Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

4.

Nathan^

Mensen die zeggen dat ze iemands pasgeboren baby mooi vinden liegen. Want serieus, pasgeboren baby's zijn niet mooi. Misschien wel na een week, maar niet. voor. 1. week.

Ten tweede is het raar om naar een baby te kijken die een uur geleden nog in de buik van mijn vriendin zat.

Ten derde is het raar om Addison zo te zien; trots, als een moeder.

Chloe, zo heet hun kind (wow, het feit dat Nathan en Addison nu een kind hebben is best wel raar), had dichtgeknepen ogen, was lelijk, leek op een alien en had donker en veel haar op haar hoofd.

Chloe mocht dan wel lelijk zijn, ze was schattig en toen ze mijn vinger vastpakte moest ik glimlachen en smolt mijn hart even.

De kleding die ze droeg waren roze, een outfit die ik uitgekozen had, en waren te groot.

Maar goed, dat is wel genoeg babytalk.

Toen het omygod Nathan en Addison hebben een baby gekregen- niveau gedaald was dacht ik aan Dexter en Basil, en aan dat ze de hele dag al binnen zaten, en ik voelde me schuldig tegenover Nathan en Addison omdat ik zo'n beetje de verantwoordelijke was vandaag.

Ik moést wel naar huis, want wie weet wat voor schade Dexter wel niet had aangericht, en had al snel door dat het een one-man-operation zou worden, want Addison mocht niet naar huis en Nathan wílde niet naar huis. Begrijpelijk.

Dus ik kondigde aan dat ik naar huis ging (of eigenlijk Addison's en Nathan's huis) en rolde mijn ogen toen David zei dat hij ook maar eens ging. Ondertussen was het middernacht en ik was doodmoe.

Eenmaal teruglopend naar de auto met David op mijn hielen waren mijn irritaties zeer hoog. Ik was de hele dag al gemeen tegen hem en vroeg me af waarom hij zo door bleef gaan met me volgen en tegen me te praten. Jezus, hij kon toch veel beter gewoon naar zijn vrienden gaan als hij zo graag wilde praten met iemand?!

Toen besefte ik dat hij geen auto had, en begon ik er over na te denken, en dacht ik, woah, gebruikt hij me daarvoor? Dus ik stopte waardoor hij bijna tegen me opbotste maar net op tijd een stap achteruit nam.

"Loop je met me mee zodat ik je naar huis kan rijden?"

David fronste zijn wenkbrauwen. "Uhh, nee."

Ik fronste terug. "Waarom loop je dan mee?"

"Omdat ik naar huis wilde, en ik er gebruik van maakte dat jij ook ging."

"Zodat ìk je een rit kan geven," zei ik op een verklarende manier.

"Nee, éigenlijk was ik vergeten dat ik geen auto heb. Maar, nu je het zo aanbied,"

Ik fronste mijn wenkbrauwen nog eens, waardoor hij twee vingers in de lucht stak en zijn andere hand op zijn hart legde. "Ik, David Theodore Walker, zweer dat ik Rachel, wacht, wat is je achternaam?"
Ik rolde mijn ogen, maar had een klein verraderlijk glimlachje op mijn gezicht staan, waardoor hij begon te grijnzen. "Ivers, Rachel Ivers." Zei ik.
Ree-tjel. Niet ra-sjel. Niet wat dan ook.

"Goed, ik zweer dat ik Rachel Ivers niet gebruik voor een rit naar mijn huis, ook al zou ik dat nu wel heel erg waarderen."

Ik rolde mijn ogen met een klein glimlachje die ik niet had moeten hebben en draaide me om en begon weer verder te lopen.

"Betekend dat dat Rachel Ivers me een rit naar huis zal geven?"

"Alleen als je stopt mijn volle naam te gebruiken," zei ik en ik pakte mijn parkeerticket om het in de automaat te doen.