Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

5.

Toen Addison en ik in gesprek waren ging de bel, en ik fronste. "Wie is dat?" Vroeg ik terwijl ik naar beneden keek om te kunnen zien voor wie Nathan de deur opendeed.

"David. Hij wilde helpen om de laatste spullen te verhuizen."

Irritatie kroop omhoog en ik keek naar Addison met een you-are-kidding-me-,-right?- blik en ze fronste haar wenkbrauwen.
Ik kon haar wel vermoorden.

Ik kreunde en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. "Ik heb gisteren de hele dag geprobeerd om van hem af te komen!"

Addison begon te grijnzen, en ik gaf haar een duw. "Addison! Serieus! Niet grappig! Hij laat me niet met rust! Ik wordt gék van hem! Hij is zó irritant!"

"Misschien moet je gemener zijn."

"Dat wás ik al. Het werkte niet. En trouwens, waarom moet hij helpen als ik dat ook kan doen?"

"Omdat, ik niet mag tillen."

Ik rolde mijn ogen. "Maar natuurlijk. Je mocht ook al niet tillen voordat je Chloe kreeg."

Toen Nathan de deur openmaakte en David binnen kwam lopen rolde ik me om van mijn rug naar mijn buik en keek ik naar Addison. Bloedserieus was ik.
"Ik ga me verstoppen."

Addison begon echter te lachen, en niet zachtjes, nee, hardop, dus boem, betrapt, want David zag ons meteen en zei; "oh, hallo!"

Ik rolde mijn ogen naar hem en gaf Addison met een kleine grijns nog een duw. "Stop met lachen," zei ik.
Ik moest zelf ook lachen.

***

Toen ik even later beneden kwam omdat Addison me dat verplicht had hielp ik mee met de dozen in, maar nátuurlijk, David's auto te zetten. Raad eens? Hij begon tegen me te praten.

"Heb je het ze al verteld?"

"Wát?" Vroeg ik kattig.  (kattig, heb ik zojuist besloten, is het stomste woord ooit)

"Over dat je dakloos bent."

"Néé, hoe moet ik ze dat nou vertellen als ze net een baby hebben gekregen?!
Oh, ja, je baby is heel leuk, echt een schatje, bedankt dat je aanbied dat ik haar luier mag verschonen, maar-,uh, ik ben dakloos." Deed ik voor.

David bleef staan, ik ging door. Hij zei; "wat wil je dan gaan doen, met ze méé verhuizen?"

Ik zweeg. Hij had gelijk, ik moest ze het gaan vertellen, want ik kon moeilijk met ze mee naar het andere huis verhuizen om daar vervolgens weer te overnachten. Wat voor excuus moest ik daar nou weer voor verzinnen? Ik vind het zooo gezellig met jullie, mag ik jullie personal nanny worden? Nou, ik dacht het niet.
Ik leefde al meer dan een maand bij ze, het was een wonder dat ze me nog niet weggestuurd hadden. Ik was het eigenlijk ook wel zat om te leven met het meest perfecte koppel op de wereld. Door hen voelde ik me alleen maar meer alleen.

Wat ook niet kon was in dit (Nathan's en Addison's (oude)) huis blijven, aangezien er over drie dagen nieuwe mensen in zouden komen wonen.
Great.

David's aanwezigheid irriteerde me, en ik snapte nog steeds niet waarom ik aan hém verteld had dat ik dakloos ben. Ik bedoel; ik kan het aan iedereen vertellen, en dan kies ik hem?!
Het werd nog beter, want de verhuisdozen moesten naar het andere huis gereden worden, en David had me gedwongen mee te gaan. Ik had nee gezegd als Addison haar ach-kom-op- blik niet gegeven had. Maar dat had ze wel. En ik had een zwak hart voor Addison. Ik was al vaak genoeg gemeen tegen haar.

Dus ik ging met heel veel tegenzin zitten en David ging heel blij zitten en hij begon te rijden en ik keek het raam uit, ook al wilde ik heel graag in het openstaande dashboard-kastje vol cd's kijken.
Geen interesse tonen. Blijf in positie. Als je niet blijft volhouden laat hij je nooit met rust. Wees gemeen. Wees een bitch. Doe waar je goed in bent.

Het huis was op 20 minuten afstand, dus dat was kut, en ik had met mezelf afgesproken niets tegen David te zeggen.
Niet in de auto, niet in het huis, niet in de auto op de terugweg.

David trommelde met zijn handen op het stuur, ik wilde iets naar zijn hoofd gooien om het te stoppen. Het irriteerde me.

Ik keek op de klok.
We waren pas 3 minuten aan het rijden.

Ik zuchtte dramatisch verveeld, zakte onderuit en keek voor me. Het was balen dat ik David geen gemeen commentaar op zijn rijgedrag kon geven, want hij reed prima.
Prima.

Toen de rest van de 20 minuten ten einde waren gekomen, thank god, stapte ik zo snel als ik kon uit, ik was zelfs verrast dat ik zo snel kon zijn, opende de achterbak en begon spullen naar het huis te dragen voordat David zelfs maar uitgestapt had.

"Woah, heeft er iemand haast?"

Ik keek even naar David, maar zweeg en opende de voordeur terwijl ik de doos op mijn linkerknie steunde.

Heel veel haast.

"Nah, maar hoe sneller we dit doen, hoe sneller ik van je verlost ben." Ik glimlachte even geforceerd en David begon te grijnzen terwijl hij een lamp uit de auto haalde.
Waarom gríjnsde hij?

Ik liep naar binnen met de doos, die naar de slaapkamer moest, en zocht die vervolgens. Toen ik het gevonden had zette ik het zuchtend neer en opende het. Het minst wat ik nu wel voor Nathan en Addison kon doen was de doos uitpakken en de spullen op hun plek zetten.

Terwijl ik wat spullen neerzette kwam David binnenlopen met zijn lamp en zette het neer op een van de nachtkastjes. Ik zweeg.

"Waarom zoek je eigenlijk niet werk, zodat je zelf een appartement kan huren?"

Geen idee.

"Al heb ik werk, kan ik niet meteen iets huren."

"Waarom niet?"

Ja, dat weet ik eigenlijk ook niet.

Ik keerde me weer naar de spullen en zette de doos op de grond toen ik hem leeggehaald had.

"Ik kan me dus écht niet herinneren dat ik je heb gevraagd voor advies, of überhaupt, dat ik gezegd heb dat ik wil dat je je ermee bemoeit, dus waarom hou je niet gewoon je mond?"

"Heb je eigenlijk al gezocht? Naar werk, bedoel ik."

Waarom probeerde hij toch steeds gesprekken aan te knopen?! Waarom negeerde hij al mijn gemeenheid?!

"Nee." Antwoordde ik kortaf.

Het werd stil.

Toen; "misschien heb ik een idee."

"Een idee voor wát?" Vroeg ik geïrriteerd.

"Voor joú, wat dacht je dan?"

Ik zweeg.

"Misschien kun je bij mij intrekken, tot je werk en een nieuwe plek hebt gevonden."

Wát?
HAHAHA.

Ik lachte spottend. "Dat gaat niet gebeuren."

V & C & follow