Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

12.

"Ben jij lenig?"

Goede gespreksonderwerpen in dit huis.

Ik tilde mijn wenkbrauwen op. "Ik?"

"Nee, de bank." Hij rolde zijn ogen.

Ik glimlachte even, en zei; "ik heb twéé maanden geturnd. Wat denk je zelf? Ik ben fócking lenig."

"Ik ben ook lenig." Grijnsde hij.

Wat als iemand dit gesprek zou horen, wat moest die wel niet denken?

"Wedden dat ik leniger ben?"

"We weten allebei hoe dat wedden de vorige keer liep."

"Maar dit keer win ik."

"Oké,"

Ik ging staan.
"Oké, komt ie." Ik schopte mijn voet zo hoog als ik kon in de lucht en omygod als er camera's hadden gehangen.

David grinnikte en deed me na.

Stonden we daar, onze voet omhoog schoppend. Als een stel kleuters.

"Ik ben leniger!" Riep ik.

"Ik ben sneller."

"Echt niet."

"Echt wel."

"Wedden?"

"Oké,"

Toen gingen we voor elkaar staan, en toen zei ik; "oké, kijk, ik kan mijn been heel snel naar voren schoppen."

Dus, wat deed ik, ik schopte mijn been vooruit recht, oeps, in David's ballen. Hij ging kreunend op de grond liggen met zijn handen op zijn kruis.

"Oh, sorry!" Ik sloeg mijn handen voor mijn mond, en begon toen heel hard te lachen.

"Dat deed je expres!"

"Niet waar!" Ik probeerde mijn lachen te stoppen, maar de manier waarop David keek en op de grond rolde was zó grappig, dat het onmogelijk was.

"Jezus, ik doe nooit meer een weddenschap met jou."

Ik lachte. David begon ook te lachen.

Waren we te vergelijken met kinderen? Nee.
Eerder peuters.

***
Doodziek voelde ik me.

Als een snotterend snotaapje zat ik op de bank, het was vrijdag, en haalde ik mijn neus op.

"Rachel, het is een wonder dat je rond dit tijdstip wakker bent." Zei David.

"Ha, ha," ik rolde mijn ogen. Lachen zat er voor mij écht niet in vandaag. Not. In. The. Mood.

"Hoe voel je je?"

"Op een schaal van 1 tot 10? 12, als in slecht." Ik moest hoesten, ging bijna dood in mijn eigen slijm, kokhalste door het hoesten en toen ik klaar was zakte ik weer bibberend en als een verlept katje in elkaar.

"Heb je koorts?"

"Weetikveel!"

David rolde zijn ogen omdat ik irritant was en liep de keuken in. Na hem heel veel zien rommelen kwam hij terug met thee, paracetemollen en een thermometer. Ik was aan het klappertanden, ijskoud had ik het.

"Dude," ik keek hem geïrriteerd aan. "Je hoeft geen doktertje te spelen, hoor."

David stak de thermometer naar me uit en zuchtend nam ik het aan, stak ik het in mijn mond waarmee ik heel erg probeerde niet mee te klappertanden en wachtten David en ik een ongemakkelijk moment totdat dat ding klaar was.

40 graden.

Ugh.

"Hoeveel is het?"

Ik gooide de thermometer op tafel en David pakte de thermometer weer en keek naar wat er op stond.

"Hier, neem een paracetemol-," David reek het stripje paracetemol naar me uit maar een vlaag misselijkheid kwam omhoog en ik rende naar de badkamer.

Ja zeker, ik was mijn ingewanden even aan het uitkotsen.

David kwam achter me staan en haalde het haar uit mijn gezicht en hield het vervolgens naar achter, en ik werd pissig.

"David, ga weg."

Hij zweeg. Ik kotste.

"Ik hoef je niet in de buurt te hebben van mijn kots. Dit is goor. Ga weg."

Ik kokhalste even, knipperde de tranen uit mijn ogen en ging zuchtend op de grond zitten. "David! Ga weg! Ik stink en ik ben vies. Kots is vies. Ga iets nutt-," en opnieuw kotste ik.

Toen ik klaar was gaf David me een doekje om mijn met kots besmeerde -, gadverdamme,- gezicht af te vegen en oogrollend maakte ik mijn mond schoon. "Jezus, ben je doof?" Ik stond op en liep terug naar de bank, waar ik mezelf op neer liet vallen. Ik was draaierig geworden van het snelle opstaan en kneep mijn ogen even dicht.

"En moet je trouwens niet werken?"

"Ik blijf thuis."

"Voor wie? Mij?!"

Hij zweeg.

"Ik heb jou echt niet nodig hoor! Ik red mezelf wel!" Ik nieste en haalde mijn neus op.

"Je hebt 40 graden koorts en ziet eruit als een zombie, ik laat je echt niet alleen, hoor." Mompelde hij menend.
"Ga in mijn bed liggen." Zei hij daarna.

"Nee." Ik zakte wat meer onderuit op de bank en begon opnieuw te klappertanden.

"Rachel,"

"De bank is prima!" Ik trok de dekens over me heen in de hoop dat ik het warmer zou krijgen.

"Je hebt slaap nodig en ik wil dat je dat in een bed doet."

"Ik-, hoef-, geen-, bed!"

"Als je niet zelf in dat bed gaat liggen til ik je op en leg ik je er zelf in."

"Ik wil niet in jouw bed."

"Dat boeit me echt helemaal niks."

"Ik stink."

"Inderdaad. Maar ik doe het toch."

"En ik steek je aan."

"Mijn immuunsysteem is supersterk."

"En dan steek ik je bed aan-,"

"Jezus Rachel, als je nu niet zelf gaat zorg ik er zelf voor."

Ik bleef hem zwijgend aankijken. Hij ging me niet optillen. Hij dreigde alleen maar.

"Oké, ook goed," en toen tilde hij me op en legde hij me op bed. En ik had de energie niet om tegen hem te vechten.

"Ga slapen. En als je dit bed nog uit komt bind ik je vast."

V & C & follow