De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

7 • dinsdag 2 oktober 2012

"Ik wil niet opstaan," mompelde Gael slaapdronken. Ze voelde vingers over de warme huid van haar heup, die langzaam naar haar navel slopen.

"Hmm hmm," hoorde ze een diepe stem in haar oor. De adem van Bobby kriebelde over de huid in haar hals en maakte Gael bewuster van haar omgeving.

"Nee, Bobby, het is veel te vroeg," kreunde ze. Ze duwde haar billen en schouders tegen zijn lichaam aan. Ze voelde hoe hij grijnsde in haar nek en zelf dichter tegen haar aankroop. De warmte van zijn lichaam tegen haar rug maakte dat Gael zich dichter tegen hem nestelde.

Zijn vingers grepen in haar buik en gingen verder omhoog, over haar ribben en bleven haar huid strelen. Met zijn duim duwde hij satijnen kledingstuk dat ze droeg, omhoog.

"Te vroeg?" hoorde ze, terwijl zijn stevige armen rondom haar lagen. "Ik denk dat jij al klaarwakker bent."

Gael kreunde en knipperde haar zware oogleden open.

Ze lagen in het binnenste van het schip. Doorheen de dunne vitragegordijnen kon ze zien hoe de zon al op was en lichtvlekken maakte op de houten vloer. Het schip deinde zachtjes heen en weer op de golven en Gael voelde hoe ze die golven haar bijna terug in slaap wiegden.

De kuip was groter dan Gael oorspronkelijk had verwacht. Toen Bobby haar, nadat ze eindelijk terug gevoel in hun benen hadden gekregen, mee naar beneden had gesleept, had ze niet gedacht dat er een kleine keuken aan boord zou zijn.

Gekleed in zijn gebreide cardigan die tot halverwege haar dijen kwam, had Gael toegekeken hoe Bobby spiegeleieren voor haar maakte. Hij had er zo jongensachtig en onbezorgd uitgezien, dat Gael bijna niet kon geloven dat ze echt met hem getrouwd was.

De afgelopen dagen was ze terug keihard voor haar man gevallen. Op de een of andere manier was hij, sinds ze hem haar ja-woord had gegeven, ruwer met haar. Minder voorzichtig, alsof ze nu volledig van hem was. Gael kon niets anders doen dan instemmen met de gevoelens die hij bij haar liet ontvlammen.

Bobby had haar, nadat ze de afwas met hun twee hadden gedaan, meegesleurd naar de slaapkamer. Gaels benen deden hadden nog altijd spierpijn.

"Je hebt me uitgeput, man," mompelde Gael, toen ze zich omdraaide. Bobby's armen kruisten elkaar op haar rug en trokken haar dichter naar zich toe.

"En dat voor zo een jong iemand," hoorde ze hem in haar oor fluisteren. Gael wurmde haar been tussen het zijne en begroef haar hoofd tegen zijn schouder.

Gael grijnsde en drukte een kus tegen zijn huid. "Door met jou te trouwen ben ik in één klap vijf jaar ouder geworden."

"Dan ben je nog steeds jonger dan ik." Zijn vingers gingen over haar bovenarmen. Gael geeuwde en nestelde zich dichter tegen hem aan. Hun benen waren verstrengeld met elkaar.

"Je moet me op krachten laten komen," mompelde Gael. Ze voelde hoe Bobby over haar haren streek en een kus op haar voorhoofd drukte.

"Maar goed dat ik al pannenkoekenbeslag voor je heb gemaakt," zei Bobby geamuseerd.

Gael knipperde met haar ogen en bewoog wat achteruit, zodat ze haar man recht kon aankijken. Ze slaagde erin om haar oogleden langer dan tien seconden open te houden zodat ze het gezicht van Bobby kon bestuderen.

"Pannenkoekenbeslag?" vroeg ze, terwijl ze een nieuwe geeuw niet kon onderdrukken.

"Pannenkoekenbeslag," beaamde Bobby, die een kus op haar neus drukte. Zijn donkerblauwe ogen keken haar zacht aan.

Gaels maag begon te knorren bij de gedachte aan verse warme pannenkoeken en Bobby stond grijnzend op, terwijl hij haar bij haar hand nam en haar mee uit bed sleurde.