De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

20 • vrijdag 18 januari 2013

Buiten het geratel op het toetsenbord was het muisstil in het kantoor van Gabrielle McGee. Vorige week had de conciërge eindelijk het glazen naambordje langs haar deur vervangen.

Voorzichtig leunde Kelsey Griffith, Gaels assistente, naar achteren. Achter het grote beeldscherm zat haar bazin, wiens ogen vastgelijmd leken te zijn voor haar.

Met een zucht schoof Kelsey weer dichter naar haar eigen bureau toe. Ze voelde er momenteel niet veel voor om haar bazin te storen.

Gabrielle McGee mocht wel drie jaar jonger zijn dan Kelsey en zeker vijftien kilo lichter, Kelsey stoorde haar niet graag als Gabrielle in een pesthumeur was.

Zeker niet als dat humeur al meer dan twee weken aanhield.

Na de feestdagen was Gabrielle terug op kantoor verschenen en ze had iedereen tot werken aangemaand. Kelsey had zoveel overuren geklopt dat haar vriend klaagde dat hij meer samenwoonde met haar kat dan met haarzelf.

Gabrielle had afspraken gemaakt met Canadese uitgevers, had al haar energie gestoken in het rechtzetten van misgelopen deals en had iedereen van haar afdeling tot het werken aangemaand. Eergisteren was ze zelfs naar het kantoor van Vincent McMillan gemarcheerd. Elke werknemer die aan het werk was geweest op de open werkvloer, had de gigantische ruzie gehoord over één van de overnames van een Franse misdaadthriller die net door hun vingers was geglipt. Greg had Kelsey gisteren in geuren en kleuren verteld hoe Vincent Gabrielle ervan had beschuldigd dat het haar schuld was, omdat ze niet ver genoeg was gegaan bij de onderhandelingsgesprekken in Parijs. Gabrielle had op haar beurt gebruld dat ze niet ver genoeg was kunnen gaan omdat haar budgetten te klein waren geweest. De scheldwoorden waren heen en weer gevlogen volgens Greg, totdat Gabrielle met vuurspuwende ogen het kantoor van Vincent had verlaten. Verschillende werknemers hadden getuigd hoe Gabrielle met een peperduur Frans woordenboek door haar kantoor had gegooid, puur van woede.

Opnieuw wierp Kelsey een voorzichtige blik doorheen de glazen deur van Gabrielles kantoor. Momenteel zag haar bazin er rustig uit, maar Kelsey wist uit ervaring dat de woede van Gabrielle McGee onder een dun oppervlakte altijd aan het borrelen en pruttelen was.

Hoofdschuddend richtte Kelsey zich weer op de manuscripten voor haar, die ze van Gabrielle moest nalezen. Hopelijk kon ze vandaag rond zes uur stoppen. Haar vriendje, Kevin, had haar tijdens haar lunchpauze opgebeld met de mededeling dat hij vanavond de limoentaart van zijn oma zou maken. Het maakte niet uit dat haar gekke bazin haar zou laten overwerken, Kelsey moest en zou om zeven uur in hun appartement zijn.

Nu ze aan eten dacht, en meer bepaald aan het dessert dat vanavond op haar wachtte, keek Kelsey opnieuw naar haar bazin. Kelsey had vandaag een snelle lunchpauze gehad van nog geen twintig minuten. Gabrielle had zich in die tijdspanne niet verroerd aan haar bureau.

Voor Kelsey verder kon nadenken over de abnormale eetgewoontes van haar bazin, begon de telefoon op haar bureau te rinkelen.

"Met Kelsey Griffith, editorial assistente van Gabrielle McGee, commissioning editor," antwoordde Kelsey, terwijl ze in haar bureaustoel leunde.

"Hallo, Kelsey," zei een warme vrouwenstem aan de andere kant, met een licht Canadees accent. Daar keek Kelsey helemaal niet van op. De meeste mensen die haar opbelden hadden een Canadees of een Frans accent. Waar Kelsey wel van schrok, was dat de vrouw haar aansprak met haar voornaam.

"Ik ben Noelle McGee, de schoonmoeder van Gabrielle. Sorry dat ik je stoor, maar blijkbaar heeft Gabrielle haar mobiele telefoon uitgeschakeld?"

Kelsey begroef haar gezicht in haar hand. Als haar bazin haar eigen telefoon had uitgeschakeld, was dat een slecht teken. Momenteel vroor het in het kantoor van Gabrielle McGee.