Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

2.

De dichter ik kwam bij de uitgang van het ziekenhuis, de meer ik de hoop op begon te geven dat David zou stoppen met me te volgen.
Op de één of andere manier zat er diep in mijn gedachten een mogelijkheid dat hij zich zou omdraaien en terug zou lopen.

Tuurlijk deed hij dat niet.

Terwijl ik bij de automaat om mijn parkeertijd te betalen stond kon ik David's ogen op me voelen branden. Het maakte me fucking zenuwachtig. Ik begon de simpelste dingen fout te doen; zelfs het parkeerkaartje liet ik vallen.

Moest ik een smoes verzinnen zodat hij niet mee zou komen?

Ik stopte losgeld in de automaat en wachtte tot mijn parkeerticket er weer uit zou komen. Toen ik die had liep ik naar buiten en zocht ik naar mijn auto.

Ik pakte mijn autosleutels toen ik mijn auto zag en liep naar de rijderskant. Ik stopte toen ik zag dat David mijn auto in wilde stappen.
Mìjn auto.

"Ho ho ho," ik leek wel een kerstman, "wat ben je aan het doen?!"

"Ik stap in." Zei hij verward.

"In mìjn auto."

Hij hield met een hand de deur open terwijl hij me met een emotieloze blik aan stond aan te kijken alsof ik doorgedraaid was -wat deels wel een beetje zo is, en stapte toen snel in voordat ik nog meer kon zeggen en deed de deur dicht.

Ik stapte in de auto en keek boos naar David, die een triomfantelijke zie-je-ik-zit-in-je-auto-grijns op zijn gezicht had.
"Heb je geen eigen auto?!"

"Nope."

"Hoe ben je hier dan überhaupt gekomen?!"
Het was een wonder dat ik zonder te stotteren of rood te worden tegen hem kon praten. Serieus, dat was een wonder. Het was maar wachten wanneer ik weer dicht zou slaan.
Ik denk dat ik te boos was om te kunnen denken aan hoe nerveus hij me wel niet maakte.

"Ik was bij een vriend, die heeft me hier heen gebracht."

"En die is daarna weer naar huis gegaan?" Vroeg ik alsof het heel onlogisch was dat hij daarna weer weg ging.

"Ja..,"

"Nou, ik heb nooit gezegd dat je mee mocht komen, dus misschien moet je die deur maar weer opendoen en uitstappen."

David rolde zijn ogen en keek geïrriteerd ergens anders heen terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde.

"Kun je voor deze ene keer aardig doen en me in je auto laten?"

Ik deed alsof ik nadacht.
"Nee."

"Oké."
En toen deed hij zijn gordel om.

"Hey!" Ik rees mijn wenkbrauwen.

"Ben je doof?! Ik zei dat je mijn auto uit moet!"

Hij haalde zijn schouders op. "Ik ga mee."

Geef het maar op.

Ik zuchtte diep, heel diep zelfs, en zonder nog iets te zeggen startte ik de auto en reed ik weg. De hele weg zei ik geen woord en zelfs de radio zette ik niet aan. Helemaal niks deed ik om die verschrikkelijke stilte te verbreken. Ik hoopte dat dat David ongemakkelijk maakte, maar eerlijk gezegd denk ik dat ik de enige was die zich ongemakkelijk voelde en vond hij het allemaal wel prima.

Zover ik hem kende kreeg ik het idee dat niet zoveel hem kon schelen. Het was allemaal veel erger voor mij dan voor hem.

Aangekomen bij het huis stapte ik uit, deed ik mijn autodeur dicht, deed ik mijn auto op slot toen David zijn deur dicht had geslagen, en maakte de voordeur open.

Ik legde mijn sleutels op de eettafel en zocht een tas. Daarna liep ik naar de slaapkamer boven en opende ik de kledingkast van hun.

"Jezus, ze delen zelfs een kledingkast." Mompelde ik in mezelf.

Ik schrok me tepletter en sprong half de lucht in voordat ik me omdraaide en naar David keek. "Jezus, kun je de volgende keer niet uit het niets opduiken?!" Ik legde mijn hand op mijn hart en probeerde op adem te komen van de schrik.

