De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

47 • zaterdag 7 juni 2014

De motor van de zwarte Mercedes die Bobby aan de luchthaven van San Francisco had gehuurd, spinde zachtjes. Gael leunde achterover en zette de hak van haar zwartlederen kniehoge laarzen op het dashboard.

De zon stond nog steeds hoog aan de hemel en Gael duwde haar zonnebril omhoog in haar haren. Ze wierp een blik over haar schouder en zag dat Andrew vredig lag te slapen in zijn kinderzitje. Zijn linkerhandje klemde zijn knuffel, Monsieur Lapin, stevig vast.

"Hadden we toch beter geen babysit ingehuurd?" vroeg Gael, die vanuit haar ooghoeken naar haar man gluurde.

Bobby, gekleed in marineblauwe linnen chino en een simpel wit T-shirt, keek snel even in de achteruitspiegel voordat hij links voorbijstak. Met zijn linkerhand zette hij de dunne pilotenzonnebril goed op zijn neus.

"Hij heeft de hele vliegreis geslapen en de hele middag op de hotelsuite. Lorelei vroeg expliciet achter hem," wierp Bobby op. "En als wij aan het eten zijn, kan hij in het kinderbedje slapen."

Gael trok een lip. "Ik weet het niet, Bobby ..." Ze herschikte de rok van haar witte linnen wikkeljurkje over haar bovenbenen. De stof voelde luchtig onder haar handen en het patroon van vogels in pastelkleuren fleurde haar een beetje op.

Bobby legde een hand op Gaels naakte knie. "Maak je niet zo veel zorgen. We gaan gewoon even op bezoek bij je broer en schoonzus en we blijven daar eten. Daarna gaan we gezelschapspelletjes spelen. Het wordt leuk, Gabrielle. Maak je geen zorgen."

Gael glimlachte magertjes en vouwde haar vingers over Bobby's hand. "Het wordt leuk," beaamde ze.

Toen de Mercedes op de oprit van het grote huis van Chris en Lorelei stopte, vloog de voordeur al wagenwijd open.

"Oh, Gabrielle!" Gaels schoonzusje, Lorelei de la Roche, rende naar hen toe, met in haar kielzog een mollige peuter die zijn moeder probeerde te volgen.

Met een grote glimlach stapte Gael uit en ving haar neefje met gemak op. "Wills!" Ze tilde William de la Roche, die net twee jaar was geworden, op en gooide hem even in de lucht, voordat ze hem ronddraaide.

"Tante Geel!" brabbelde William, die vocht om terug losgelaten te worden. Gael grinnikte en zette haar neefje weer terug neer, voordat ze met een hand doorheen zijn blonde krullen ging.

Bobby was al uitgestapt en nam een slaperige Andrew uit zijn kinderzitje, die langzaam wakker werd.

"Oh, wat een snoetje!" zei Lorelei, terwijl ze zich vooroverboog om een blik te werpen op Gaels zoon. "Hij lijkt zoveel op jou, Gael." De wind blies even met Lorelei's rode jurk, die rond haar enkels fladderde.

Gael glimlachte enkel en pakte toen het handje van Wiliam, die haar mee naar het huis trok.

In de brede inkomhal stond Gaels broer, Chris hen al op te wachten. Met een duivelse blik in zijn ogen trok Chris zijn zusje in zijn armen en hield haar stevig vast. Gael verstijfde. Ze kon zich niet meer herinneren wanneer het de laatste keer was dat Chris haar zo had vastgenomen. Of dat hij haar ooit zo had vastgenomen in de eerste plaats.

"Wat ben je aan het doen?"

Chris liet zijn zus los met een scheve grijns. "Dus het moederschap heeft je nog niet al te drastisch veranderd. Mooi zo."

"Papa, waar is baby?" vroeg William, die aan de broekspijp van zijn vader trok.

Chris tilde William op en wees naar Bobby, die babbelend met Lorelei aan kwam lopen. Bobby hield zijn zoon stevig vast, die nieuwsgierig rond keek.

"Daar, bij oom Robert."

Het gezicht van William betrok toen hij zag dat Andrew kleiner was dan hij hoopte. "Hmpf," zei William, voordat hij het huis inliep.