De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

19 • woensdag 2 januari 2013

De butler, gekleed in een zwarte livrei, opende de hoge eikenhouten deuren. Zijn ernstige ogen gleden naar het plastic tasje dat uit Gaels handtas tevoorschijn kwam piepen. Snel duwde Gael met haar vrije hand het plastic dieper weg en schudde de sneeuw uit haar haren. De butler stapte opzij om haar binnen te laten. Haar hakken tikten op de terracottakleurige tegels en Gael rook de kaneel van de taart die de kokkin vanmiddag had gemaakt.

"Ze zitten allemaal in de bibliotheek, mevrouw McGee," zei de butler, met een doordringende neusstem waar Gael de kriebels van kreeg. De afkeurende blik in zijn ogen deden haar vermoeden dat hij de sigarettenrook in haar haren kon detecteren, ook al had Gael ervoor gezorgd dat al het bewijsmateriaal vernietigd was. Ze wist dat Bobby haar levend zou verslinden als hij zou ontdekken dat ze nog steeds niet was gestopt met roken.

"Dankjewel, Eugene," antwoordde Gael, die haar sjaal rond haar hals losmaakte. De butler zei niets en nam haar jas aan, terwijl zijn neus heel even optrok.

Eugene had het vermogen om Gael terug te katapulteren aan al die middagen die ze op het bureau van de rector had moeten spenderen nadat ze betrapt was op het roken van joints in de parking van haar middelbare school.

Nerveus streek ze over haar grijze wollen broek en trok ze haar witte hemd recht. "Ik ga heel even mijn tas boven zetten, maar ik voeg me zo bij het gezelschap in de woonkamer."

"Dat is geen probleem, mevrouw McGee. U had graag thee met een schijfje citroen?"

"Ja, dankjewel, Eugene." Gaels hakken tikten al de grote trap op, richting de slaapkamer die ze met Bobby deelde. Ze voelde hoe de onderzoekende ogen van de butler haar achtervolgden totdat ze veilig in de grote slaapkamer stond, die voor Gaels smaak veel te luxueus was ingericht.

Dit jaar hielden de McGees de feestdagen in de indrukwekkende stadswoning in Boston, waar Joseph McGee nog steeds woonde. Het huis dateerde uit de het begin van de vorige eeuw en was gebouwd door de overgrootvader van Joseph, geloofde Gabrielle.

Bobby's grootvader had erop gestaan dat al zijn kinderen en kleinkinderen het nieuwe jaar bij hem zouden doorbrengen.

In het vliegtuig had Gael Bobby laten zweren dat hij niets over haar vermoedelijke zwangerschap tegen zijn familie te zeggen. Bobby had schoorvoetend ingestemd, en pas nadat Gael had vermeld dat ze het nog steeds niet zeker wist.

"Waarom heb je nog geen zwangerschapstest gedaan?" had Bobby gevraagd, die naar zijn vrouw naast zich had gekeken, die geagiteerd in haar handen had gewreven.

Gabrielle had hem geen antwoord kunnen geven. De enige reden die haar tegenhield, was dat ze het niet wilde weten. Ze had nog een klein restje hoop dat het allemaal niet waar zou zijn, dat het gewoon een nachtmerrie was, dat ze zich alles inbeeldde.

"Doe een test, Gabrielle," had Bobby zachtjes gezegd, toen hij de tweestrijd op Gabrielles gezicht had gezien. Troostend streek Bobby een haarlok uit haar gezicht. Hij wist heel goed hoe Gabrielle over kinderen dacht. Kinderen waren in haar ogen prachtig als ze niet van haar waren en ze de kinderen op het einde van de dag kon teruggeven aan de respectievelijke eigenaars.

"Gun jezelf een moment van rust, liefje."

Gabrielle had met haar ogen geknipperd en had met een zucht haar hoofd tegen zijn schouder gelegd, terwijl ze bijna onopmerkzaam had geknikt.

Hoewel Bobby sindsdien niets meer had gezegd, had Gael in zijn ogen kunnen zien hoe hij zich verheugde op haar bevestiging. Hij was uitbundiger geweest toen hij zijn ouders had gezien, had hij haar altijd dicht bij zich gehouden en keek haar telkens aan alsof ze een Griekse godin was die tot werkelijkheid was gekomen.