De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

38 • donderdag 26 december 2013

De inwoners van Calgary hadden bijna niet meer op een witte Kerst durven te hopen.

Buiten lag een dikke sneeuwlaag die het landgoed omtoverde tot een postkaartje dat Gael enkel kende uit Dickens-verhalen. Ze kon zich de laatste keer niet meer herinneren dat ze sneeuw had gezien.

Haar neus voelde bijna bevroren aan, maar Gael keek geamuseerd toe hoe de nichtjes van Bobby een gigantische sneeuwman aan het bouwen waren. Naast haar zat Noelle, die Drew heen en weer wiegde en onzinwoordjes tegen hem babbelde. Daarnaast zat de jongere zus van Noelle, Colette. De hele familie Tremblay, van de moederskant van Bobby, was onmiddellijk verkocht geweest toen ze hun ogen hadden laten rusten op Andrew.

"Oui, mon chou. Oui, tu es gentil."

Colette was Drew aan het sussen, die langzaam wakker werd van zijn middagdutje. Onder elkaar praatte de familie van Noelle steeds Frans, wat voor Gael een enorme verademing was. Natuurlijk was Canadees Frans niet precies hetzelfde als haar moedertaal, maar het was wel heerlijk om terug Frans te kunnen spreken. Haar Engels was altijd uitstekend geweest, maar er waren toch bepaalde dingen waarmee Gael het moeilijk had - woorden die ze uit het Frans moeilijk kon vertalen of duidelijk maken in het Engels.

"Je rentre dans la maison, Noelle," zei Gael zachtjes. "Je veux rentrer un peu, si c'est pas un problème." Ze stond recht en bewoog haar vingers onder de dikke wanten die ze van Bobby's nicht Rosette had mogen lenen.

"Oh, non, cherié, c'est pas du tout un problème" Noelle kwam recht en kuste haar schoondochter op haar wang. "Je reste ici, avec Andrew."

"Merci, Noelle," glimlachte Gael, die de sjaal rond haar hals is losser trok en langzaam haar weg door de sneeuw ploegde naar het grote landhuis van de Tremblays. Gael negeerde de bijgebouwen - in totaal waren er nog elf gebouwen, allemaal omgebouwd tot ruime logeerkamers voor de rest van de familie, maar de McGees hadden kamers in het hoofdgebouw gekregen, waar Gael enorm dankbaar voor was.

De schemering begon in te vallen en doorheen de vele dennenbomen kon ze het licht zien branden. Het landhuis leek wel aan bron van warmte te zijn in het ijzige sneeuwlandschap.

"Zijn ze nu nog altijd bezig met hun sneeuwman?" hoorde Gael een al te bekende stem klagen zodra ze de buitendeur achter zich had toegeklopt en haar wanten en muts op de grond had laten vallen.

Gael grijnsde en stapte uit haar sneeuwlaarzen.

"Ze gingen net beginnen aan het hoofd, dacht ik," antwoordde ze, voordat ze op kousenvoeten naar de ruime chaise longue sloop, waar Marion een dik wetenschappelijk paper aan het lezen was, volledig opgekruld voor een warm haardvuur.

"Jij al opgeschoten in die droge papieren van je?" vroeg Gael, voordat ze zich naast haar schoonzusje in de zetel liet ploffen en de voeten van Marion op haar schoot trok.

"Dit is geen droge literatuur, zusje, dit is misschien wel het belangrijkste wetenschappelijke werk uit de hele éénentwintigste eeuw. Deze studie kan de eerste doorbraak zijn in de genezing van kanker."

Gael glimlachte meewarig. "Ooit zal je kanker kunnen voorkomen, Marion."

"Reken daar maar op," snoof Marion, terwijl ze een andere pagina omsloeg. "Ik heb je leven al een keer gered."

Gael boog zich naar Marion toe en drukte een kus op haar wang. "Waar ik je nog eeuwig dankbaar voor ben. Zonder jou zou ik nooit Andrew hebben gekregen," zei Gael zachtjes, voordat ze opstond.

"Jij bent in een abnormale liefhebbende stemming, Gabrielle." De opmerking achtervolgde Gael terwijl ze naar de brede eikenhout trap huppelde.

"Kerstmis doet dat met een mens, Marion!" riep Gael over haar schouder, voordat ze naar boven liep.