De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

6 • maandag 1 oktober 2012

De wind speelde met de zijden stof van haar jurk. Gael voelde hoe het natte zand tussen haar tenen kroop en hoe haar haren in haar gezicht waaiden.

Haar handen hield ze rond haar bovenarmen, aangezien de temperatuur opeens gezakt was. De golven maakten de zoom van haar jurk nat, maar Gael leek het nauwelijks te merken terwijl ze naar de horizon staarde, omringd door de fjorden van het mysterieuze eiland waar ze zich momenteel bevond.

In haar gedachten ging ze de herinneringen van de afgelopen week na.

Bobby had haar na het huwelijksfeest meegenomen naar de bruidssuite, waar ze als twee kleine kinderen op het bed hadden gesprongen totdat ze beide uitgeput in slaap waren gevallen. Gael had, ondanks een beneveld brein dankzij een teveel aan champagne, haar bruidsjurk min of meer netjes weten op te hangen voor ze naast een uitgetelde Bobby was gekropen. Samen hadden ze tot de late namiddag geslapen.

Die zaterdagavond had Bobby haar geblinddoekt meegenomen naar de luchthaven van JFK. De blinddoek was afgegaan voor het vertrekbord van de vluchten, met de mededeling dat ze drie pogingen had om de juiste bestemming te gokken. Als ze na drie pogingen het juiste vliegtuig niet had geraden, zouden ze de hele week bij Gaels ouders spenderen in Californië, in haar ouderlijk huis.

De eerste keer had Gael gegokt op Namibië, wat haar een nee had opgeleverd. Twijfelend had Gael heen en weer gelopen, met een aarzelende blik op de vluchten die verschenen en een toegeknepen blik op haar man, die haar aanstaarde met een geheimzinnige grijns die zijn hele gezicht liet opleven.

"Krijg ik geen hint?" had Gael gevraagd, met haar handen in de zakken van haar jeans en een pruilende blik. "Welk continent is het alvast niet?"

"In Europa hebben wij de komende week niets te zoeken," had Bobby haar verteld, met pretlichtjes in zijn blauwe kijkers.

Gael had haar ogen toegeknepen en Japan genoemd, wat haar weer nee had opgeleverd.

"Ik ga geen week bij mijn ouders spenderen, McGee!" had Gael gefrustreerd geroepen. "Zat ik al op het juiste continent?" had ze wanhopig gesmeekt.

Bobby had geschud met zijn hoofd. "Nee. Niet Afrika en ook niet Azië. Om je een allerlaatste tip te geven: de locatie is indirect aan bod gekomen tijdens ons allereerste etentje."

Gaels tong had over haar lippen gelikt terwijl ze haar hersens had gepijnigd en in haar herinneringen naar kleine lichtpuntjes had gegraven.

Tenslotte had ze gekozen voor Nieuw-Zeeland, wat ervoor had gezorgd dat Bobby uit zijn jaszak twee vliegtuigtickets haalde. Gael was haar man om de hals gevlogen van plezier. Het was de allerlaatste bestemming waar ze aan zou hebben gedacht zonder zijn hint, maar ze wist meteen al dat het een fantastische huwelijksreis zou worden.

Gabrielle had gelijk gekregen.

Bobby had, samen met de hulp van een bekende reisagent, een volledige rondreis op hun maat gemaakt doorheen de beide eilanden. Als Gael haar ogen sloot, kon ze alles weer voor haar geest halen. De uitgerekte landschappen die ze tot dan enkel uit films kende, de wijde oceaan met de zachte golven, de armen van Bobby die haar vasthielden en koesterden.

Bobby had haar meegenomen naar de mooiste plekjes die het land te bieden had. Samen hadden ze de prachtigste zonsondergangen gezien, languit liggend in de koffer van de pick-up die ze hadden gehuurd. Gael had gerend door de uitgestrekte vlaktes, met in de verte hoge toppen die ze alleen maar kende uit fantasyfilms, terwijl haar man haar achterna zat. Bobby had Gael meegesleept naar een rokerige bar waar ze oude rockmuziek draaide. Gael had zichzelf in de tequila gegooid en had gedanst met haar man, die zijn ogen nauwelijks had kunnen geloven. De volgende ochtend was Gael dankbaar geweest dat Bobby haar had weten te overtuigen, dat haar laatste herinnering, die nog steeds een nare smaak in haar mond naliet, was vervangen door een beter exemplaar.