Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

46.

Ik was verward door mezelf en boos op mezelf door hoe ik uitviel tegen David. Ik wilde naar David gaan om te zeggen dat het me speet van mijn rare stomme kinderachtige reactie, maar aangezien ik te koppig was bleef ik op het bed zitten met mijn armen om mijn benen geslagen.

Naarmate de tijd vorderde en David maar niet uit zichzelf naar me toe kwam om dingen 'goed te praten' werd ik ongeduldig. Het was donker toen ik boos op mezelf op stond en naar de woonkamer liep.

"Sorry," fluisterde ik naar David die op de bank zat. Hij draaide zijn hoofd naar me toe en perste zijn lippen op elkaar.

"Ik weet niet wat ik moet zeggen om het goed te maken," mompelde ik. "Het was dom. En ik weet momenteel gewoon niet zo goed wat ik met mezelf aan moet."

David keek weg. Hij legde zijn arm op de ene been die hij opgetrokken had en legde zijn hoofd ik zijn hand.
Ik liep naar hem toe en kroop tegen hem aan.

"Je weet dat je niet alles kunt oplossen door bij me te gaan liggen, hè?"

Ik keek naar hem. "Werkt het vandaag?"

Er brak een kleine glimlach door op zijn gezicht. "Je moet echt blij zijn dat ik niet boos op je kan zijn," zei hij.
"Zó blij," zei ik sarcastisch met een kleine oogrol.

"Pas maar op." Zei hij.

"Oh, wat ga je doen dan?" Ik trok mijn wenkbrauwen op en hij grijnsde.
"Dingen,"

"Díngen?"

"Ja."

"Doe dan,"

"Oké," David grijnsde en begon me te kietelen. Ik lachte en schopte in de lucht en zei dat hij moest stoppen terwijl ik over de bank lag te rollen.
Zo moeilijk is het niet. Lachen.
Je moet er gewoon niet bij nadenken.
Zo moeilijk is het niet. Je koppigheid overwinnen.
Je moet gewoon je prioriteiten aan de kant zetten.
Zo moeilijk was het niet. Uit bed komen. Praten. David.
Zolang je er maar niet teveel bij nadenkt.

David stopte toen hij half bovenop me lag en ik keek naar hem terwijl ik op adem lag te komen van mijn lachbui.

Hij keek naar zijn lippen en toen weer niet en hij wilde me zoenen maar durfde het niet dus ik vlocht mijn hand in zijn haar en trok hem dichter naar me toe en zoende hem.
Hij zoende terug, even twijfelend, toen voluit. Ik wilde meer, misschien omdat ik al langer dan een maand niks gedaan had, onderbrak de zoen en trok zijn shirt uit. Hij keek even naar me, licht hijgend, twijfelend, dus ik trok hem opnieuw naar me toe en kuste hem.
Toen hij mijn shirt uittrok stopte hij met zoenen en keek hij naar mijn borst.

"Wat is er?" Ik keek omlaag. Oh.

Hij liet zijn hand over het litteken gaan. Het litteken van de reanimatie-ijzers.

"Doet het pijn?" Vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd langzaam.
Hij keek er even naar, bracht zijn hoofd toen weer langzaam dichterbij en zoende me weer. Langzamer dan net, passievoller dan net.

Waarom was ik zo depressief? Waarom was ik zo negatief? Waarom dacht ik zoveel na? Waarom maakte ik altijd alles zo moeilijk voor mezelf?
Vanaf nu ga ik het anders aanpakken.

***

Ik denk dat ik afgelopen avond beter géén sex met David had kunnen hebben.
Het was de volgende dag en alles voelde ongemakkelijk aan aangezien ik me vandaag minder goed dan gister voelde en het bed niet uit wilde komen. David probeerde me er echter wel uit te krijgen, maar ik gaf niet toe en uiteindelijk gaf hij me teleurgesteld een kus en liep hij de slaapkamer uit.

Toen David naar zijn werk was die middag, douchte ik, kreeg ik honger en besloot ik te koken. Niet dat ik dat kon, maar David was er niet en mijn maag rammelde.

Ik at mijn eten, wat ik niet opkreeg omdat mijn keel zich weer eens dichtkneep, liet de restjes staan voor David en ging toen weer in bed liggen.

Niet elke dag is een goede dag.
Alles moet stapje voor stapje.

***

"Ik heb ontbijt voor je gemaakt," zei David de ochtend erna.
Ik hield mijn ogen gesloten. "Ik hoef geen eten," mompelde ik.

David zuchtte zacht en onopvallend en ik keek met samengeknepen ogen naar hem. "Sorry," zei ik.

David zette het dienblad met ontbijt waar hij zo te zien best wel wat aandacht in had gestoken op het nachtkastje en ging aan de rand zitten.

"We moeten iets afspreken," zei hij.

Ik kneep mijn ogen dicht. "Wat?"

"Dat, als je met rust gelaten wilt worden, je dat, weetikveel, me kan laten merken, en zo niet hetzelfde."

"Je bedoelt, als een teken dat je me wel of niet alleen moet laten?"

"Zoiets,"

Het feit dat hij dit wilde was wel heel erg, het feit dat hij wilde weten wanneer ik me klote voelde en wanneer niet.., het feit dat ik niet gewoon open tegen hem kon zijn waardoor hij geen idee was wat er met me speelde.

"Misschien moeten we een woord afspreken," mompelde ik.

"Geheimtaal?"

"Als je het zo noemt," ik keek door spleetjes naar David.

"Oké," zei hij.

Ik kreunde een beetje geïrriteerd en ging rechtop zitten.
"Maatbeker."

"Maatbeker?" David keek me verward aan.

"Dat betekend dat ik met rust gelaten wil worden,"

David grijnsde. "En dat wil je gebruiken door middel van dát woord?"

"Ja," ik krulde mijn mondhoeken iets omhoog en bestudeerde zijn reactie.

"Interessant." Zei hij.

Even later hadden we ons eigen geheimtaal; 'maatbeker' betekende dat ik of David alleen wilde zijn, 'vogel' betekende dat ik of David niet wilde praten vandaag, 'verf' betekende dat ik me oké voelde en ik kon praten en zonder al teveel moeite mijn bed uit kon komen, 'lamp' betekende dat een van ons met het ander wilde praten en 'voet' betekend dat David niet meer wist wat hij moest doen.
Absurd, inderdaad, maar ik denk dat het beter was omdat David en ik beide niet goed waren in direct zeggen wat er was. Emoties uiten was niet ons ding.

Dus als we een keer ruzie hebben en David of ik zegt 'maatbeker', betekend dat dat de ander weg moet om degene met rust te laten. Of als David s'ochtends vraagt hoe het met me gaat en ik voel me oké, dan zeg ik gewoon 'verf' en weet hij wat hem te wachten staat vandaag.
Ik bedoel, we moeten iets verzinnen om goed met elkaar om te gaan.

***

"Verf of maatbeker?" Vroeg David de volgende ochtend. Ik glimlachte met mijn hoofd begraven in mijn kussen. "Verf, ik kom zo."

"Oké," David kuste mijn voorhoofd en liep de kamer uit.

En dat, dat is hoe het altijd zou moeten gaan.

V & C & follow.