De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

33 • zaterdag 21 september 2013

"Monsieur Bouillard, je le sais, mais c'est impossible en ce moment. Oui. Oui, je le comprend," beaamde Gael, terwijl ze ongeduldig met haar nagels op het bureaublad tikte. "Ma assistente Kelsey, oui," Gael zuchtte luid. "Non, la semaine prochaine je rentrerai." Gael kon de impuls niet bedwingen om met haar ogen te draaien en leunde achteruit in haar bureaustoel. "Oui, c'est bien. Au revoir, monsieur Bouillard."

Opgelucht gooide Gael haar mobiel op het bureau en rekte zich uit. Ze had Bouillard er min of meer van weten te overtuigen om te wachten tot Tudors een nieuw aanbod had gedaan, voor het voorstel van de concurrent aan te nemen. God mocht weten hoe Kelsey hem de afgelopen maanden had weten te overtuigen. Misschien moest ze Daniel Callahan ervan overtuigen om Kelsey opslag te geven.

Ze leunde naar voren om een mail af te werken naar een redacteur in Canada. Kelsey had haar op de hoogte gehouden van de verwikkelingen daar. In één van de bijlages had Greg de afgewerkte covers doorgestuurd en Gael was aangenaam verbaasd geweest.

Ergens was ze opgetogen om volgende week terug te keren naar het hoofdkantoor van Tudor Publishing. Het zou haar deugd doen om haar aandacht af te leiden en zich te storten op de nieuwste projecten die Kelsey al had opgestart.

Maar aan de andere kant, ze was gewend om hier te blijven. Ze was begonnen om al haar favoriete Franse klassiekers, waaronder de Klokkenluider van de Notre Dame te herlezen. Gewoon, omdat ze niet echt iets anders te doen had. Middagen spendeerde ze in de bibliotheek, waar ze languit in de sofa lag, terwijl ze de woorden van Victor Hugo voorlas en met haar voet de wieg van Andrew liet bewegen. Meestal sliep hij, maar Gael was vastbesloten om Andrew vertrouwd te maken met haar moedertaal. En hem al zo vroeg mogelijk de liefde voor literatuur bij te brengen. Jong geleerd is oud gedaan.

Gael rekte haar uit en kraakte haar nek even. Het was nog maar acht uur 's ochtends en ze vroeg zich af waar Bobby in hemelsnaam was. Ze was wakker geworden in een leeg bed, tastend naar de verloren warmte naast haar.

Lui en slaperig had Gael één oog opengetrokken, om enkel de verfrommelde dekens naast haar te zien. Zij was aarzelend overeind gekomen en had in haar ogen gewreven.

Nadat ze in Andrews kamer had gekeken en een leeg bedje had aangetroffen, had Gael haastig een zijden kamerjas aangetrokken en naar beneden gehold, haar mobiel in de aanslag.

Op de keukentafel had een geruststellend papiertje van Bobby gelegen. Blijkbaar was hij Andrew naar zijn ouders brengen, maar voor de rest had er niet veel uitleg gestaan. Lang kon Bobby dus niet wegblijven en Gael was naar haar bureau gegaan, waar ze haar laptop had opengeklapt om even wat bij te werken.

Net toen ze de mail had verzonden, hoorde ze hoe de voordeur in het slot viel. Gael schoot overeind, klapte het scherm neer van haar laptop en holde op de blote voeten de trap af, recht in de armen van haar man.

"Bobby!" Lachend ving Bobby haar op. Hij streek de lange roodbruine haren uit haar gezicht, voordat zijn hand naar haar hals ging en hij haar kuste. Zijn andere arm gleed rond haar middel. Gael glimlachte en drukte haar lippen steviger tegen de zijne aan, terwijl ze haar armen rond zijn schouders vouwde. Ze rook zijn aftershave, de geur van houtgeuren en frisse citrus die in haar neus kroop.

"Wat doe jij zo vroeg al wakker?" vroeg hij, nadat hij haar voorzichtig terug op haar voeten had gezet. Gael glimlachte.

"Het was koud," antwoordde ze, terwijl ze haar vingers over de marineblauwe kasjmieren trui liet gaan, onder het donkerblauwe kostuumjasje door.

Bobby was redelijk los gekleed, met een indigoblauwe jeans en een witte Converses.

"Het is buiten heerlijk warm," zei Bobby, die zijn handen rond haar middel vouwde en haar op haar voorhoofd kuste.