. Passagiers voor Kalispell, Montana kunnen nu aan boord gaan."

Het vliegtuigticket trilde in Gaels hand.

Ze stond in de luchthaven van Minneapolis, waar ze naartoe was gevlogen voor haar aansluiting naar Montana. Ze was gisterennacht vertrokken vanuit New York en had een paar uurtjes geslapen in het vliegtuig, ondanks alle stress.

Vlak voor ze naar de luchthaven moest vertrekken, had Bobby nog gebeld naar haar, om te informeren of alles goed met haar was, aangezien hij zich zorgen maakte dat hij zo weinig van haar hoorde.

Gael had een halve minuut nodig gehad om iets te zeggen. Haar hart was onmiddellijk naar beneden gezakt en ze voelde hoe haar maaginhoud langzaam terug naar boven wilde komen, totdat ze haastig had geslikt.

Ze had stotterend gevraagd hoe het in Washington D.C. was, om van Bobby te horen dat hij nu in Boston zat, in één of andere commissie die hij moest bijwonen om één of andere reden die Gael zich niet meer kon herinneren. Gael had nerveus gelachen om haar eigen vergeetachtigheid en Bobby had opnieuw gevraagd of alles wel goed was.

"Oh ja," had Gael weten uit te brengen, voordat ze een dikke prop in haar keel weg had weten te slikken en haar koffer nam. "Ja, ik vertrek nu naar Montana. Even bekomen van alle stress."

Voordat Bobby zijn verbazing te boven was, had Gael haastig afscheid genomen en opgehangen, om in de taxi onmiddellijk in het snikken uit te barsten.

Gaels vingers speelde met het vliegtuigticket dat haar toegang zou verlenen tot hun vliegtuig richting het noorden van Montana, midden in de wildernis.

Waar was ze in godsnaam mee bezig? Ze had een man die zielsveel van haar hield, een huwelijk dat nog geen drie maanden oud was, een huwelijk dat zich met haar beslissing op erg dun en glad ijs begaf.

Gaels wimpers begonnen driftig te knipperen terwijl haar nagels over het papier gleden.

Ze zou dit ticket in twee moeten scheuren en meteen eentje richting New York moeten boeken. Of, nog beter, eentje richting Boston waar ze haar man kon verrassen. Of waar hij ook mocht zijn.

Maar Gael had dit nodig. Ze moest weten of ze de juiste keuze had gemaakt. Ze moest even op adem komen, even weg van alle druk en eenzaamheid.

Dit was het weekend waarin ze haar beslissingen moest nemen. Maar eerst zou ze alle pistes die Caleb haar kon bieden, onderzoeken.

Gael hees haar schoudertas hoger op en stapte vastberaden naar de lounge, waar ze bijna onmiddellijk het vliegtuig mocht betreden.

De luchthaven van Kalispell was een piepkleine luchthaven. Zodra Gael met haar hoge laarzen veilig op het tarmac stond, sneed een ijzige wind doorheen haar haren en liet haar onmiddellijk bevriezen.

Haastig zette Gael de kap van haar dikste parka op en rende bijna naar de luchthaven, waar ze haar bagage zocht - die bestond uit één enkele koffer met en paar dikke kleren en een toilettas met de basisbenodigheden die ze gisterenavond snel bij elkaar had gezocht - en naar de aankomsthal ging, terwijl ze zoekend rond zich keek.

Zodra ze Caleb zag staan, gekleed in een leren jasje, een dikke rolkraagtrui en die eeuwige afgesleten jeans, liet ze haar koffer vallen en wierp ze zich meteen in zijn armen, haar benen rond zijn middel en kuste ze hem met alles wat ze in zich had.