Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

36.

Ik was al een week in dit huis.
David kwam maar niet.
Het was officieel; ik had het verknalt. Verneukt. Vergalt. Verkloot. Verkut. Verpest.

De bel ging, en ik stond op om de deur open te doen toen Addison me terug in de stoel duwde, de gang in liep, de tussendeur dicht deed en de voordeur opendeed.

Great. Ze zorgt er zelfs voor dat ik niet kan zien wie er voor de deur staat.

Maar ik was Addison helemaal zat en stond op. Ze behandelde me als een kind en deed geheimzinnig over alles. Dus ik ging bij de tussendeur staan om te luisteren wie het was.
En ik hoorde David.
David

Had ik het dan toch niet verknald?

Mijn hart begon sneller te kloppen en ik weet niet wat het was, maar ik begon licht te paniekeren bij het horen van zijn stem. Fuckzooi, ik wilde naar hem toe.

Ik opende de tussendeur en liep de hal in, waar Addison tegen David stond te praten. David keek naar me en gaf me een glimlach, die ik beantwoorde. "Hey," zei ik terwijl ik naar hem toeliep en voorzichtig mijn armen om hem heen sloeg.

Ik liet hem weer los, zei; "waarom kwam je niet naar binnen?", en keek toen naar Addison, die naar David keek.

"Ja, kom binnen." Zei Addison glimlachend en ze draaide zich om en liep de woonkamer weer in.

Ik liep achter Addison terug naar binnen terwijl ik David's hand vasthield, een stuk blijer dan ik eerst was, en ging zitten nadat ik zijn hand weer losgelaten had. David kwam naast me zitten, en hoewel ik hem heel graag wilde aanraken of zoenen besloot ik dat niet te doen omdat Addison erbij zat.

Er was iets aan de hand.

"Wat is er?" Ik keek eerst naar Addison en bleef daarna naar David kijken, omdat ik wist dat hij eerder iets zou vertellen dan Addison.

David keek even naar me, glimlachte en schudde zachtjes zijn hoofd. "Niets. Er is niets."

Ik keek weer naar Addison en trok mijn knieën op. "Wanneer mag ik naar huis?" Vroeg ik.

"Niet nu." Antwoordde ze.

Ik sloeg mijn hoofd achterover een slaakte een geïrriteerde kreun. "Ik zit hier al een week opgesloten!"

Addison zuchtte. "Ik wil gewoon niet dat je nu al terug naar David gaat."

"Wáárom niet?!"

"Omdat híj de reden is dat je zelfmoord hebt proberen te plegen!" Plotseling schreeuwde ze en ik deinsde terug.
Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ze zo zou reageren, en ik was geschrokken en keek naar David, die van me wegkeek.

De stilte die er hing was vreselijk. Ik keek even naar David, en toen naar Addison. "Het is zijn fout niet."

"Maar als jullie geen ruzie hadden gekregen en hij niet weggegaan was, was dit nooit gebeurd." Zei Addison langzaam.

Ik slikte en keek weg. "Het is mijn eigen schuld."

"Dat zien we nog wel,"

"Wat? Ga je me net zolang hersenspoelen totdat ik David de schuld ga geven?!"

Addison keek weg, haalde adem, keek terug en zei; "nee, ik wil dat je gaat inzien wat je hebt gedaan."

"En je denkt dat ik dat niet doe?"

"Niet helemaal."

"Ik was in paniek! Oké? En toen wilde ik dóód, want ik dacht dat dat de enige oplossing is en dat is de waarheid, oké?! Ik weet wat ik heb gedaan, godverdomme."