De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

44 • donderdag 17 april 2014

Voorzichtig maakte Gael de lange zilveren oorhangers van Oscar De La Renta vast in haar oren. In het zachte licht van haar kaptafel glommen de ingelegde zoetwaterparels in de juwelen zachtjes.

Haar roodbruine haren had ze ingevlochten en daarna opgestoken. Langs haar oren vielen kleinere krullen naar beneden en Gael schikte die nauwkeurig weg, terwijl ze keurend haar hoofd draaide. Voorzichtig spelde ze enkele lokken nog steviger vast en knikte even naar haar spiegelbeeld, op zoek naar verborgen foutjes.

Beneden hoorde ze het opgewonden gepraat van de bedienden - voor het etentje van vanavond had Gael extra mensen ingehuurd - en het gerinkel van bestek en kristallen glazen. Voor vanavond moest alles perfect zijn.

Dick Hess had allerlei mensen uitgenodigd voor het campagneteam van Bobby en vanavond werd alles besproken voor de komende verkiezingen in november. Nerveus streek Gael nog een keer over haar jurk, voordat ze wat parfum in haar nek spoot.

De diepbordeauxrode jurk met de gedrapeerde halflange mouwen was een erg keurige jurk voor Gaels maatstaven. Ze wilde niet al te veel opvallen, maar ze wilde zich ook niet verhullen. Het was een erg moeilijke denkoefening geweest.

Gael stapte in de zwarte sandaaltjes onder haar kaptafel en stond op. Een laatste blik in de spiegel vertelde haar dat ze haar best had gedaan.

Het Georgiaanse huis in Washington D.C. was prachtig. Gael liep langs de mahoniehouten trapleuningen naar de ruime familiekamer in het hart van het huis. De deuren waren ingelegd met gekleurd glas en waren antiek.

Ze herinnerde zich nog haarscherp de eerste nacht die ze in dit huis had doorgebracht, waarbij de weinige meubels die er stonden schuil hadden gegaan onder witte lakens om hen te beschermen tegen het stof.

Het was dankzij Gael dat het huis vandaag zijn charme en schoonheid had teruggewonnen. Zij had de kleuren van het behang gekozen en elk meubelstuk - tot het kleinste waxinetheelichthoudertje toe - had zij zorgvuldig uitgekozen.

Gael was uitermate trots op het resultaat. Ze had de authenticiteit van de Georgiaanse stijl weten te behouden en toch een hedendaags gevoel bemachtigd.

In de keuken was het een drukte van jewelste. Elsie, de huishoudster, hield de ingehuurde bedienden goed in de gaten met het bestek.

"Mevrouw McGee!" riep Elsie, toen ze Gael in het oog kreeg. "Alles is in orde, geloof ik. Minnie hier legde net de laatste hand aan de tafeldecoratie, nietwaar, meisje," zei Elsie op een dreigende toon naar het meisje met de zwarte krullen en donkerblauwe ogen. De das van haar uniform zat scheef en haar eyeliner was te hevig aangebracht voor Gaels smaak.

"Het is Millie, niet Minnie," antwoordde de bediende opstandig. "En nee, ik ben nog altijd bezig met die rotbloemen." Gael trok één wenkbrauw op bij die toon en staarde Millie ijskoud aan. Niemand in dit huishouden sprak Elsie zo aan, op die toon en met die arrogante blik. En zeker niet de ingehuurde hulp die nog geen twintig jaar oud kon zijn.

"Die rotbloemen zijn Musterrozen en rode dahlia's, samen met ranonkels en nog niet volledig opengebloeide hortensia's," wees Gael Millie terecht.

"En aangezien ik je loon betaal, eis ik een paar dingen. Ten eerste ga je nu naar de badkamer om je make-up af te wassen - als jij voor mij werkt, zie je er netjes en verzorgd uit, niet alsof je net de documentaire over Amy Winehouse hebt gezien. Ten tweede zorg je ervoor dat je uniform in orde is en ten derde -" Gael boog zich naar het meisje toe en keek kil in de grote blauwe ogen die haar bang aanstaarde. "Als je nog één keer zo - op die toon - tegen mijn huishoudster praat, dan zal je dat berouwen, jongedame. Je bent gewaarschuwd."