Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

28.

Ik reed naar huis met David op mijn hielen, stapte uit met David op mijn hielen en opende de deur met David op mijn hielen.

Het duurde 20 seconden totdat David tegen me stond te schreeuwen, tot de hel losbarstte.

"Waarom heb je dat verteld?!"

"Ik dacht dat ik eens eerlijk moest zijn," dit keer was ik degene die niet schreeuwde. Ik haalde mijn schouders op terwijl ik praatte en keek naar hem om zijn reactie te peilen. Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat er door hem heen ging.

"Je bent weken panisch geweest over als ik maar begón over dat we het misschien moesten vertellen, en nu vertel je het zonder het met me te overleggen?!"

Het ding is dat ik wist dat dit niet was waar hij boos om was.
"Je wilde het zo graag, ik snap je punt niet,"

"Bovendien, je haat me?!"
Jup, daar is het.

"Dat is niet zo,"

"Waarom zegt Addison dat dan?!"

"Omdat Addison dingen nooit vergeet?"

"Bullshit."

"Ik dacht dat je me onderhand wel kende. Bovendien heb ik nooit echt gezegd dat ik je haat. Jezus."
Niet gaan schreeuwen.

David spande zijn kaakspieren. Dat maakte me altijd zenuwachtig.

"Jezus David, het was vijf maanden geleden dat ik dat gezegd heb, toen kende ik je nog niet eens."

Hij zweeg.

"Kunnen we hier niet meer over praten?"

Opnieuw zei hij niets.

"En kun je vergeten dat ik je haat? Want ik haat je niet."

David keek weg en zuchtte. "Sure."

"Dat klinkt niet erg overtuigend."

"Kunnen we eten? Ik heb honger," zei hij.

"Dave," ik zuchtte.

"Wát?! Ik zei toch dat ik het prima vind?!"

"Nou, het leek er niet echt op alsof je het meende." Mompelde ik.

"Jezus Rachel. Het is prima, oké? Je haat me niet. Punt. Klaar."

Ik kon het niet uitstaan dat hij zo deed. Hij was duidelijk nog boos op me-, maar eerlijk gezegd kon ik er niet zoveel aan doen.

"Omg, David, serieus-, ik heb dat bijna een hálf jaar geleden gezegd. Addison was boos op ons, dus bracht ze dat omhoog. Ik kénde je niet, ik vond je bloed irritant in dat ziekenhuis en daarom heb ik dat gezegd, maar nu ken ik je wel en haat ik je niet. Oké? Wil je niet meer boos zijn?"

David rolde zijn ogen en zuchtte. "Prima."

"Dat is nu al de vierde keer dat je zegt dat je het prima vind. Hoe weet ik dat je het nu echt meent?"

David schuifelde naar me toe en sloeg zijn armen om me heen-, een knuffel-, en hoewel ik me licht ongemakkelijk en verrast voelde deed ik er niets tegen. Eerlijk gezegd voelde alles wat David deed zo vertrouwd aan dat ik het tegenwoordig helemaal niet zo erg meer vond.

"Geloof je me nu wel?"

***

"Ik ben moe," mompelde David.

"Oké, ik niet." zei ik. Ik staarde naar mijn nagels, die bijzonder mooi waren vandaag.

"Ik zou de bank graag willen gebruiken om op te slapen," zei David.