Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

42.

David p.o.v.

Rachel was een robot geworden.
Eentje zonder batterijen, dan.
Ze sliep niet, ze at niet. Ze lag alleen maar op het bed voor zich uit te staren en zei geen enkel woord.

Het duurde al een week.

"David," ik werd wakker geschud uit mijn gedachten door Addison en keek op. "Hm?"

"Misschien moet jij het proberen," zei ze.

"Wat moet ik proberen?"

Addison zuchtte, volgensmij had ze net een heel verhaal verteld waarvan ik geen woord begrepen had, en zei; "met Rachel praten. Tegen mij zegt ze niets."

Ik durfde Rachel niet onder ogen te komen. Ik durfde niets tegen haar te zeggen, te bang dat ik weer iets verkeerds zou zeggen. Door mij ligt ze daar. Addison zei dat ze depressief was.
Misschien.

Ik mocht dan vaak zelfverzekerd overkomen, Rachel zette me altijd op mijn plaats. Rachel had een sterk karakter; dat had ik nodig, iemand die me soms vertelde dat ik iets niét kon doen. Rachel maakte me zelfs een beetje onderdanig, ik had alles voor haar over.
Ik had dat nooit eerder gehad, dat ik alles voor iemand over heb. Ik had me nog nooit eerder gevoeld zoals bij haar. Ik had dan al wel een paar exen achter de rug, nooit had een van mijn vriendinnetjes me deze gevoelens gegeven. Ik hield van haar. Echt fucking veel.

"Ik weet het niet." Zei ik. Ik wilde met haar praten maar ik durfde het niet.

"Als je wilt dat ze hier blijft, denk ik dat dat de enige optie is."
Komt ze weer.

Addison is een goed persoon, maar in manipuleren was ze heel goed. Als Rachel niet beter werd, moest ze medicijnen krijgen, en als die niet hielpen moest ze hier weg.
Ze raadde me ook aan om haar niet te verlaten, omdat ze bang was dat Rachel daar nog extremer op zou reageren. Toen ik vroeg waarom ik haar zou verlaten leek ze verbaasd.
Ze dacht dat ik Rachel niet meer wilde.
Maar ik hou van Rachel.

Ik zuchtte. "Ja, oké, ik zal het proberen." Zei ik zacht terwijl ik een hand door mijn haar haalde. Ik haalde diep adem, likte mijn lippen, bereidde me heel kort mentaal voor, stond op, keek even naar Addison die me bemoedigend aankeek en liep met loodzware benen naar de slaapkamer. Ik maakte de deur zachtjes open omdat ze misschien zou slapen en liep naar binnen.
Ze sliep niet, te zien aan het feit dat ze op haar zij lag, en bewoog niet om te kijken wie het (ik) was. Ik besloot niks te zeggen en aan de rechterkant van het bed te gaan zitten.
Rachel lag links, ik weet niet waarom; aangezien ze normaal gesproken altijd aan de rechterkant van het bed lag.

Ik keek naar Rachel. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wilde zeggen dat ik van haar hou. Maar misschien zou ze dan weer flippen. Ik wilde haar aanraken. Maar dat durfde ik niet.

Mijn hart klopte in mijn keel. Mijn handen waren aan het zweten. En dat allemaal omdat ik naast het meisje van wie ik hield zat.

"Het spijt me echt," zei ik.
Het spijt me dat ik je zo heb laten worden. Wat als ik nooit in haar leven was gekomen? Dan was haar leven nu veel beter geweest.

Rachel zweeg.

"Ik weet niet wat ik moet zeggen om je aan het praten te krijgen," zei ik.
Zei ik dat serieus?! Jezus wat klonk dat stom.

Ik kon Rachel's reactie niet peilen. Ze lag met haar rug naar me toe en ik kon haar gezicht niet zien.

Misschien moet ik gewoon over mezelf gaan praten.

"Ik, nou, misschien is dit niet het gepaste moment om over mezelf te beginnen, maar, ik heb promotie gekregen."
Ik kon mezelf wel voor mijn kop staan.
Dat klonk stom.