Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

44.

Gek genoeg ging het steeds beter. Ik at steeds meer, wilde steeds meer en was vrolijker.
En toen begon ik door te krijgen waarom.

Toen weigerde ik nog iets te eten en ging het al snel weer zoals eerst.

"Waarom eet je niet?" Vroeg David.
"Jullie hebben medicijnen in mijn eten gedaan." Antwoordde ik terwijl ik hem strak aan keek.

David zweeg. Ha, betrapt.

"Ik wil het zelf doen, niet met pillen die je stiekem door mijn eten hebt gedaan."
"Sorry," fluisterde hij.

Ik keek naar hem. Ik kon niet boos zijn. Niet na alles wat ik hem al aangedaan had.

"Dat is echt een klootzak actie, weet je," zei ik. Ik was boos op hem. Dat hij me niet gesupport had om het zelf te proberen.

David zweeg, en ik voelde me meteen schuldig. Hij probeerde me er bovenop te krijgen, hij deed alles voor me, en dan kwam ik aan met mijn klootzakuitspraak.

Zwijgend keek ik weg, net zolang tot hij de kamer weer uitliep.

***

Ik weet niet of het kan. Weet niet of het logisch is of dat het tussen mijn oren zat, maar na een maand in bed gelegen te hebben voelde ik me beter.
En dan niet beter beter, maar beter dan eerst. Ik had weer zin uit bed te komen, te eten, te praten, volgensmij was mijn zo gemiste sarcasme zelfs teruggekomen.
Ik durfde echter niet te laten zien dat ik ineens weer zin had in alles, dus liet ik in stapjes zien dat het weer iets beter ging; meer eten, meer vragen, meer uit bed komen. Vandaag was echter een down-dag. David kwam de slaapkamer in.
Het werd een routine, dit; zwijgen, soms eten, slapen, naar David luisteren, zwijgen, soms douchen, soms eten, soms slapen.

Ik durfde David niet aan te kijken en bleef op mijn zij liggen terwijl ik hem naast me kon voelen gaan zitten.
Ik snapte niet waarom hij dit deed; hoop houden, elke dag tegen me praten. Ik snapte niet waarom hij me niet wegstuurde. Ik snapte niet waarom hij niet klaar met me was. Ik snapte niet dat hij de hoop niet opgaf. Ik hield van hem. Ik wilde hem niet kwijt, maar ik was zo'n beetje het slechtste vriendinnetje op deze wereld.
David sleepte me door de dagen heen, als hij er niet was geweest wist ik niet hoe dit verder gemoeten had.

"Chloe heeft vandaag voor het eerst gelopen," vertelde David.
Was ik daar maar bij geweest.
"Ik," hij zuchtte. Ging niet verder met zijn zin.

Ik keek naar de grond en wachtte tot hij verder zou praten, wat hij niet deed, en met tegenzin draaide ik me zijn kant op.

Ik schrok toen ik zijn gezicht zag. Zijn oog was dik en zijn onderlip was bebloed. Het deed me even denken aan wanneer hij neergeslagen werd door de gozer in de disco.

"Wat is er gebeurd?" Ik duwde mezelf zo snel overeind dat ik duizelig werd en raakte bezorgd zijn lip aan. Zijn wonden waren nog vers en het bloed nog niet eens opgedroogd. Er zat nu bloed op mijn duim, maar ik hoopte dat op de een of andere manier ik mijn duim als een doekje kon gebruiken. Nou, dat is niet echt mogelijk.

"Ik heb mezelf geslagen," mompelde hij met een grijns.
Op zijn minst had hij zijn humor nog.
Ik besefte hoelang geleden het was dat hij voor het laatst een 'grapje' gemaakt had.

"Dat is niet grappig," zei ik terwijl ik hem aankeek. Hij slikte en ik keek snel weer weg.
Dit ging allemaal zo snel. Ik wist niet eens meer wat ik aan het doen was. Eerst lag ik zielig in bed en nu zit ik mega-bezorgd David's gezicht te betasten.

"Je hebt ijs nodig voor dat oog," zei ik.

Gek dat niets me uit bed kon krijgen, maar zodra er iets met David was ik meteen opnieuw tot leven kwam.

"Ik ga het halen," zei ik terwijl ik van bed sprong.
Ik had niet eens meer door hoe klote ik me voelde. Ik kon alleen nog maar aan David denken.

Ik pakte ijs uit de vriezer, wikkelde het in een handdoek, maakte een ander doekje nat en liep terug naar de slaapkamer. Ik ging tegenover David zitten, legde het ijs op zijn oog, wachtte totdat hij het over pakte en depte toen zijn lip schoon.
"Wat heb je gedaan?"

"Gevochten," mompelde hij.
"Waarom?" Ik keek naar hem en besefte steeds weer opnieuw hoeveel pijn ik hem keer op keer wel niet deed. Waarom kon ik niet gewoon een normaal vriendinnetje zijn die normaal van haar vriendje houdt zonder hem steeds maar weer iets aan te doen?

"Ik had ruzie,"

Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog.

"En toen werd ik boos,"

"En toen bleek dat hij iets beter kon vechten dan jij," maakte ik hem af.

David grijnsde. "Nee, je had hem eens moeten zien."

Ik rolde mijn ogen en keek naar zijn knokkels, die bebloed waren. "Je moet niet vechten," fluisterde ik terwijl ik zijn trillende hand pakte en zijn knokkels schoon depte. "Ik wil niet dat je jezelf pijn doet," fluisterde ik erna. David zweeg, en toen ik naar hem keek durfde ik niets meer te zeggen.
"Ik wil ook niet dat jij jezelf pijn doet," fluisterde hij. Ik keek weg.

Er was een lange stilte. Dat begon de laatste tijd echt ons ding te worden; stiltes.

"Ik probeer hoop te houden, maar het is zo moeilijk, Rachel," fluisterde hij.
Ik liet zijn hand los en keek ernaar. "Het is mijn fout, het is oké," zei ik terwijl ik weer naar hem keek.

Hij perste zijn lippen op elkaar en schudde zijn hoofd met tranende ogen.
"Ik hou van je," zei hij op het puntje van huilen. Ik slikte en keek weg.

Hij hield van me. Na alles wat ik hem aangedaan had. Ik had hem pijn gedaan van binnen en buiten en toch hield hij nog van me.

"Je bent echt gestoord," mompelde ik terwijl ik naar hem toe schoof. Ik hield hem tegen me aan, zijn hoofd op mijn borst. Ik hield zijn hoofd vast en aaide hem zachtjes terwijl hij huilde. Ik vertelde hem dat het me speet. Zei dat ik weer gewoon wilde leven. Zei dat ik wilde proberen om de draad weer op te pakken. Vertelde hoe dankbaar ik hem was. Uiteindelijk viel hij in slaap en legde ik hem zachtjes op bed neer.
Toen ik naar hem keek, besefte ik hoeveel geluk ik had met deze jongen. Deze jongen die van buiten zo stoer deed maar eenmaal samen met mij heel anders was. Een jongen die eigenlijk maar een heel klein hartje had.
Ik hield van hem, zielsveel, en dat mag dan wel slijmerig en cliché klinken, maar het is echt zo. Ik wil hem niet kwijt, ik wilde het proberen voor hem. Ik wilde weer vrolijk zijn en kunnen lachen. Samen met hem. Dat was het enige wat ik van mezelf vraagde; om blij te kunnen zijn met hem. Om hem geen pijn meer te doen.

V & C & follow.