David grijnsde, en het liefst had ik die grijns van zijn gezicht getrapt, maar in plaats daarvan richtte ik me weer op de kledingkast en pakte ik wat kleren voor Addison.

"Mag ik iets vragen?"

"Wát?" Vroeg ik geïrriteerd terwijl ik een lade opentrok.

Omygod, ze heeft nog steeds van die rare onderbroeken.

Ik rolde mijn ogen en propte er een in de tas.
Wat? Addison's water is gebroken, wat wel moet betekenen dat haar broek nat is. Denk ik.

"Waarom pak je kleding voor Addison?"

Ik duwde de lade weer dicht en keek naar David alsof hij, wat eigenlijk ook zo is, de stómste vraag ooit had gesteld.

"Waarom ik kleding pak voor Addison?"

"Uhu,"

"Omdát, het misschien wel fijn is om schone kleding aan te trekken als je net bevallen bent." Ik rolde mijn ogen en sloot de kledingkast.

"Oh," zei David en ik schudde mijn hoofd afkeurend terwijl ik langs hem heen terug naar beneden liep. Ik liep naar de koffer met babykleren en opende het.

Nu denk je vast; koffer met babykleren? Ja, een koffer. Niet omdat ze arm zijn, maar omdat ze binnenkort gaan verhuizen en alle babyspullen in het andere huis hebben staan.

Ik had geen idee wat voor kleding Nathan en Addison haar wilden aan doen, dus ik propte de halve inhoud van de koffer in de tas en hoopte maar dat alles wat nodig was erin zat.

Toen ik alles had wat ik dacht dat nodig was zette ik de nu gevulde tas op tafel en keek ik naar David die in de keuken stond.

"Serieus? De vriendin van je vriend is aan het bevallen en jij besluit hun biér te drinken?"

David haalde het flesje van zijn lippen en knikte. "Dat klopt." Toen liep hij naar de koelkast en haalde er nog een flesje uit. "Wil jij ook?"

Misschien had ik nee moeten zeggen. Waarschijnlijk wel. Eigenlijk was ik wel zeker van wel. Maar ik rolde mijn ogen toegeeflijk en nam het flesje aan nadat hij de dop er af had gehaald.

"Wacht, hoe oud ben je?" Hij trok het flesje terug voordat ik het kon pakken en ik rees mijn wenkbrauwen. "Sérieus?"

Een-en-twintig.

Hij knikte met een geamuseerd gezicht.

Ik rolde mijn ogen en pakte het flesje alsnog uit zijn handen, en toen ik zijn huid voelde kreeg ik kippenvel en sloot mijn keel zich.
Zie je, ik zei toch dat ik dicht zou slaan.

"Ik ben oud genoeg." Mompelde ik toen terwijl ik me omdraaide zodat mijn hete gezicht zou afkoelen en een slok van mijn bier nam.
Hoe sneller ik de bier opdronk, hoe sneller we terug naar het ziekenhuis konden en hoe sneller dit voorbij was en ik van hem af was.

Zodra ik mijn flesje leeggedronken had pakte ik mijn sleutels en de tas gevuld met spullen en liep ik terug naar mijn auto. Binnen hoorde ik een schreeuwende David; "hé! Jezus! Wacht eens op mij!"

Ik maakte de deur van de achterbank open en stopte de tas in de auto, deed de achterklep weer dicht en stapte in. Ik tikte op mijn stuur terwijl ik ongeduldig wachtte tot David in de auto zou gaan zitten. Het liefst had ik weg willen rijden, maar ik vond dat ik dat niet kon maken. Er zit een grens aan mijn gemeenheid.

De deur ging open, David ging zitten, de deur ging dicht.

"Had je niet even kunnen zeggen dat we weer gingen?"

Ik haalde mijn schouders op. "Ik bedoel, het is niet zo dat ik überhaupt gevraagd heb of je mee wilt komen, dus je hebt al geluk dat ik op je gewacht heb en je nu in mijn auto zit."

David knikte toen, mompelde dat ik wel een punt had en keek toen weg.

Ik heb altijd gelijk. Of ik nou gelijk heb of niet.

Nog vijftien minuten tot het ziekenhuis. I can do it.

V & C & follow