De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

3 • donderdag 20 september 2012

Het oefendiner had eindeloos geduurd.

Gabrielle was uitgeput. Die ochtend was ze ruw gewekt door haar moeder, Oscar en Clara, die nog de laatste crisissen hadden ontdekt.

Wat kon het Gael schelen dat er in de plaats van de beloofde twintigduizend rozenblaadjes slechts achttienduizend rozenblaadjes geleverd waren? Alsof echt iemand van de gasten zich ermee bezig zou houden om alle uitgestrooide rozenblaadjes te tellen. Gael vroeg zich serieus af of haar moeder niet langzaam aan het doordraaien was van alle opwinding die deze bruiloft al met zich had meegebracht.

Tijdens het oefendiner waren beide families aanwezig geweest. Gael was vergeten hoe groot haar eigen familie was. Zelfs haar oom Thierry, een notoire rokkenversierder die het grootste deel van zijn tijd op zijn jacht in Nice doorbracht, was aanwezig geweest. De familie van Bobby was gigantisch geweest en Bobby had het grootste gedeelte van het diner in Gaels oor moeten fluisteren wie wie precies was. Gaels hoofd tolde. Gelukkig maar dat ze het grootste gedeelte van deze mensen enkel zag tijdens huwelijken en begrafenissen.

Bobby had iedereen bedankt voor hun hulp en steun en vooral Madeline had zelfvoldaan rondgekeken toen Gael haar – schoorvoetend weliswaar – had bedankt voor haar onmisbare hulp.

Clara en Trent, Bobby's beste vriend en Gael vermoedde ook Bobby's broeder bij een geheim studentengenootschap, hadden samen gespeecht en Gael kon nog altijd niet geloven dat Clara al die beschamende momenten had onthouden en meer nog, had vermeld tegen haar grootmoeder! Oma Irene mocht dan bijna negentig jaar zijn, maar ze had smakelijk kunnen lachen met het feit dat haar kleindochter ooit op de bar had gestript na het opdrinken van een volledige fles Smirnoff.

Traag sjokte Gael doorheen de gangen van het kasteel. Het enige dat ze nu nog wilde zien, was dat heerlijk bed in de bruidssuite dat op haar wachtte. Morgen zou veel te snel komen en Gael wist nu al dat ze de make-up artist de schrik van zijn leven zou bezorgen door eruit te zien als een opgewarmd lijk.

Het hart van Gael vloog de lucht in toen een warme hand haar vastpakte en mee een donkere gang in sleepte.

"Bobby!" wist ze uit te brengen, voordat Bobby zijn lippen op de hare drukte.

"Ik wilde mijn verloofde nog een laatste keer kussen," mompelde hij tegen haar lippen. Zijn handen gleden door haar haren en Gael voelde hoe ze glimlachte.

"Vanaf morgen ben ik eeuwig de jouwe," zei ze, terwijl ze zijn handen vastnam en hem recht aankeek.

"Ik zal tegen Marion zeggen dat ze me moet vasthouden, omdat ik anders op je afren zodra ik je zie."

Gael glimlachte en Bobby kuste haar een laatste keer. "Ik kan gewoon nog altijd niet geloven dat je echt de mijne gaat worden."

Met een geheimzinnige glimlach drukte Gael haar lippen terug op de zijne. Zijn handen gleden rond haar middel en Gael voelde hoe dat warme gevoel door haar lichaam gierde. Hun ademhaling werd jachtiger en Bobby kon zich met veel moeite losmaken.

"We moeten gaan slapen," zei hij, met zijn gezicht in haar haren. "Gek. Morgen is de dag waar ik al maanden naar uitkeek en toch wil ik hier bij jou blijven."

Gael lachte en kuste hem op zijn wang. "We zullen moeten, want Oscar komt me –" Gael keek op haar horloge en kreunde diep, "- over minder dan vijf uur wakker maken."

Bobby grijnsde. "Dan ga ik mijn verloofde laten slapen. Tot morgen, lieverd. Ik ben degene aan het altaar."

"Ik ben degene in het wit," ging Gael met hem mee in zijn cliché. Bobby knipoogde en verdween in de donkere gang.