Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

47.

Het was een week later en eerlijk, dingen gingen stukke beter. Het was alsof ik eindelijk doorhad dat niet alles negatief hoefde te zijn.

David en ik gingen vandaag naar Addison en Nathan.

Ik wist niet of ik nog boos op Addison was, deels wel, deels niet. Ze had me geholpen en ondanks ik dat toen niet kon waarderen deed ik dat nu al meer. Maar de manier waarop ze het deed had anders gemoeten, en wat ze me aangedaan had-, David van me weghouden, maakte me nog steeds pissig.

Terwijl David en ik in de auto zaten op weg naar hun, hield ik mijn mond en keek ik uit het raam. Ik was een stuk stiller de laatste tijd, alhoewel ik soms ineens heel veel praatte. Lachen lukte me echter nog steeds niet, alleen een stomme, sulle glimlach als David iets stoms deed of een grapje vertelde.

Toen we aankwamen stapten we uit en zonder op David te wachten liep ik naar de voordeur en belde ik aan. David ging achter slash naast me staan en toen de deur openging stond Nathan in de opening. Hij begroette ons glimlachend, omhelsde David, liet mij met rust (gelukkig hebben mensen tegenwoordig door dat ik niet van aanraken hou) (David aanraken zonder mensen erbij is trouwens niet erg) en nodigde ons uit binnen te komen.

Mijn ogen vielen op Nathan's handen, knokkels om precies te zijn, die rood waren en schaafwonden betrokken. Ik dacht aan hoe Addison wel eens verteld had dat Nathan tegen de muur sloeg als ze ruzie hadden om zijn agressie te uiten en glimlachte kleintjes toen Nathan naar me keek en ik besefte dat ik had zitten staren.

We liepen naar de woonkamer, waar geen Addison zat, en David en Nathan gingen zitten. Ik had echter plotseling een beetje medelijden met Addison en wilde met haar praten.

"Waar is Addison?" Vroeg ik aan Nathan.

Nathan keek naar me, eerst een beetje verbaasd (waarschijnlijk omdat hij niet verwacht had dat ik mijn spraakbarrière overwonnen had) en zei; "volgensmij is ze boven."

Ik knikte, keek even naar David terwijl ik op mijn lip die nodig lippenbalsem nodig had beet en liep toen weg.

Zachtjes liep ik de trap op voor het geval Chloe op bed lag, en zocht ik naar Addison. Ik vond haar in Chloes kamer, net toen ze haar in bed legde.

"Hey," zei ik.
Addison keek om met opgetrokken wenkbrauwen. "Rachel? Hey!" Ze legde Chloe goed en ging toen weer normaal rechtop staan. Ze draaide zich naar me toe en glimlachte. "Hoe is het?"

Ik keek naar de babyfoon en dacht na over het feit dat Nathan en David alles konden horen en zei; "prima."

Addison knikte, keek even naar Chloe en zei; "zullen we anders even ergens anders heen gaan zodat Chloe kan slapen?"

Ik knikte en liep vervolgens achter Addison aan naar beneden, door de woonkamer langs David en Nathan naar buiten. Het was fris (november) maar te doen in LA en ik ging tegenover Addison zitten op een houten bankje.

"Ik was al bang dat je boos op me was," zei Addison.

"Hebben jij en Nathan ruzie gehad?" Vroeg ik.

"Ik denk dat jij belangrijker bent dan dat," zei Addison. "Hoe is het met David?"

"Addison, je bent mijn therapeut niet. Geef antwoord op mijn vraag."

Addison zuchtte.

"Waarover?"

"Niks bijzonders. Gaat het goed tussen jou en David?"

"Als je nog een ding over mij vraagt ga ik weg. Waarover hebben jullie ruzie gehad?"

Addison perste haar lippen op elkaar.