De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

40 • zaterdag 24 januari 2014

"Oh, is hij geen droom? Kom maar bij die oude Elsie. Oh, mevrouw McGee, wat is hij een droom van een baby. Echt een knapperd."

Voor Andrew het goed en wel besefte, had Elsie hem al in zijn armen gesloten. Gael boog zich grijnzend over een grote kop cappuccino, terwijl de huishoudster allerlei brabbelde tegen Andrew, die kirde en met zijn handjes naar het gezicht van Elsie probeerde te graaien.

Zijn tweede tandje was net aan het uitkomen en Gael had een paar slapeloze nachten achter de boeg.

Bobby was boven, in zijn bureau, met een paar lobbyisten aan het telefoneren.

De McGees waren nog geen halfuur geleden aangekomen en voor Gael voelde het aan alsof ze was thuisgekomen. Elsie had hen opgewacht aan de voordeur en was meteen als een moederkloek op Andrew afgelopen.

Gisterenavond was Gael voor de laatste keer langsgegaan bij de kliniek. De dokter had haar eindelijk hersteld van de bevalling verklaard en tegen haar gezegd dat ze alle oude activiteiten terug mocht opnemen.

Gael had dat gevierd door meteen een blokje om te rennen met Fitz, die braaf langs haar bleef. Volgens de dierenarts was er niets mis met de hond, alleen dat hij een dagje ouder werd. Met de juiste verzorging, kon Fitz nog heel wat jaren bij krijgen op zijn teller. Gael had zich enorm opgelucht gevoeld na dat verdict.

Vandaag had Bobby zijn gezin meegenomen naar Washington D.C. Gael had nauwelijks tegengesputterd. Met ingang van het nieuwe jaar werkte ze maar halftijds bij Tudor Publishing en ze kon haar eigen werkuren kiezen. Kelsey had een loonsverhoging gekregen en nam met plezier extra werk over van Gabrielle. En Gael kon grotendeels van thuis uit werken - enkel de zakenreizen en vergaderingen woonde Gael nog altijd bij. Ze had het geluk dat op dit moment de Franse markt even stillag en dat ze zonder al te veel problemen een week had vrij gekregen om haar man te vergezellen naar Washington D.C.

In het vliegtuig had Bobby eindelijk Gaels vermoedens bevestigd. Het plan was om later definitief naar Washington D.C. te verhuizen, zodra de verkiezingen allemaal goed waren gelopen. Gael had enkel maar geknikt, terwijl ze Andrew iets hoger op haar schoot had getild. De baby had de hele vliegreis aan één stuk door geslapen.

"Dus, voor jou is het goed?" had Bobby aarzelend gevraagd, toen Gael nauwelijks antwoord had gegeven.

"Ik wist dat Washington D.C. altijd de eindhalte zou worden," had Gael geantwoord, terwijl ze een kus op de wang van haar man had gedrukt. "Dat wist ik al voordat ik met je trouwde, lieveling."

Bobby had haar gezicht naar het zijne toegedraaid en haar een lange kus gegeven.

"Oh, mevrouw McGee, hij is zo lief." Andrew giechelde van plezier en probeerde Elsie's neus te grijpen.

Gael glimlachte en nipte van haar cappuccino. "Het is bijna tijd voor zijn dutje, denk ik," zei Gael, terwijl ze haar zoon scherp in de gaten hield. "Hij begint honger te krijgen."

"Ik denk het ook, mevrouw McGee." Voorzichtig gaf Elsie de baby terug aan Gael. "Dank je, Elsie," antwoordde Gael. "Zou je misschien dat papje van zoete aardappel en kip kunnen warm maken? Dan kan ik hem zo te eten geven."

"Geen probleem, mevrouw McGee. De kamer tegenover de slaapkamer van u en meneer McGee heb ik ingericht als kinderkamer."

"Dankjewel, Elsie," zei Gael, met een vriendelijke glimlach haar zoon optilde en met hem naar de eetkamer liep. Doorheen de hoge ramen viel het zonlicht van de koude januarimiddag naar binnen. In de verte kon Gael de lage bas van de stem van haar man horen, die nog steeds met iemand aan het telefoneren was.

Voorzichtig zette ze Andrew in de hoge kinderstoel en trok een stoel dichterbij. "Nous avons manger dans quelques instants, Drew, mon chou," zei ze, terwijl ze over de vingertjes van Andrews vuistjes streek.