Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

62.

De verhuizing van David en Rachel was officieel begonnen. In de slaapkamer stond tot nu toe alleen nog maar een matras en verhuisdozen met kleren; het bed was besteld en zou pas over twee weken binnenkomen en de spullen die we van het oude appartement hierheen wilde brengen werden dit weekend gebracht door de verhuiswagen.

'Dit weekend' was over drie dagen. We leefden nogal beperkt, het was maar voor maximaal twee weken, en zo erg vond ik het niet eens. Het was eigenlijk best gezellig; het gebrek aan (goede) lampen waardoor we kaarsen gebruikten om alles te verlichten, het slapen op enkel een matras zonder bed, het koken in een onvolledige keuken, de plastic zitstoelen die we hadden neergezet.

Er stond ook een speaker tegen de muur aan, waar we, hoe zal je dat zeggen, veel gebruik van maakten.
Dan sloten we een van onze iPhones aan, zochten we muziek op, zetten we het aan, zetten we de speakers op zijn hardst en dansten en zongen we als twee imbecielen. Het leuke was dat, door het lege huis, het nog zo galmde, waardoor het nog harder klonk dan het al was.
Er was ook een beamer, die we op de witte muur schijnden om films te kijken terwijl we in ons zelfgemaakte fort zaten.

Vandaag had David een lange werkdag en ik niet, dus besloot ik met alles wat ik in me had te gaan koken.
Ik bedoel, ik deed mijn best. Tot nu toe ging het goed. Ik maakte pasta.

Terwijl ik in de pan met pastasaus roerde hoorde ik de deur open en dicht gaan en toen ik omkeek zag ik David. Ik glimlachte. "Hey,"

"Hey," hij glimlachte terug, legde zijn sleutels op het aanrecht en liep naar me toe. Hij legde zijn handen op mijn heupen, gaf me een kus en keek toen naar het fornuis. "Ben je aan het koken?"

"Nee, nep. Ik heb net Addison gevraagd dit langs te brengen zodat ik kan doen alsof ik mijn best gedaan heb." Zei ik sarcastisch. David glimlachte. "Oké, ik wilde zeggen dat ik het lekker vind ruiken, maar eigenlijk weet ik niet of ik dan zou liegen of niet." Zijn glimlach veranderde in een brede grijns en ik gaf hem een duw. "Sukkel."

David glimlachte. "Ik hou ook van jou."

"Mooi." Ik draaide me om en roerde in de twee pannen waarop ik hard mijn best deed het niet aan te laten branden.

"We zouden het eten kunnen uitstellen," mompelde David terwijl hij achter me ging staan, zijn armen om me heen sloeg, me tegen zich aan duwde en mijn nek kuste.

"Je hebt de hele dag gewerkt, je zou moe en hongerig moeten zijn." Zei ik terwijl hij nog meer kusjes in mijn nek gaf.

"Ik wil jou." Fluisterde hij en ik glimlachte.
"Dan moet je wachten."

"Na-ah," zei hij.
"Ja-ah," zei ik terwijl ik het vuur van het kokende water met daarin pasta uitzette. "Kijk uit, deze chefkok moet even de pasta afgieten,"

David zette een stap achteruit en ik pakte de pan, goot het af en zette het toen weer op het fornuis.

We aten, wasten af en gooiden naar elkaar met schuim.

Misschien klonk het raar, maar de dagen die ik hier spendeerde met David in het appartement wat ver van af was, waren een van de beste die ik met hem gespendeerd had.

"Die baard staat je goed," grijnsde David. Ik fronste, legde mijn hand op mijn kin en voelde schuim. Ik glimlachte. "Thanks!"

"Je lijkt de kerstman wel."

Ik lachte en veegde het schuim weg. "De kerstman is anders hartstikke leuk, hoor."