De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

30 • dinsdag 6 augustus 2013

       

De gedimde hanglamp in de privé-eenpersoonskamer, die smaakvol was ingericht met crèmekleurig behang en een mahoniehouten vloer, schoot uit zodra de zon volledig was opgekomen vanachter de horizon.

Gaels handen lagen losjes op het zijdeachtige dekbed, maar grepen zich opeens vast. De naalden, die in de holte van haar ellebogen waren gestoken, waren duidelijk zichtbaar onder de dunne huid.

Haar lippen persten op elkaar voordat ze langzaam haar ogen opende. Even knipperde ze langzaam met haar ogen, terwijl ze de omgeving vanuit haar ooghoeken opnam.

Het eerste dat ze opmerkte was dat deze kliniek een stuk betere smaak had in de aquarellen die ze ophingen om de kamer op te fleuren. Abstracte heldere lijnen waren elke keer smaakvoller dan stillevens van dode bloemen.

Haar onderbuik deed pijn, net zoals haar borsten. Gael knipperde met haar ogen, hief haar hoofd en zag dat haar dikke buik verdwenen was. Het eerste dat in haar opkwam, was paniek, totdat ze zich iets herinnerde.

Vlagen van gisteren kwamen terug. Ze was bevallen, maar ze kon zich enkel nog flarden herinneren. De anesthesie-middelen die de dokters hadden gebruikt, had grote gaten in haar geheugen geslagen. Het enige dat Gael echt terug voor geest kon halen, was het warme gevoel toen ze haar kind in haar armen had gekregen van de hoofdverpleger, terwijl ze nog half verdoofd was van de narcose die ze had ondergaan. Op haar voorhoofd voelde ze de kus van Bobby, die de baby in haar armen had gelegd. Ze herinnerde zich dat ze met een vinger over de wang van haar eerste kind was gegaan en dat ze zelf niet kon geloven hoe perfect het wel niet was, voordat ze terug was gedommeld. Ze had zelfs de woorden van haar man niet kunnen verstaan.

Gael kwam aarzelend, nog steeds groggy van de medicatie, overeind. Een felle steek ging door haar onderste buikspieren en noodgedwongen liet ze zich terug neervallen, terwijl ze zoekend rond zich keek.

Bij het raam kon ze, in de grote groengeruite fauteuil, Bobby zien zitten. Zijn hoofd was naar achter gerold en hij snurkte lichtjes. Aan zijn voeten lag een verkreukelde das en in zijn armen had hij een bundeltje dekens, die hij stevig tegen zich aanhield, zelfs in zijn slaap.

Voorzichtig probeerde Gael uit bed te stappen, maar ze werd gehinderd door de naalden in haar armen. De eerste opwelling was om die uit haar lichaam te trekken, maar inmiddels wist Gael wel beter.

Ook het feit dat ze nauwelijks uit bed kon stappen zonder zich te buigen, maakte dat ze nijdig met haar voeten begon te schoppen van onmacht.

Gael wilde haar kind. Ze wilde dat warme lichaampje terug in haar armen hebben, zijn hoofdje tegen haar borst.

"Gabrielle?"

Verschrikt keek Gael om. In de deuropening stond Noelle, gekleed in een lange zwierige rok en een zijden hemd, die duidelijk vers waren. Haar rossige haren hingen los rond haar schouders en haar gezicht was perfect opgemaakt, maar Gael kon zien hoe haar schoonmoeder nauwelijks had geslapen.

"Noelle," zei Gael, zachtjes, om Bobby niet te wekken. "Heeft u hier geslapen?" vroeg ze.

Noelle liep op haar tenen naar voren en ging voorzichtig op de rand van het bed zitten.

"Ik ben na de geboorte even naar huis gereden, heb een viertal uurtjes geslapen en ben terug naar hier gekomen," zei Noelle, die Gaels hand nam en er in kneep. In haar blauwe ogen kon Gael een zekere trots zien. "Ik wou even komen kijken of hier alles in orde is."

Gael wist wel dat er nu geen bezoekuren waren, maar Noelle McGee, geboren Tremblay, hoefde zich niet te houden aan bezoekuren.

"Heb jij pijn, lieveling?" vroeg Noelle, terwijl ze Gael onderzoekend aankeek. "Nu pas wakker?"