De Verbintenis | ✔️ (DE OVERGAVE #2)

46 • dinsdag 20 mei 2014

Gael kon het gevoel dat twee paar ogen haar scherp in de gaten hield, niet van haar afschudden. Nerveus nam ze een trekje van haar sigaret en trok de zwarte satijnen blazer iets steviger rond haar heen. Het balkon had uitzicht over de rivier Charles, die dwars door Boston liep. De bomen stonden al in bloei en de late avondzon gaf de rivier een intrigerende kleur.

Toch had Gael het nare gevoel dat Eugene, de butler van opa Joseph, haar haarscherp in de gaten hield vanachter de vitrage.

Geïrriteerd gooide Gael haar halfopgerookte sigaret op de grond en duwde die uit met de dunne hak van haar zwartleren Louboutin. Tijdens haar zwangerschap van Andrew had ze tot diep in de derde maand gerookt en Andrew was het gezondste kind ter wereld.

Maar misschien moest ze toch maar weer even stoppen, bedacht ze, terwijl ze zich omdraaide en terug het huis terug binnenliep.

Even wreef ze over het rode fluwelen camisole die ze droeg onder haar jasje en zuchtte.

"Ik mag jou nooit verliezen," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze uit haar broekzak een dun parfumflesje haalde en spoot wat in haar hals, om de rook rondom haar te verdoezelen. De elegante jasmijngeur voelde zo vertrouwd op haar huid.

Gael veegde even over haar zwarte jeans voordat ze de schuifdeur opendeed en door de trap afliep naar de woonkamer.

De geur van Cubaanse sigaren drong door in haar neus en Gael fronste even. Ze vond het helemaal niet leuk dat Bobby het toestond om te roken in het bijzijn van haar zoon - laat staan dat hij er zelf deel aan nam.

Natuurlijk, een sigaar was minder schadelijk dan een sigaret, maar toch. Als zij het niet deed én het niet mocht, waarom iemand anders dan wel?

In de ruime tweezit zat Marion languit met Andrew op haar schoot. Ze droeg een losse olijfgroene broek met een simpel wit hemd. Het was haar idee geweest om een etentje bij haar grootvader Joseph te organiseren, nu ze toch stage liep in het ziekenhuis van Boston op één of andere gespecialiseerde dienst. Was het nu neurologie of cardiologie? Gael kon het maar niet onthouden.

Aan de marmeren open haard die nu niet aan was, zaten opa Joseph en Bobby in gemakkelijke fauteuils vanwaar Gael vermoedde dat die antiek waren. Tussen hen in stond een dienblad met twee glazen met een bodempje cognac in.

Natuurlijk ging het gesprek over politiek en de campagne van Bobby die vorige maand van start was gegaan. Gael had alles zo goed mogelijk opgevolgd, maar zoveel werd er niet van haar verwacht, behalve af en toe verschijnen op een fundraiser, gekleed in een nette jurk die zelfs haar moeder Madeline zou bekijken met een goedkeurende blik, en een altijd charmante glimlach op haar gezicht geplakt.

Zodra Gael naast Marion was gaan neerzitten, kwam Eugene binnen met een zilveren dienblad met een twee kopjes geurige hete thee, met in het midden een warme theepot.

"Dankjewel, Eugene," glimlachte Marion, terwijl Gael een kopje pakte en een slokje nam.

Marion hees Andrew wat hoger op haar schoot en kroelde met haar vingers doorheen zijn zwarte haren. Drew kirde van plezier en stak zijn handjes uit naar zijn tante.

Qu'est-ce que tu veux?" vroeg Marion, die met haar neus tegen de kleine neus van Andrew duwde. "Un bisou? Tu veux un bisou?"

Gael glimlachte en zette haar theekopje op zijn schaaltje naast haar. Aan de haard kwamen de mannen overeind. Opa Joseph stak zijn handen uit.

"Drew, kleine prins! Wil je even naar bompa toe?" vroeg hij joviaal. Andrew kraaide en begon zich uit Marions handen te wurmen om bij zijn overgrootvader te komen.

"Opa, dat is zo niet eerlijk" klaagde Marion, terwijl ze met de nodige tegenzin Drew aan Joseph gaf.

"Ach, Marion, er is zoveel niet eerlijk in de wereld," antwoordde Joseph met een glimlach, terwijl hij Andrew in de lucht gooide.