Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

25.

De volgende ochtend wilde ik echt, echt, echt, écht niet uit bed.
Echt niet.

Ik ging op mijn rug liggen.
Écht niet.

Het idee van David aan moeten kijken en tegen hem moeten praten gaf me rillingen en staarde naar het plafond. Ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen tegenover David-, als een bitch of aardig?-, ergens diep van binnen had ik een beetje medelijden met hem, maar tegelijkertijd was ik nog steeds ontzettend boos op hem door zijn klootzak-actie. Maar als ik er dan weer over nadacht was het nog helemaal zo klootzakkerig nog niet-, want hij durfde tenminste de eerste move te maken en dat zou ik nooit durven en daar heb ik respect voor.
Hij had alleen een hele grote fout gemaakt door het bij mij te doen.

Ik vroeg me af waarom ik een kussen vasthield en liet het los. Ik zuchtte, haalde mijn handen over mijn gezicht en hield mijn haar vast.

Als ik er over nadacht, realiseerde ik me dat ik best blind was geweest. Ik bedoel, opnieuw, als ik erover nadacht, had hij me best wat hints gegeven. Maar alsnog begon ik te twijfelen of dat wel echt hints waren of dat ik nu teveel nadenk over alles en alles als een hint ga zien.
Tegelijkertijd begon ik mijn eigen acties af te vragen: had ik me gedragen alsof ik hem leuk vond? Gaf ik hém tekens dat hij opving alsof ik hem leuk vond? Zoende hij me daarom?-, omdat hij dacht dat ik hem ook leuk vond? Lag het dan aan mij en heb ik de verkeerde signalen naar hem gestuurd?

Misschien moet ik hier gewoon de hele dag blijven liggen.

Ik zuchtte en beet hard op de binnenkant van mijn lip. Ik kon er gewoon zo pissig op worden op hoe onze vriendschap nu verpest was.
Oprecht, ik kon nu niks meer doen met David zonder er vantevoren teveel over na te denken of het niet de verkeerde signalen af zou geven. Bovendien zou ik bij elk ding dat David zei of deed er teveel over nadenken of dat hij dat deed om indruk op me te maken of me te 'versieren'. En wat als zijn sarcasme geen sarcasme was-, maar dat hij met me flirtte?
Zie je, ik begin er nu al teveel over na te denken.

Toen ik bloed proefde rolde ik me op mijn zij en staarde ik naar de muur. Fuck ik wil echt niet uit bed.

Misschien slaapt David nog wel en kan ik wegslippen!

Yes.
Ik rolde het bed uit, kleedde me om met de kleren uit mijn koffer die tegenwoordig in de slaapkamer stond en liep zachtjes de slaapkamer uit.

Shit shit shit shit shit.
Hij sliep niet.

Even hadden we oogcontact, en toen zonk mijn hart naar mijn voeten en keek ik weg en besloot ik dat ik hem nooit meer ging aankijken. Ik pakte mijn schoenen, trok ze staand aan en pakte de sleutels.

"Wat ga je doen?" Vroeg David.

Ik beet even op mijn lip en zei; "ik ga weg."

"Waarheen?"

"Weg, jezus."

Ik vond het nu al irritant dat ik besloten had hem nooit meer aan te kijken; ik wilde hem wél kunnen aankijken.

Ik pakte mijn jas omdat ik niet wist hoelang ik weg zou blijven en bleef bij de deur staan omdat David zei; "als je weg wilt, waarom pak je dan niet je koffers en vertrek je?"

Ik had de deurklink vast en kneep.

Hij had gelijk.
Waarom pakte ik mijn koffers niet en ging ik gewoon weg?

Ik keek even,-, en ik weet dat ik mezelf dat verboden had-, heel even, naar David en realiseerde
Dat wil ik niet.

Ik sloeg mijn ogen neer en opende zonder nog iets te zeggen de deur uit. Ik ging in mijn auto zitten en zakte onderuit.

Wat David zei zat me dwars. Het feit dat hij nu net deed alsof het hem niet boeide als ik nu weg zou gaan maakte me nog meer pissig op hem en het liefst wilde ik terug naar binnen lopen om een lekker potje ruzie met hem te maken. De toon waarop hij het zei, en hoé hij het zei, maakte mijn bloed aan het koken als ik er meer over begon na te denken. Puur om hem te dwarsbomen wilde ik terug naar binnen lopen, mijn koffers pakken en weggaan-, omdat ik wist dat hij dat niet wilde.

