Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

64.

De volgende ochtend wilde David al weggaan voordat zijn moeder wakker zou worden. Het was nog vroeg-, hij had me wakker gemaakt, en hoewel ik normaal gesproken ochtendhumeur gehad zou hebben probeerde ik lief voor hem te zijn omdat we in zo'n kutte situatie zaten.

Ik voelde me schuldig, en toen David en ik naar buiten liepen zei ik dat ik iets vergeten was en liep ik terug naar binnen, de voordeur sluitend. David wachtte op de taxi.

Ik liep naar boven en opende de deur van de waarschijnlijk Judith's slaapkamer. Toen ik haar in bed zag liggen, zei ik; "Judith?"

Na haar naam nog twee keer gezegd te hebben draaide ze zich om en keek ze naar me. "Is er iets mis?"

"Nee, ik wilde alleen even zeggen dat we weer gaan." Zei ik. Judith zweeg.
"Bedankt voor..," voor wat? "De overnachting." Sure. Ik glimlachte kleintjes en toen ze nog niks zei draaide ik me om.

"Rachel was het, toch?"

Ik draaide me weer naar haar om en knikte.

"Hoelang zijn jij en David al samen?"

Ik opende mijn mond. Liegen of niet?
Ik besloot de waarheid maar gewoon te vertellen.

"Ehm, sinds ergens in de zomer."

Ze knikte. "Zorg goed voor hem."

Er werd aangebeld.

"Dat is waarschijnlijk David." Zei ik.
Judith knikte.

Ik draaide me om en liep naar beneden. Ik opende de deur en liet met een glimlach mijn mobiel zien, alsof er niks gebeurd was. "Gevonden." Zei ik terwijl ik de deur achter me sloot en hem naar de taxi begon te duwen. Hij moest grinniken en hielp eerst de koffers in te laden voordat hij naast me in de taxi kwam zitten.

"Rachel?"
"Hm?"
"Bedankt."

***

Nadat we ergens ontbeten hadden besloten we maar meteen naar het vliegveld te gaan. We liepen er de hele dag rond, verveelde ons dood, plaagden elkaar om tijd te doden en deden de meest rare dingen ooit uit verveling. Toen we éindelijk thuis waren was ik opgeluchter dan ik verwacht had-, alsof er een last van mijn schouders viel.

"Nou, op zijn minst zijn we niet neergestort of opgegeten door je moeder." Zei ik toen ik zag hoe David keek; teleurgesteld.

Hij keek naar me en forceerde een glimlach. "Gelukkig maar," hij draaide zich om en plofte op de bank neer. Ik ging achter hem staan en legde mijn kin op zijn schouder. "Zullen we mijn ouders maar uitnodigen in plaats van erheen te gaan? Dan kunnen we ze wegsturen wanneer we willen."

David grinnikte even. "Goed plan."
Ik glimlachte. "Mooi, nu ga ik douchen en daarna ga ik naar bed. Ik ben moe."

"Oké," zei David nadat hij me een kus gegeven had.
"Oké."

***

Chloe was 1 geworden. We gingen naar haar verjaardag, iedereen juichte toen ze ging kruipen.
Dat was oké.

Het was nu twee weken later en, laten we het zo formuleren, ik was focking zenuwachtig.
Mijn ouders zouden zo komen en zouden het hele weekend blijven.
Met welke smoes? Dat ik een nieuw appartement had en ik heel graag wilde dat ze langs zouden komen.
Ze wisten alleen niet dat David bij het appartement toegevoegd was.

"Rach, stop stressen." Zei David terwijl ik alles wat los en vast zat een plek gaf en het geperfectioneerd recht lag. Ik keek naar hem en fronste. "Wat?"
"Wat denk je dat je ouders gaan doen, boos worden? Commentaar leveren op rommel die er niet is?"

Ik zuchtte. "Nee, eerder dat ze een beschamende actie gaan uithalen." Mompelde ik wat David liet grinniken. "Stop stressen, ga zitten en relax." David forceerde me op de bank te gaan zitten en ongemakkelijk deed ik dat.

David begon te grijnzen en ik trok mijn wenkbrauwen op. "Als je iets gaat doen wat dit kan ruïneren gooi ik je van het balkon af," dreigde ik. Hij lachte en schudde zijn hoofd. "In dat geval, er was echt niks wat door mijn hoofd spookte."

Ik keek hem serieus aan en hij grijnsde nog steeds toen er op de werd deur geklopt.

Snel schoot ik omhoog en hield ik David tegen van de deur open te doen.
"Nee, wacht! Ik moet opendoen!" Siste ik terwijl ik hem wegduwde. "Doe normaal! Dave! Serieus!" Hij lachte en ik duwde hem weg. "Ga naar de keuken en doe alsof je druk bezig bent met dingen!" Ik duwde hem richting de keuken terwijl hij grijnsde en grinnikte en liep terug om de deur te openen. Ik glimlachte naar mijn ouders die voor de deur stonden, Tammy en Anne glimlachten beide terug.

"Hai," zei ik en jep Tammy was me alweer aan het knuffelen.
"Wat heb ik je gemist! Het is zolang geleden! Je bent zo groot geworden!"
"Mam, oké, stop maar, mam, mam, ik groei niet meer, mam, je hebt me minder dan een half jaar geleden nog gezien, mam! Oké, genoeg," Tammy liet me eindelijk los en ik glimlachte even ongemakkelijk naar Anne die haar ogen rolde.

"Mogen we binnenkomen? Ik ben benieuwd!"
Ik liet ze beiden naar binnen en zette hun koffers tegen de muur, sloot de deur, stond stil en keek nagelbijtend hoe ze verder het appartement inliepen. David liep naar de bank waar ze stonden en zei; "oh! Hey! Zijn jullie er al?" en ik moest een beetje glimlachen omdat het zo stom klonk en schudde mijn hoofd. Ik kreeg kriebels in mijn buik van hem-, en nog meer toen ik over het feit nadacht dat hij deed wat ik vroeg; doen alsof hij bezig was en totaal niet zat te wachten.

"David! Nou ja zeg! Wat doe jij hier?" Vervolgens begon Tammy David te knuffelen.

"Mam, hey, stop maar weer." Mompelde ik terwijl ik naar ze toeliep.

Anne keek naar me en ik fronste een beetje met een jep-het-is-mijn-vriendje-blik en ze glimlachte even.

Maar Tammy;
Tammy liet hem los en hield haar handen op zijn schouders. "Ben je Rachel wezen helpen om te verhuizen? Wat lief! Had ik maar zo'n vriend die me altijd kwam helpen!"

David glimlachte en keek naar mij toen ik begon te praten. "Mam, hey, mam?"-, haar aandacht krijgen was nooit zo makkelijk als ze met iemand bezig was, maar toen ik haar aandacht had zei ik: "hij is mijn vriendje."
Ik begon te blozen en Tammy opende haar mond. "Echt waar? Wat leuk! Gefeliciteerd! En je zei nog zo dat hij alleen een vriend was! Wonen jullie nu samen? Hoelang zijn jullie al samen? Wat leuk! Wauw! Waarom hebben jullie dat niet eerder verteld? Wat een leuke verassing!"
Right. En dan afvragen waarom ik ze liever op afstand houd.

V & C & follow.