De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

21 • donderdag 24 januari 2013

Donkere, dikke regendruppels gleden langs de ramen  naar beneden. Met haar ogen volgde Gabrielle hun weg, die steeds opnieuw werd opgeslorpt door nieuwe regendruppels.

In de verte hoorde ze hoe een auto stopte, maar Gabrielle registreerde de betekenis van dat geluid niet. Haar vingers speelden gedachteloos met de pagina van het boek dat open op haar schoot lag, terwijl haar groene kattenogen vastgelijmd leken te zijn op de ruit voor haar.

Gabrielle McGee zat in kleermakerszit in de ruime driezit die in het midden van de bibliotheek stond en de kamer domineerde. Ze had die donkergrijze sofa gevonden op een tweedehandswebsite. Het was een grote driezit, die gemakkelijk plaats bood aan vijf personen en die heerlijk wegzakte.

Rondom haar stonden de ingebouwde boekenkasten in een koloniale stijl. Gabrielle had de witte verf eraf laten schuren, zodat de planken bijna de kleur van berken hadden gekregen. De binnenhuisarchitecte had Gael ervan proberen te overtuigen om de planken te laten lakken, maar Gabrielle wilde er niets van weten. Ze hield van het ruwe gevoel onder haar handpalmen elke keer als ze een boek zocht.

Vaag hoorde Gabrielle hoe de voordeur in het slot viel, gevolgd door het getik van autosleutels die in een kristallen asbak werden gelegd en het geritsel van papieren inpakpapier.

"Schatje?"

Nog steeds volgden de ogen van Gabrielle de regendruppels die de hoge ramen van de bibliotheek een wazige aanblik gaven. De bibliotheek gaf uit op de ruimte tuin die bij het huis hoorde. De rozenstruiken waren dor en het adembenemende uitzicht op New York was overschaduwd door donkere zware regenwolken.

"Schatje?"

In de ruime hal trok Bobby zijn donkerrode gestreepte das wat losser. Het verbaasde hem dat hij geen antwoord kreeg. De nieuwe middernachtblauwe Audi Q5 stond op de oprit, wat betekende dat zijn vrouw thuis was.

De enige die zijn vraag beantwoordde, was Fitz, die vanuit de keuken kwispelend op hem afliep. Opgewonden snuffelde de hond aan de zoom van Bobby's broek en duwde zijn snoet tegen diens dijbeen, smekend voor een aai. Bobby ging op zijn hurken zitten om aan de eis te voldoen.

"Brave jongen. Waar is baasje?" vroeg Bobby, nadat hij Fitz achter zijn oren had gekrabd. Langzaam kwam hij weer recht. Hij had half en half verwacht dat Gabrielle tevoorschijn zou komen, maar het was enkel Fitz die hem met grote ogen aankeek.

Bobby hing zijn jas weg in de donkere kleerkast die tegenover de grote trap stond. Een frons verscheen op zijn gezicht. Van de lage bijzetkast, naast de kristallen asbak waar hij net de autosleutels van zijn Porsche had gelegd, nam hij de lichtroze pioenrozen die hij net vers had gekocht bij de bloemist in het centrum van Scarsdale.

Na het bezoek aan de huisarts was zijn vrouw stiller dan normaal. Bobby had het onmiddellijk gemerkt, maar hij had geen zinnige verklaring uit Gabrielle gekregen.

Uit het bloedonderzoek, waarvan de resultaten de dag erna waren opgestuurd, bleek dat alles was zoals het zou moeten zijn. Gabrielle had wel de raad gekregen om gewicht bij te komen van dokter Curtis.

"Gabrielle?" De lederen schoenen van Bobby tikten tegen de planken toen hij de kamers op de benedenverdieping controleerde. De hond volgde hem in zijn kielzog.

Pas toen Gabrielle de warme hand van haar man op haar schouder voelde, schrok ze op.

"Gabrielle."

De donkerblauwe ogen van Bobby keken zijn vrouw bezorgd aan. Gabrielle knipperde met haar ogen. Het boek gleed van haar schoot.

"Is alles goed, schatje?" vroeg Bobby, die een ontsnapte haarlok terug in haar knot stak. Hij gaf haar een kus op haar wang en schrok van Gabrielles koele huid.