Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

21.

Mijn ouders vonden het nog steeds erg bijzonder dat er een jongen in het huis rondliep.
Tja, ik had nog nooit een jongen mee naar mijn huis genomen. Niet bepaald onverwachts om die reactie te krijgen.

Het enige wat ik hoopte dat niet zou gebeuren, was dat mijn moeders hem mijn kinderfoto's lieten zien. Mijn jeugd is een letterlijke nachtmerrie. Ik was zeker niet de mooiste en werd jarenlang gepest. Het liefst wilde ik élke foto verbranden en er nooit meer aan terugdenken.

Mijn ouders waren beschamend, ik was mezelf en David was grotendeels ongemakkelijk als hij bij mijn ouders was. Waarschijnlijk wilde hij een goede indruk geven - dat wil iedereen op zijn minst proberen als hij hij of zij bij ouders van vrienden zijn, maar bij hem kwam het gewoon extra ongemakkelijk over. Zeker omdat hij normaal zo zeker over zichzelf was en nu een stuk meer verlegen leek te zijn.
In ieder geval kon hij me niet de schuld geven; hij wilde zélf mee.

Pech voor hem dat we er een week zouden zijn.

Het niet ruzie maken was ook een stuk makkelijker. Ten eerste omdat we nu in een huis woonden dat groter was dan 15 vierkante meter, ten tweede omdat we beide een goede nachtrust hadden, ten derde omdat we niet constant op elkaars lip zaten en ten vierde omdat we aparte kamers hadden. Stiekem miste ik de ruzie.
Dat zou ik niet moeten missen, hè?

Toen ik vanochtend beneden kwam, dag 3 van 7, zat David aan de tafel met Anne en Tammy (laat ik ze maar niet meer ouders of mam noemen). Ze lachten, en toen David me opmerkte glimlachte hij naar me. Tammy zei; "kom erbij! We waren net wat foto's aan het bekijken!"

God ver domme,
Ik wist dat dit er aan zat te komen.

En het was net het ene ding wat ik niét wilde.

"Jullie zijn fóto's aan het bekijken?" Ik ging dichterbij staan en zag het fotoboek in Anne's handen.

"Jezus christus-," mompelde ik en ik stampte naar ze toe en trok het fotoboek uit haar handen.

"Moest je dat sérieus doen?! Kunnen jullie me niet eens één keer niét voor paal zetten tegenover anderen?!"
Schreeuwde ik?
Oké, ik was aan het schreeuwen.

Het voelde goed.

"Jullie weten wat ik over die foto's denk!" Ik smeet het boek door de kamer. Ergens diep in me verstopt zat echt nog wel een klein pubertje.

"Waarom zijn jullie niet gewoon normale ouders?! Is dat teveel gevraagd? Om je normaal te gedragen?! In ieder geval als er een gást in het huis is?!"
Schreeuwen voelt heel goed als je gefrustreerd bent. 

Mijn ouders en David keken geschrokken en ik kreunde geïrriteerd. Ik kreeg spijt dat ik zo schreeuwde en hoopte dat ik niets kapot had gemaakt met het smijten van het boek, stormde de trap op om confrontatie te voorkomen en smeet mijn kamerdeur achter me dicht.

Ik wilde huilen.
Niet huilen.

Ik liet me op bed vallen, rolde me in een foetushouding en staarde voor me uit.

Ik wil huilen.
Niet huilen.

Je denkt nu dan ook vast; goh, wat overdrijft Rachel toch meer.
Misschien klopt dat.

Maar deze Rachel, deze Rachel werd vroeger gepest en misschien is dat wel een van de redenen dat ik nu vertrouwingsproblemen heb. Misschien is dat een reden dat ik nu zo ongelofelijk onzeker ben, ook al laat ik dat niet zien aan de buitenwereld. Misschien is dat wel waarom ik nu alles opprop en erover ga ruziën in plaats van er als een normaal mens over te praten.
Ik haat vroeger.
Ik haat het.
Ik haat ik haat ik haat het.

Ik hoorde de deur opengaan.

"Ga weg." Mompelde ik.