De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

29 • maandag 5 augustus 2013

"Dus die vergadering met Bouillard is verschoven naar volgende week?" vroeg Gael, terwijl ze een slokje koffie nam. De wind speelde met haar haren, die ze los had gelaten. Naast haar, half onder de tuinstoel waarop ze zat, lag Fitz zachtjes te snurken. Het was een prachtige maandagochtend, de zon stond nog laag aan de horizon.

"Euh, ja, inderdaad," zei Kelsey, aan de andere kant van de lijn. "Hij wilde u per se zien," biechtte Kelsey op, die daarna diep zuchtte.

"Heb je hem niet gezegd dat ik op zwangerschapsverlof ben?" vroeg Gael verbaasd. De mok koffie zette ze op de tuintafel voor haar en ze onderdrukte een geeuw.

Het weekendje naar Maine had Gael inderdaad rust gegeven, zowel in haar lichaam als in haar hoofd. Bobby en zij hadden elke avonden lange gesprekken gevoerd en elke dag groeide Gaels vertrouwen in de toekomst.

Ze kon dit.

Maar afgelopen week was een crisis uitgebroken op het werk. De concurrentie had Bouillard opeens een dubbele aangeboden en iedereen was in de hoogste staat van paniek.

Als ze Bouillard zouden verliezen, zouden ze meer dan een halfjaar hard werk verliezen en Gael was daar nog niet klaar voor.

Afgelopen dinsdag had Callahan Gael bijna in tranen opgebeld met de mededeling dat ze haar echt nodig hadden in New York. Ze had bijna geaccepteerd, maar ze wist dat ze het niet kon. Bobby zou haar levend villen als ze zich nu op de laatste crisis zou storten en hij zou worden bijgestaan door haar gynaecoloog en de huisarts.

Ondanks het feit dat ze gedwongen van thuis uit moest werken, had Gael zoveel mogelijk vergaderingen via Skype bijgewoond.

Bobby zat sinds woensdag in Washington D.C. voor een bijeenkomst van zijn commissie en om een aantal fundraisers bij te wonen. Gael was stiekem erg blij met dat feit, zodat ze zijn boze blikken niet hoefde te trotseren elke keer ze aan het bellen of aan het Skypen was.

Gael wist ook wel dat die crisis niet goed voor haar was en dat de gynaecoloog haar momenteel haatte, maar ze kon niet nietsdoen.

"Ik weet het, mevrouw McGee, maar hij kan niet begrijpen dat u huisarrest heeft gekregen van de dokters. Hij wilt u in het echt zien, niet via een scherm," probeerde Kelsey wanhopig uit te leggen.

Gael rolde met haar ogen en tokkelde boos met haar vingers op de leuning van de tuinstoel.

"Merde, die arrogante zak," vloekte Gael luid. In haar hoofd ging ze alle doemscenario's af. "Hij weet dat we hem niet meer kunnen bieden. Putain."

"Zal ik nog maar een Skype-gesprek voorstellen?"

Gaels vingers begonnen sneller te tokkelen. Ze had plots, door alle zenuwen die door haar lijf vlogen, enorm veel zin in een sigaret, maar ze had geen sigaretten meer in huis liggen. Nadat ze haar besluit had genomen, had ze alle pakjes in de vuilbak gegooid.

"Ja, als hij het wilt accepteren. Ik kan er ook niets aan doen dat ik pas in oktober terug op kantoor mag verschijnen."

"Kan dat zo snel mogelijk? We hebben bericht opgevangen dat zijn agent gesprekken heeft geregeld bij de concurrentie."

"Ik kan elk uur van de dag," zei Gael, voordat ze opeens een pijnscheut in haar lichaam voelde. Ze hapte naar adem en voelde hoe haar buik samenkneep.

"Mevrouw McGee, is alles goed?" vroeg Kelsey bezorgd.

"Ik ga je moeten terugbellen, Kelsey. Tot straks." Haastig hing Gael op, maar voor ze haar mobiel op tafel kon gooien, ging er een nieuwe pijnscheut door haar heen.

"Mon Dieu," knarste Gael, die haar tanden op elkaar had geklemd. Haar knokkels grepen de tafelrand vast terwijl ze voorzichtig probeerde op te staan.