Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

1.

Voor we beginnen: Dit is een herschreven versie van de 'Fuck, I'm in Love' boekenserie. Ik weet nog niet hoeveel boeken ik wil herschrijven, dus heb niet te grote verwachtingen van me.
Dit is dus een herschreven versie van de boeken, ik heb een paar dingen veranderd, dingen anders geschreven, gewoon een aantal dingen die ik graag anders wil hebben.
DIT BETEKEND DUS NIET DAT HET HELE VERHAAL ANDERS IS.
Er kunnen dezelfde stukken tekst als het vorige boek in zitten, maar ze kunnen ook veranderd zijn. Sommige stukken kunnen eruit gehaald zijn, sommige stukken zullen nieuw zijn.
Als tweede, ik vind reacties supertof, geef me zoveel feedback als je maar kan, maar ik wil geen gezeur meer over dat 'de acteurs die mijn rollen vervullen 'lelijk' zijn', ga daar maar bij iemand anders over zeiken :).
Ten derde, zoals voor het originele boek ook geld; dit boek is van mìj en dit verhaal is van mìj. Dus geen dingen jatten.
Ten vierde; als je een leuke cover hebt (want deze is echt kut hahahaha), stuur me dan even een berichtje:)
Maar verder dan dat, was dat het. Enjoy!

—————————/

Een maand. 31 dagen. 744 uur. 44.460 minuten. 2.678.400 seconden.

Zo lang had ik al de tijd gehad om het Addison te vertellen, en nu was het te laat. Want in die 2.678.400 seconden is er geen enkele geweest waar het goed voelde om het te doen.

Ik was dakloos. Een dak boven mijn hoofd hebben kon ik niet betalen. Ik was blut. Ik was fucking dom.

Ik woonde nu al een maand bij Addison, mijn beste vriendin, en had haar alleen verteld, op een heel onduidelijke manier zoals het onduidelijke persoon dat ik ben, dat ik ontslagen was bij het hotel waar ik werkte. De smoes die ik gebruikte om te kunnen overnachten in huize Youth slash Falow was door te zeggen dat ik ze wilde meehelpen met de verhuizing.
Ha ha. Grapje zeker, Rachel?

Ik was nog nooit eerder ontslagen. Ik zal je beloven dat je dat ook niet wilt. Ontslagen worden betekend niet veel goeds.
Word nooit boos op klanten. Hoe kut ze ook zijn. Zelfs als ze je kleineren.

Waarom ik te laat was met Addison vertellen dat ik dakloos, werkeloos en blut ben?
Right, Addison was zojuist bevallen.

Ben ik oud en bejaard? Nee.

Is Addison oud en bejaard? Nee.

Het feit dat Addison zojuist bevallen was en überhaupt zwanger geworden was heeft ook wel eens de benaming 'ongelukje', maar Addison heeft er bijzonder goed mee gedeald.

Maar laten we beginnen waar het begon. Maar niet waar het begon, misschien iets later.

Telefoon.
Nathan.
Nathan is het vriendje van Addison.

"Hallo?" Ik schraapte mijn schorre keel. Het feit dat ik zojuist wakker gebeld was probeerde ik niet te laten merken aan hem.

"Je moet naar het ziekenhuis komen."

"Waarom? Is er iets mis met de baby?"
Dat was de domste vraag die ik ooit heb gesteld. Is er iets mis met de baby? Mijn vriendin was hoogzwanger, was het woord ziekenhuis dan niet genoeg om een belletje te laten ringen?

"Addison's water is gebroken."

Goh,

"Oh, oké. In dat geval kom ik eraan."

Nathan zei nog iets wat ik niet verstond en hing op. Ik zuchtte, gooide mijn telefoon verder van me weg op de bank waar ik op zat en ging weer languit liggen.

Waarom moest ik eigenlijk komen?
Die weeën zouden nog wel even gaan duren.
Het was niet zo dat Addison over een uur de baby al zou hebben.
Bovendien, wat moet ik al die tijd gaan zitten doen in het ziekenhuis? Een boek lezen? Addison's hand vasthouden terwijl ze me uitscheld omdat ze pijn heeft? Yoga?