Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

11.

"Omygod," zei ik.

"David????"

"Help me eens,"

"Alsjeblieft?????"

"David????"

"Waar ben je?" vroeg hij.

"Hier?" Ik stak mijn hand in de lucht-au.

"Waarmee zou ik je moeten helpen?" Hij boog over me heen.

Ik perste mijn lippen op elkaar, rolde mijn ogen, en zei met tegenzin; "ik kom niet overeind."

David begon te lachen.

"Stop! Ik ben serieus! Mijn spieren doen teveel pijn!"

Ik had voét en nék en kóntspierpijn, serieus, dat had ik nog nooit gehad. En dat waren maar 2 plekken van de vele.

"Stop met lachen," ik moest ook lachen, "lachen doet pijn."

David keek geamuseerd en ik stak mijn armen omhoog. Hij trok me overeind- "au-au-au-au" en ik veegde mijn haar naar achter toen ik overeind zat.

"Ik ga nooit meer sporten." Mompelde ik terwijl ik heel langzaam mijn benen over de bankrand gooide. Au.

"Je had kunnen blijven liggen."

"Ik, moet, plassen." Kreunend stond ik op en waggelde met gestrekte benen naar de badkamer, aangezien dat het minst pijn deed.

David grinnikte.

"Stop!" Schreeuwde ik voordat ik de badkamerdeur dichtsloeg.

Ik ga nooit meer sporten.
Sporten is toch goed voor je? Waarom word je dan afgestraft met spierpijn?!

***

Op woensdag moest ik op sollicitatiegesprek komen. Ik wist eigenlijk nog steeds niet zo goed waarom David mee was gekomen, maar, ik weet het niet, misschien dat vrienden dat horen te doen, of zo.

David had me gebracht en de hele weg was ik doodzenuwachtig geweest. Hij had me succes gewenst en ik voelde me alsof mijn hart elk moment kon stoppen toen ik dat hotel inliep.

"Oké, bedankt." Ik stond op, schudde haar hand en liep het kamertje uit. David zat in de lobby en draaide zich om toen hij mijn voetstappen kon horen.

"En?" Hij stond op en begon naast me te lopen.

"Ben je aangenomen?"

Ik reageerde niet, aangezien ik dat niet wilde ín het hotel.

"Rachel???"

We liepen naar buiten, en toen we weg van de deuren waren stopte ik, maakte ik een half dansje en zei "ik heb de baan!"

David glimlachte en tilde zijn wenkbrauwen op. "Echt? Tof!"

Toen knuffelden we elkaar, spontaan, en toen we beseften wat we deden ging het zo:

Ik; "uhm,"
David; "oh,"
Ik; "dit is raar, misschien moeten we elkaar los laten."
David; "klopt." Hij liet me los en hoestte ongemakkelijk.
Ik; keek om me heen om te kijken of iemand het gezien had (want? Geen idee.) en begon verder te lopen.
David, na een ongemakkelijke kleine stilte; "dus, wanneer begin je?"
Ik; "aanstaande maandag."
David; "cool."

We stapten in zijn auto.

"Ik ben van plan om een appartement in de buurt te gaan zoeken. Ik bedoel, ik kan niet nog meer weken op je bank doorbrengen."

David keek naar me, glimlachte. Hij leek teleurgesteld; alsof hij de glimlach gebruikte om de teleurstelling op zijn gezicht te verbergen.

"Niet dat ik.., je bank niet waardeer." Ik glimlachte en hij begon te grijnzen.

Woah, wacht, even achteruit spoelen. Glimlachte hij teléurgesteld?! Als in-, oh, dat vind ik jammer glimlachen?! Als in-, half ongemakkelijk glimlachen en doen alsof je het leuk voor iemand vind glimlachen?

Ik beet op mijn lip en keek voor me uit.

"Mijn bank is geweldig." David startte de auto.

"Klopt, geweldig voor het verneuken van je rugspieren."

David lachte.
Ik dacht aan de teleurgestelde lach.

V & C & follow