Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

45.

Terwijl David sliep, legde ik het smeltende ijs terug in de vriezer en keek ik rond in de woonkamer.
Ik heb een maand in mijn bed gelegen. Voor wat?

Ik wilde veranderen.

Ik liep terug naar de slaapkamer en keek van een afstandje naar David; op zijn zij, een hand onder het kussen en zijn lippen een klein stukje gespreid.
Hoeveel ik deze jongen elke dag wel niet miste.

Ik kroop naast hem op bed en ging tegen hem aanliggen, zo, dat ik zijn hart kon horen. Ik sliep niet, maar ik bleef wel liggen.

***

Toen David wakker werd deed ik alsof ik sliep, puur omdat ik te beschaamd was om nu tegen hem te praten en te gaan uitleggen waarom ik tegen hem aan was gaan liggen terwijl hij sliep.
Het antwoord was simpel; ik hield van hem en wilde bij hem zijn.
Dat hardop uitspreken is moeilijker. Zeker als je depressief genoemd word door een sociaal hulpverlener die tegelijkertijd ook je beste vriendin is.

David veegde het pluk haar weg voor mijn ogen, en het enige wat ik dacht was; rustig ademhalen rustig rustig doe alsof je slaapt, toen gaf hij een kus op mijn voorhoofd en schoof hij zuchtend van me vandaan. Ik voelde en hoorde hem opstaan en de kamer uitlopen.
Ik besloot maar te gaan slapen, om het ongemakkelijke uitgestelde waarom lag je naast me terwijl ik sliep gesprek nog verder uit te stellen.

***

Toen ik wakker werd schemerde het buiten. Het was gek dat ik overdag sliep, maar ik had het voor elkaar gekregen om mijn slaapritme zó te verkloten dat het me nu ook overdag lukte. Great story, Rachel.

Ik stond op uit bed en bleef staan. Was het wel een goed idee om uit bed te gaan? Ik had vandaag meer interacties uitgevoerd dan in de afgelopen maand bij elkaar.
Opstaan maakte me duizelig, en ik kneep mijn ogen dicht om er vanaf te komen.

Even dacht ik er aan om terug naar bed te gaan, veilig, maar ik zuchtte, nam diep adem en liep met kleine stapjes de woonkamer in.

David zat op de bank, onbewust dat ik hier stond, en ik keek naar hem net zolang tot hij me opmerkte en zichzelf snel overeind duwde. "Rachel, hey," zei hij.

Ik skimde de vloer, alsof er iets zou kunnen liggen waarover ik zou vallen of zo. Ik deed het meer om de reden dat ik dan niet naar hem hoefde te kijken. Ik wilde het wel; naar hem kijken. Ik durfde het alleen niet.

"Wil je iets eten? Ik heb wat voor je overgelaten."

Ik opende mijn mond en deed het weer dicht. Als ik nu iets zou eten zou ik het niet eens kunnen doorslikken.
Ik keek naar de keuken, naar de pan waar waarschijnlijk pasta in zat (aan de pan te zien) en toen naar David.

Ik wil niet eten ik wil niet eten ik wil niet eten.

"Ja, prima," zei ik terwijl ik een klein glimlachje probeerde te laten zien om hem gerust te stellen. Voor hem. Ik wilde het proberen voor hem. En als eten daarmee zal helpen zal ik het doen ook.

David stond op en ik wilde hem tegenhouden om te zeggen dat ik het zelf wel kon doen, maar beet toen op mijn lip en ging langzaam op de bank zitten. Als ik het zelf zou doen zou de kans dat ik iets liet vallen fucking groot zijn. Het lijkt wel of al mijn ledematen spaghetti zijn.

Mijn handen trilden zo erg dat ik op ze ging zitten. Calm down, hands.

David schepte iets uit de pan op een bord en deed het in de magnetron.
"Hoe voel je je?" Vroeg hij terwijl hij wachtte tot de magnetron klaar zou zijn.

Ik slikte en haalde mijn schouders langzaam op. "Weet ik niet,"
Ik voelde niks. Klote.
Ik wilde me beter voelen. Ik wilde me goed voelen. Ik wilde niet steeds moe zijn. Ik wilde weer kunnen lachen.