Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

41.

Ben ik depressief? Ben ik psychopatisch? Misschien moet ik wel naar een therapeut. Niks gaat goed. Waarom voel ik me zo? Waarom wil ik alleen huilen? Waarom voel ik me zo slap? Waarom wil ik niks? Waarom maak ik me zo druk om niks? Waarom maak ik van elke vlieg een olifant? Waarom denk ik overal zo negatief over? Waarom kan ik nooit eens positief denken? Waarom kan ik mensen nooit vertrouwen? Waarom doe ik iedereen altijd pijn? Waarom moeten mensen altijd moeite voor me doen? Waarom moeten mensen zich altijd aan me aanpassen? Waarom ben ik zo'n dramaqueen? Waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo? Ben ik ziek? Mentaal? Wat heb ik?

Toen ik daar zat, huilend op de grond met opgetrokken knieën en mijn hoofd op mijn handen, dacht ik over hoe erg ik alles wel niet verkloot had de afgelopen twee weken. Met David, met Addison, met alles en iedereen.
Vooral met David.
Hij verdiende dit niet. Ik had nooit in zijn leven moeten komen. Addison had gelijk, ik had niet meteen naar hem toe moeten gaan toen ze me liet gaan. Ik had beter moeten nadenken over wat ik wilde. Ik had het hoofdstuk uit mijn leven met hem moeten beëindigen. Ik had hem vrij moeten laten. Hem iemand beters moeten gunnen. Maar ik was egoïstisch en dacht alleen wat ik zelf wilde. Ik had niet aan hem gedacht, wat beter voor hem zou zijn.

Maar als ik dacht over wat ik wilde, was het antwoord David, maar dat zou ik moeten veranderen, aangezien ik zijn leven een hel maakte.

"Het spijt me Rachel,"
David en ik waren allebei keihard aan het huilen.

"Ik had dit allemaal niet moeten laten gebeuren," zei hij. Huilde hij.
Hij gaf zichzelf de schuld.
Het was mijn schuld.

David had het recht niet om zichzelf de schuld te geven. Ik was degene die er een groot probleem over maakte. Hij had niks gedaan. Ik hersenspoelde hem.
Ik kon het hem alleen niet vertellen. Ik huilde te hard.

David zakte voor de deur op de grond en toen zaten we daar, huilend, tegen over elkaar, denkend over hoe slecht het wel niet tussen ons ging en hoe slecht we wel niet bij elkaar pasten.

Toen David (half) uitgehuild was en ik nog steeds niet hielp hij me overeind en leidde hij me naar bed.

Want dat is wat ik wilde. Even slapen en nergens aan denken.

Dus dat deed ik. Zonder David, die me in bed stopte en verdween.
Ik wist niet meer hoe het verder moest.

David ook niet.

***

Toen ik wakker werd voelde ik me beter.
Maar beter is geen goed woord.
Ik voelde me minder klote.
Maar minder klote betekend niet dat ik me niet klote voelde.
Want klote is klote en ik voelde me klote ook al kon ik me meer klote voelen dan ik me klote voelde.

Ik wilde niet uit bed komen. Ik wilde nooit meer iets doen. Ik wilde niet praten. Ik wilde niet bewegen. Het enige wat ik deed was op mijn zij gaan liggen en naar de muur voor me staren.
Dus dat deed ik, en soms hoorde ik stemmen uit de woonkamer, maar ik wilde niet luisteren naar wiens stemmen het waren en wat ze zeiden.
Het enige wat ik opving was "ik ga kijken of Rachel al wakker is,", en toen de deur open ging sloot ik mijn ogen en deed alsof ik sliep.

Ik wist niet hoelang ik al zo lag. Ik wist niks meer. Ik wist niet eens meer welke dag het was.

Toen ik de deur dicht hoorde gaan hoorde ik weer stemmen en ik opende mijn ogen. Ik wilde weg. Eigenlijk wilde ik niets. Wat wilde ik precies?

De deur ging weer open, en ik schrok, want ik had het niet verwacht, en sloot zo snel ik kon mijn ogen.

"Rachel..,"
David's stem vulde de stille kamer en het leek wel alsof mijn hart even stopte. Godver, hoeveel ik wel niet van hem hield. Hoe graag ik naar hem toe wilde lopen, hoe graag ik mijn excuses aan wilde bieden, hoe graag ik mijn armen om hem heen wilde slaan en hem nooit meer los wilde laten.
Maar ik hield mijn ogen dicht en deed niks.
Ik wilde niet praten ik wilde hem niet zien ik schaamde me en ik was bang om hem te zien.

"Ik weet dat je niet slaapt,"

Houd je ogen dicht houd je ogen dicht houd je ogen dicht.

"Vooral niet op je zij."

Ik slikte en opende mijn ogen langzaam. Ik keek voor me uit, naar de muur, David ontwijkend.

Mijn ogen voelden dik door het huilen. Mijn hoofd voelde zwaar.

"Kan ik iets voor je halen?" Vroeg hij.
Wees eens wat minder aardig verdomme. Ik verdien dit niet.

Ik schudde mijn hoofd.

"Wil je met me praten?" Vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd nog eens.

"Addison is er...," suggereerde hij.

Ik zweeg.

"Wil je met haar praten?"

Ja, misschien, nee, ik weet het niet.

"Zal ik haar halen?"

Ik zweeg. Ik kon niet meer praten. Ik staarde naar de grond, eens iets anders dan de muur.

"Oké," David klonk zacht en ik hoorde voetstappen en gemompel en uiteindelijk ging Addison op de grond zitten voor me waardoor ik moeilijk kon wegkijken.

"Hoe voel je je?" Vroeg ze.

Geweldig. Kun je dat niet zien?

Ik zweeg en keek weg.

"Wil je dat ik de deur dicht doe?"
Zodat David ons niet hoort? Graag.

Ik zweeg.

Addison knikte, stond op, voetstappen, kwam terug in mijn beeld, ging weer zitten.

"Hadden jullie ruzie?"
Waarom vroeg ze dat terwijl David alles al verteld heeft?

Ik keek naar haar en zweeg.

"David was nogal.., van slag. Hij wist niet meer wat hij moest doen,"
Hij heeft je in paniek gebeld omdat hij niet meer wist wat hij met me aan moest en bang was dat ik mezelf iets zou aandoen.
Oh.

"Wil je iets te drinken?"
Ik schudde mijn hoofd.

Ik wilde niet praten.
Ik wilde alleen in dit bed blijven liggen zonder iemand om me heen.
Laat me met rust.

***

Ik at niet.
Mijn buik kromp samen als ik eten zag of rook. Mijn lichaam stootte het af zodra ik iets in mijn mond stopte.

***

Ik sliep niet.
Dag, nacht. Donker, licht. Ik lag alleen maar in bed. Wakker. Alles om me heen was een waas.

***

Ik praatte niet.
Best frustrerend voor Addison en David.

***

Soms, als ik het bed uit kwam om te plassen, kregen David en Addison hoop, maar als ze dan zagen waarvoor ik het bed uit gekomen was ging dat net zo snel weer weg als dat het kwam.

***

Addison zei dat ik depressief was.
Jeetje, waarom alles zo serieus? Depressief is een serieuze term. Ik ben niet depressief. Ik voel me alleen klote en wil niks doen.

***

Ik had medelijden met David. Ik deed hem alleen maar pijn. Met de minuut meer. Ik had hem gewoon moeten verlaten. Veel eerder. Dan had dit alles nooit gebeurd.

V & C & follow.