De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

23 • zondag 9 februari 2013

"Verrassing!"

"Gael!" gilde Amy en ze vloog haar beste vriendin om de hals. "Ik dacht dat je al was vertrokken," zei ze, toen ze Gabrielle losliet. "Kom binnen, kom binnen."

Gabrielle trok haar zwartleren jasje recht en volgde Amy naar de heldergele keuken.

"Waar is Bobby?" vroeg Amy, terwijl ze in de hoge keukenkasten zocht naar twee wijnglazen. "Wil je iets drinken?"

"Bobby moest onverwacht naar Washington D.C. vertrekken. En water is goed, hoor," zei Gabrielle, die op één van de barkrukken ging zitten en haar ellebogen op het aanrecht legde. De hoge hakken van haar zwarte enkellaarsjes zette ze op de reling onderaan de barkruk.

Die ochtend had Bobby meerdere telefoontjes ontvangen van belangrijke politici uit zijn partij. Een veelbelovende jonge politicus uit Illinois, afgevaardigde Ingram, had zichzelf gisterennacht door het hoofd geschoten. Bobby was halsoverkop naar de luchthaven moeten vertrekken. Gabrielle had voorgesteld om met hem mee te gaan, maar Bobby wilde daar absoluut niets van weten.

"Nee, lieverd, ik wil liever niet dat jij mee gaat. Zoveel spanning is niet goed voor je, momenteel. Waarom ga je vanmiddag niet langs bij Amy, voordat je terugkeert naar New York? Ik weet dat je van plan was dit weekend haar het grote nieuws te vertellen."

Gabrielle had moeten toegeven dat Bobby gelijk had. Terwijl Bobby haastig zijn koffer had gemaakt, had Gabrielle verschillende nieuwswebsites geraadpleegd. Allemaal waren ze meteen op de zelfmoord gesprongen als een hond op een stuk vlees. Zonder twijfel zou een hele persdelegatie Bobby opwachten op de luchthaven van Dulles. Bobby had beloofd dat hij na de geplande begrafenis, die woensdag in Chicago zou plaatsvinden, onmiddellijk zou terugkeren. Gabrielle had hem verteld om het rustig aan te doen, voordat ze hem een afscheidskus had gegeven.

Toen Amy hoorde dat Gael water wilde hebben, draaide ze zich stomverbaasd om. Eén wijnglas hield ze in haar hand.

"Water?" echode Amy dommige, terwijl de grote helderblauwe ogen bijna uit hun kassen rolde.

"Water," beaamde Gael, bij wie een geheimzinnige grijns verscheen.

"Nee." Amy zette het wijnglas krachtig neer op het aanrecht. "Nee, nee, nee. Zeg me dat het niet waar is."

Gabrielle leunde achteruit. "Oh, jawel," zei ze.

"Ga. Weg." Amy liet zich naast haar op een barkruk neervallen en schoof naar haar beste vriendin toe.

"Waarom reageer je zo ongelovig? Het is niet alsof ik een tiener van zestien jaar ben die onbezonnen te werk is gegaan?" zei Gabrielle, die ondanks haar geïrriteerde woorden een warm gevoel doorheen haar lichaam voelde.

Die woorden deden Amy terug naar de werkelijkheid toekeren. "Ik weet dat je geen zestien meer bent, maar je gaat me echt niet wijsmaken dat dit gepland is."

Gabrielle haalde haar schouders op. "Ach, Amy, wanneer gaat er in het leven zoals het gepland zou moeten zijn?"

Amy grijnsde. "Ik kan het nog steeds niet geloven." Ze reikte naar een aangebroken fles rode merlotwijn uit Australië en schonk zichzelf een groot glas wijn in. "Gabrielle de la Roche gaat nageslacht op de wereld zetten."

Het leverde Amy een flinke por op. "Ik dacht dat je blij zou zijn," mopperde Gabrielle, die het glas van Amy pikte voor een slokje wijn. "Oh, heerlijk. Ik heb dit echt gemist."

"Hoe lang ben je eigenlijk al zwanger?" vroeg Amy, die haar wijnglas weer terugnam. "Je kan niet drinken, Gael."

"Volgens de dokter zou ik net twee maanden zwanger zijn, heel pril nog. En ik heb al in geen eeuwen een druppel alcohol gehad, laat staan een sigaret. Gun mezelf een beetje speling. Als ik niet één keer in de twee maanden mag drinken, ga ik minstens vijf mensen vermoorden. En geloof me, als jij me niet één slokje laat drinken, sta jij bovenaan de lijst. Weet je wel hoe frustrerend is om andere mensen uitstekende champagne te zien drinken en jij veroordeeld bent tot water?"