Maar ik wilde niet weg.
Ik wilde geen ruzie en ik wilde mijn koffers niet inpakken.
De reden dat ik niet weg wilde is niet omdat ik hem leuk vond, ewh, nee, maar omdat hij mijn vriend was.

Dus toen deed ik iets heel stoms.
Iets wat niets is voor Rachel.
Iets wat mijn koppigheid normaal gesproken nooit zou toelaten.
Iets wat zelfs mij een beetje verbaasde.

Ik liep terug naar het appartement, opende de deur, liep naar binnen, sloot de deur en ging er toen tegenaan staan.

David keek verward. Ik was zelf ook verward, want, waarom stond ik hier precies?

"Ik sta hier niet om te vertellen dat ik oh-zo verliefd op je ben, want dit is geen fucking romantische film." Mompelde ik terwijl ik half oogrollend wegkeek van hem. Daarna keek ik weer terug-, ik wilde zijn reactie zien.

Er verscheen een kleine glimlach op David's gezicht.

"Maar ik wil je wel nog een kans geven, als vriend, niet zoenend, zonder fucking romantiek, want, ja, uh," ik rolde mijn ogen en beet op mijn lip om mijn glimlach tegen te houden.

"Ik wil niet weg. Ik wil hier blijven. Dus, vrienden. Anders ga ik echt weg hoor-, ik wil echt niks van je hebben-, ik hoef alleen maar een semi-aardige David die net als eerst doet alsof hij niet verliefd op me is. En als je me wilt zoenen of zo, dan moet je me waarschuwen, dan ren ik wel weg."

David glimlachte.

"Vrienden?" Vroeg ik.

"Mag ik je een knuffel geven?"

Dat liet me een beetje in tweestrijd - de ene helft van mijn hersens schreeuwden van nee; ik hou niet van knuffels en fysiek contact-, maar de andere helft gaf mompelend toe dat ze dat niet eens zo erg zou vinden.
Ik weet niet waarom-, maar ondanks dat ik niks voor hem voelde had deze jongen toch wat in me losgemaakt waarvan ik niet wist dat het er zat. Ik leek wel los te komen - na 21 jaar.

Mijn verwarring zei, hardop; "uh, wat?", want dat was wat er door mijn hoofd ging, en ik zei het op een manier alsof ik niet wist wat een knuffel betekende. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.

David stond op, liep naar me toe en het leek wel een eeuw te duren toen ik ongemakkelijk wachtte tot hij dichtbij genoeg stond om me te knuffelen. Verstijfd bleef ik staan toen hij zijn armen om me heen sloeg en door mijn hoofd raasden een miljoen dingen.

waarom knuffel ik eigenlijk nooit met mensen?
- hou eens op! Als je mensen knuffelt word je alleen maar meer opgezogen in hun bullshit.

denk je dat dit voor David een afscheidsknuffel is?
- omg, je romantiseert ook echt alles hè?

"David, uh, iets te lang," mompelde ik toen.
Serieus, te lang. Voor mij en mijn gedachtes.

"Sorry," mompelde David terwijl hij me losliet. "Vrienden," zei hij toen om me te bevestigen.

"Misschien moet je nu een stap achteruit zetten. Personal space." Zei ik terwijl ik een gek handgebaar maakte. -ga achteruit

David glimlachte, alsof hij heel blij was dat ik dat wilde, en zette een stap achteruit.

En nu kwam het ongemakkelijke pas, want what the fuck moest ik nu doen? Weer weggaan? Hier blijven?

"Dit is raar." Mompelde ik toen.

David lachte zacht. "Klopt."

"Misschien moeten we nu ruzie maken of dingen naar elkaar toe gooien zodat het wat normaler word."

David glimlachte. "Ik sla deze keer over."

"Oké,"

Stilte.

"Ik-uh, ga, eten." Ik liep naar de keuken. David knikte, liep weer naar de bank, en toen was het alsof er niks gebeurt was.

Maar elke keer weer als David iets zei of deed dacht ik; hij vind me leuk hij vind me leuk hij vind me leuk.

V & C & follow