Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

7.

Confession Time!
David was eigenlijk best oké. Blijkbaar waren niet alle jongens klootzakken.

Hij was grappig en lomp en normaal. Hij bleef aardig ondanks mijn gemeenheid. Hij verwarde me, dat vooral. Hij verwarde me omdat hij nog steeds niet opgegeven had om ervoor te zorgen dat ik hem aardig zou beginnen te vinden. Ik ben een echte challenge, had hij gezegd.
Ik begon het langzamerhand op te geven.

Ik zei dat ik maar een week zou blijven, toch was ik hier nu al 8 dagen.
Dat is een week, plus een dag.
Dat is een dag meer dan de bedoeling was.

David zei er niets van. Volgensmij vond hij mijn gezelschap niet zo erg. Shit.

"Sta op."

"Wat?" Ik keek omhoog naar David met gefronste wenkbrauwen.

"Dat je moet opstaan."

"Waarom?!"

"Omdat het tijd is dat je iets gaat doen."

Ik fronste nog dieper dan ik al deed. "Uh-, ik weet niet hoe het met jou zit, maar zover ik weet ben ik een volwassen vrouw die niet eens meer naar haar moeder luistert. Laat staan een gozer die ik net twee weken ken,"

"Ik ga je helpen werk te zoeken. Trek iets netjes aan, dan gaan we."

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en keek hem verward aan.

"Trek iets netjes aan, dan gaan we." Herhaalde David.

Werk. Eerlijk gezegd had ik al een week niet gedacht aan werk zoeken.
Heel eerlijk gezegd had ik al veel langer dan een week niet gedacht aan werk zoeken.
Toch wel heel belangrijk als je niet dakloos wilt zijn, dat werk.

David had gelijk. Ik had werk nodig. Dat zou ik niet krijgen met stilzitten.

"O-oké," zei ik een beetje overrompeld en ik stond op. Ik liep naar mijn koffer met kleding (lag er al een week, David vond het niet eens erg, lag trouwens ook énorm in de weg, ik struikelde er minimaal twee keer per dag over) en haalde er kleding uit wat voor mij netjes genoeg was. Vervolgens verdween ik in de badkamer om me om te kleden.

Toen ik de badkamer uitliep, stond David op me te wachten. Ik trok mijn schoenen aan en knikte naar hem als teken dat we konden gaan.

Het was moeilijk gemeen tegen hem te zijn. Hij was te aardig. Ik was zowel ook aardig tegen hem. Nog steeds voorzichtig, maar 'aardig'. Dat kon toch geen kwaad?

We liepen naar buiten, stapte in zijn auto en begonnen te rijden.

Mijn vorige baantje was in een hotel, achter de balie.

We stopten bij elk hotel dat we tegen kwamen. Ik schreef tientallen sollicitatieformulieren en die avond was ik zelfs moe van, van wat? Rondrijden en brieven invullen?

Toen David die avond naar bed ging, stopte ik hem.

"David? Wacht,"
Dat was de eerste keer ooit dat ik hem iets gevraagd had. 'Wacht', dat was mijn eerste vraag. Ik had hem niet eens gevraagd om hier te overnachten, ik had "ik denk dat ik dat aanbod van je maar aanneem." gezegd.

David stopte en draaide zich om. "Wat is er?"

"Bedankt. Voor..," ik keek oogrollend weg en maakte rare handbewegingen - waarom deed ik dat? "de hulp..," maakte ik mijn zin af.

Ik had dankjewel gezegd. Vrijwillig!
Als je het zegt als je een cadeautje krijgt, gaat dat bijna automatisch. Als je het zegt tegen iemand omdat diegene iets voor je gedaan heeft is het al een stuk moeilijker.

Waarom was ik zo onzeker?

David glimlachte. "Weet je, ik vond het wel gezellig."

Ik tilde mijn wenkbrauwen op. "Oké, nu ga je te ver."

David schudde grinnikend zijn hoofd en zei, toen hij uitgelachen was; "welterusten, Rachel."

Ik wilde mezelf straffen voor dat ik hem aardig vond. Waarom moest ik hém nou aardig vinden? Waarom kon ik niet gewoon gemeen zijn en mijn leven zuur maken en het huis uitgetrapt worden?

V & C & follow