Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

29.

Ik was veel te veel afgeleid tijdens werk. Ik lette niet op, schrok van klanten en werd weggestuurd van de receptie omdat ik daar toch niet nuttig was vandaag.

In de pauze vroegen mensen me mee om naar een bar te gaan na werk-, iets waar ik altijd nee tegen zei, maar nu volmondig ja op zei. Ik durfde niet naar huis, durfde de confrontatie niet aan met David en wilde het zo lang mogelijk als ik kon rekken.

Ik wist niet eens wat ik zou moeten zeggen tegen hem. Dat ik wat? Niet meer met hem wilde zoenen? Dat ik hem niet leuk vond? Ik wist niet eens meer of dat een leugen of niet was. Ik kreeg steeds meer het idee dat ik het gewoon niet durfde, maar het wel wilde.

In de bar werd ik dronken, oprecht meer dan bedoeld. Ik was dom, om hier zo mee om te gaan. Op deze manier. Ik had gewoon naar huis moeten gaan om een normaal gesprek met hem te voeren als een volwassen mens.

Maar nee, in plaats daarvan heb ik me lam gezopen en kon ik amper mijn ogen nog open houden.

Toen ik die avond naar binnen liep en David op de bank zag zitten bleef ik even staan en leunde ik tegen de muur aan omdat ik niet recht meer kon staan.
"H-hai,"

David trok zijn wenkbrauwen op. "Waarom ben je nu pas thuis?"

"Werk,"
"Rachel, je komt nooit zolaat thuis nadat je gewerkt hebt."

Ik haalde mijn schouders op en keek weg. "Ik-, uh-, ik ben gewoon laat. Dus,-" ik kon niet op mijn woorden komen-, "ik ben hier nu. Iets later. Maar. Hier." Ik knikte trots om mezelf en zag David zijn hoofd schudden.

"Ben je dronken?"

Ik grinnikte. "Beetje."

"Jezus,"

"Ik ga slapen." Zei ik terwijl ik mezelf van de muur afduwde. Ik was zo duizelig en had zo weinig evenwicht dat ik mijn armen spreidde om mijn evenwicht te bewaren-, wat praktisch onmogelijk was op mijn level-dronkenschap.

"Je gaat slapen?!"

Ik keek naar David en knikte.

"Ik heb godverdomme de hele dag op je zitten wachten om een gesprek met je te voeren over wat er vanmiddag gebeurd is en jij komt dronken thuis!"

Ik was fucking misselijk, dus zonder wat terug te zeggen liep ik heel langzaam en zeker niet in een rechte lijn naar de badkamer en ging ik boven de wc hangen. Ik kon David horen vloeken in de woonkamer.

Toen ik gekotst had-, slecht teken, drink nooit zoveel dat je moet kotsen op de avond zelf-, liep ik terug naar de woonkamer.

David was overduidelijk boos op me, en terecht, en met half geopende ogen keek ik naar hem. "Wil je nu een gesprek voeren?"

David trok zijn wenkbrauwen op. "Je verwacht toch niet dat ik met jou ga praten als je op deze manier thuiskomt?"

Ik zweeg.

"En hoe ben je überhaupt thuisgekomen?! Heb je gereden?!"

"Ik ga naar bed." Zei ik terwijl ik naar de slaapkamer begon te schuifelen, mijn handen voor me houdend om tegen de deuropening te leunen toen ik aangekomen was om mijn evenwicht weer terug te vinden.