De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

12 • woensdag 7 november 2012

WAARSCHUWING: onderstaand stukje bevat zelfdestructief/zelfkapotmakend/suïcidaal gedrag en gedachten. Als dit een trigger voor je is, sla dit hoofdstuk dan over. 

Zuchtend gooide Gael haar benen uit bed en ging rechtop zitten. De warme dekens vielen van haar af en op haar bovenarmen verscheen kippenvel.

Ze was wakker geschrokken in een leeg bed, nat van haar eigen zweet en hijgend, alsof ze tien kilometer non-stop had gerend. De lichtgevende wijzers van Bobby's wekker gaven aan dat het nog geen drie uur in de ochtend was. Gael had nauwelijks twee uur geslapen, maar ze kon niet terug gaan slapen.

Een snik ontsnapte aan haar mond en Gael wreef in haar ogen. Met een hand doorheen haar haren ging en ze achter haar schouders schudde. Vastberaden duwde ze haar lichaam van het bed en sjokte naar de douche, waar ze het water liet stromen totdat het echt heet was. Langzaam maakte ze de knoopjes los van Bobby's oude overhemd, waarin ze graag sliep als Bobby weg was. De lijfgeur van haar man kalmeerde haar en gaf haar het gevoel dat hij bij haar was.

De gloeiende waterstralen op haar huid brandde bijna en Gael voelde hoe stram en stijf haar spieren waren. Ze rolde haar schouders naar achter.

Achter haar gesloten oogleden kon ze flitsen van hevige kleuren zien en haar schouders begonnen te schokken. Haar haren kleefden op haar rug en over haar borsten en Gael voelde hoe het water zich vermengden met haar tranen.

Het was alsof de dam met angstgevoelens, die ze al meer dan een maand in bedwang probeerde te houden, eindelijk door was gebroken.

Gael duwde haar oogkassen tegen de palm van haar hand, in de hoop dat ze de tranen terug naar binnen kon duwen, maar ze begon alleen maar heviger te huilen. Ze kon zelfs geen geluid meer produceren door de pijn die ze momenteel voelde. Haar lippen trokken zich terug over haar tanden terwijl ze heen en weer schokte.

Ze wilde het niet meer zien. Ze voelde hoe warme waterstralen op haar blote rug vielen, haar haren doorweekten, maar vanbinnen had ze het zo koud. Gael sloeg haar armen rond haar lichaam en kon de ribben onder haar huid voelen en begon nog harder te huilen. Rauwe snikken welden op uit haar keel en haar ademhaling ging met horten, alsof haar lichaam niet meer wist hoe het zuurstof moest opnemen en elk moment kon stilvallen.

Pas toen het water lauw werd en Gael geen tranen meer had om te laten overvloeien, had ze het besef om de kraan dicht te draaien. Ze voelde hoe koude waterdruppels vanuit haar haren over haar borsten en buik naar haar benen gleden. Kippenvel verscheen over haar hele lichaam en moe tastte ze naar een badhanddoek.

Langzaam, alsof elke beweging haar pijn deed, droogde Gael zichzelf af. Van de kapstok pakte ze haar kimono en bond het kledingstuk stevig vast in haar middel. Zo stevig dat ze de stof voelde snijden en ze misselijk werd.

Op blote voeten liep Gael naar de keuken en pakte een onaangebroken pakje sigaretten van het keukenaanrecht. Zaterdag, toen ze op haar vlucht in Charles de Gaulle had gewacht, had ze een hele voorraad sigaretten ingeslagen in de taxfree shops. De Franse variant van haar vertrouwde merk was zoveel keren beter.

De pakjes had Gabrielle doorheen het hele appartement verstopt. Ze wist dat Bobby door het lint zou gaan als hij ooit de omvang van haar nieuwe voorraad zag.

Volgend jaar, stelde ze zichzelf gerust, terwijl ze een sigaret uit het pakje viste. Volgend jaar zou ze echt wel stoppen. Als ze die voorraad had opgerookt, beloofde ze zichzelf. Vanuit Bobby's drankvoorraad nam ze een onaangebroken fles Amerikaanse whisky en draaide met één hand de dop los.