De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

48 • zondag 8 juni 2014

Na het eten, dat eindeloos had geduurd, was Gael weggeglipt naar het ruime terras dat uitkeek over de grote tuin die haar schoonzusje onderhield. Doordat de lichten in het huis aan waren, kon Gael de lilakleurige, pluimachtige bloemen van de seringen zien. De witte hortensia's bedekten de bodem. In de verte kon Gael zachte gitaarmuziek horen, gevolgd door gelach.

De nachtblauwe hemel was bezaaid met honderden sterren. Gael was dankbaar voor het frisje briesje, dat haar linnen jurkje liet bewegen en haar verkoelde.

Het was een zalige nacht hier in het noorden van Californië, een avond die vroeg voor een lange autorit en een nachtelijke wandeling langs de kust van Monterey. Gael zou haar voeten in het natte zand te steken en tot haar knieën in het ijskoude zeewater te gaan staan, terwijl de onderkant van haar jurk doorweekte raakte.

Maar Gael beet verwoed op haar onderlip en was met haar gedachten helemaal ergens anders. Haar hartslag klopte nog steeds stevig door.

Ze wist amper hoe ze het eten had overleefd. Bobby had naast haar gezeten, zijn hand troostend op haar dijbeen terwijl Gael enkel maar kon denken aan haar zoontje, dat één verdieping hoger lag te slapen in een kinderbedje naast William. Gael had erop gestaan dat ze de baby's zou instoppen en had zichzelf moeten dwingen om terug naar de eetkamer te gaan.

Lorelei had haar verzekerd dat de babyfoon elk geluidje zou monitoren, maar Gaels angst verdween niet.

Vanuit haar ooghoeken had ze nauwlettend Caleb in de gaten gehouden. Elke keer als Caleb zich op zijn stoel verzette, was Gael in paniek geschoten. Wat als hij naar boven rende? Wat als hij Andrew uit zijn bedje nam en met de noorderzon verdween met haar zoon?

Al het eten dat Gael in haar mond had gestoken, had naar as gesmaakt. Haar keel voelde kurkdroog aan en er was niet genoeg water geweest om dat schurend gevoel te verzachten.

Haar broer had tijdens het dessert aangeboden dat Bobby en zij hier bleven overnachten en daar was Gael dankbaar voor. Ze wist dat zelfs Bobby van deze avond zou moeten bekomen. Een lange rit naar het hart van San Francisco zat er niet meer in. Gael wist al dat ze geen oog zou dichtdoen vannacht, zelfs al zou Bobby haar drie duimen cognac inschenken.

Gaels handen trilden en ze balde die tot vuisten. Het liefste wilde ze nu naar boven rennen, naar haar zoon, hem oppakken en terug naar huis gaan. Maar ze wist dat ze dat niet kon maken zonder heel vervelende vragen te krijgen van Chris en Lorelei.

Gael kon zich niet herinneren waar ze over had gepraat aan tafel. Of liever gezegd, waar Lorelei en Tiffany over hadden gepraat, aangezien Gael nauwelijks een woord had gezegd. Alle gesprekken waren langs haar doorgegleden en Gael had geen enkel besef gehad van de wereld rondom haar.

Het enige dat haar was bijgebleven van vanavond, was het gevoel van pure doodsangst.

Gael wreef over haar voorhoofd en nam toen haar kleine schoudertasje van beige lamsleer van haar schouder. Ze duwde de klep open en zocht naar haar pakje sigaretten.

Ze had nood aan een sigaret. Bobby had even naar haar gefronst toen ze was opgestaan met de mededeling dat ze een luchtje nodig had en haar tas met zich had meegenomen, maar hij had het begrepen. Hij zou haar dit niet ontzeggen. Niet deze keer.

Eén sigaretje om te kalmeren kon niet veel kwaad.

Gael knipte met de zilveren aansteker en zoog hevig aan de filter. In de nacht lichtte het puntje van haar sigaret op en Gael nam haastig een trekje. De warme rook verspreidde zich in haar mond en ze blies de rook naar buiten, die frisse avondlucht in.

"Waarom?"

Gaels hele lichaam verstijfde. Ze dwong zichzelf om niet om te draaien en zette de sigaret terug aan haar lippen en hield die stevig vast, als een reddingsboei.