De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

31 • zondag 25 augustus 2013

"Waar is mijn favoriete neefje!"

Gael onderging lachend de stevige omhelzing van Clara, die met één hand een groot ingepakt cadeau vasthield.

"Clara, het is goed om je weer te zien. Andrew slaapt momenteel," zei Gael gesmoord, voordat ze zich losmaakte en onopvallend over de luchtige katoenen witte jurk met Engels borduursel die ze droeg, streek. De keizersnede was nog steeds niet volledig genezen en volgens de gynaecoloog zou dat zeker nog tot oktober zijn totdat Gael volledig hersteld was. Iets dat Gael natuurlijk onzin vond.

"Hetzelfde," zei Clara, terwijl ze Gael keurend opnam. "Je ziet er niet uit als een moeder," beoordeelde ze, voordat ze haar lange rossige haren naar achter zwiepten.

Ze was gekleed in een lichtgewassen jeans met een witte bohemienne-achtige blouse, die perfect paste bij haar zongebruinde huid.

Gael deed een stap achteruit om Clara naar binnen te laten. De hoge hakken van Clara tikten op de tegelvloer. "Ik zal dat maar opnemen als een compliment, zeker?" zei ze.

"Ja," Clara draaide zich om. "Sommige moeders lijken ook echt op moeders. Jij lijkt gewoon op Gael. Alsof je vanavond gewoon mee cocktails gaat drinken en mij nog altijd bekritiseert voor mijn flirtgedrag."

"Het is niet omdat ik een kind op de wereld heb gezet, dat ik opeens mijn persoonlijkheid verlies," snibbelde Gael, terwijl ze Clara meetroonde naar de grote woonkamer die uitkeek over de ruime achtertuin. De meerderheid van de bloemenborders stonden in bloei en vlak naast het raam, in een grote terracottapot, had Greg Walker, de tuinman, de mooiste oranje dahlia's gepland.

Op de karamelkleurige lederen sofa zaten Trent en Peggy, allebei met een kopje thee. Tegenover hen zat Bobby in de witte leren fauteuil.

"Hey, Clara," zei Bobby, toen hij zijn vrouw zag binnenkomen met de nieuwkomer.

Clara was al meerdere keren, sinds ze werkte als communicatiemanagement assistente voor de Verenigde Naties, gelegen in het financiële hart van New York, bij de McGees op bezoek gekomen. Het appartement dat Clara net buiten de stad huurde, lag niet zo ver vandaan.

"Bobbert," begroette Clara Bobby. "Gefeliciteerd met je allereerste spruit," zei ze, voordat ze naast Peggy ging zitten en het cadeautje op de koffietafel legde. De dames kenden elkaar nog van de middelbare school, iets waar Gael stomverbaasd over was geweest. Blijkbaar had Peggy één jaar hoger gezeten en hadden Peggy en Clara samengewerkt voor de schoolkrant.

"Mij hoef je niet te bedanken, het was Gael die het harde werk heeft verricht. Ik heb enkel maar de voordelen," zei Bobby, die zijn vrouw naar zich toetrok en haar kuste in haar nek. Gael maakte zich lachend los.

"Bobby!" riep ze uit. Trent grijnsde kwajongensachtig en trok zijn eigen vrouw naar zich toe. "Wil je een kopje thee?" vroeg Gael, nadat ze een hand over haar haren had gehaald.

"Ja, graag," antwoordde Clara, terwijl ze achteroverleunde. "Peggy, jij ook nog een kopje?" vroeg Gael, net voordat ze de kamer wilde verlaten.

Peggy knikte en glimlachte, voordat ze Clara de oren van het lijf vroeg over haar nieuwe job.

In de keuken zat Nenah, Gaels schoonmaakhulp, een sudoku op te lossen. Nenah draaide met de pen rond een donkerbruine lok. Haar haren kwamen tot net over haar schouders. Nenah Sanchez was slechts één meter vierenvijftig groot, maar het negentienjarige meisje had Gael verrast met haar werkzin. Nenah zag overal vuil liggen en stopte pas met poetsen als alles spic en span was.

Sinds Gael twee weken geleden was ontslagen uit de privé-kliniek, had Nenah elke dag wel een smoesje gevonden om op te dagen. Gael had zich afgevraagd hoe vaak een badkamer gepoetst kon worden op één week, maar voor Nenah leek dat een oneindige taak te zijn.