Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

20.

Mijn voorspellingen kwamen zoals ik voorspeld had uit.
David en ik kregen al ruzie voordat we überhaupt bij het vliegveld waren.

"Jezus, schiet eens op! Dat vliegtuig gaat echt niet op ons wachten, hoor!"

"Ja, ja, wacht even!"

Ik zuchtte. "Zie je wel dat je niet mee had moeten gaan!"

David kwam zijn kamer uitlopen met een koffer in zijn hand. "Klaar."
Het enige wat ik kon doen was mijn ogen rollen. Met de hele dag boos op hem zijn zou de tijd niet heel snel gaan vandaag.

We liepen naar buiten, zette onze koffers in de achterbak van de taxi en stapten daarna in. Eenmaal aangekomen checkten we in en toen ik vroeg of hij wat wilde eten schudde hij zijn hoofd.

"Sla je eten af?"

David keek naar me en rolde zijn ogen. "Ha ha."

"Wat je tegen me wilt zeggen is dat je geen honger hebt, gaat het wel goed?"

David ging zitten. "Ga nou maar eten halen. Ik blijf hier."

Dus ik keek hem nog even met opgetrokken wenkbrauwen verward aan-, hij sloeg nooit eten af-, en liep toen schouderophalend weg. Niet veel later kwam ik terug en ging ik weer naast hem zitten.

"Hapje?"

"Nee."

Ik keek even naar hem en nam toen een hapje. "Erg lekker. Weet je zeker dat je geen hapje wilt?"

"Omg, Rachel, wil je je mond houden?"

"Je doet raar." Zei ik na mijn nieuwe hapje doorgeslikt te hebben.

"Jij zo vaak, mag ik ook eens?" David vermeed oogcontact en keek voor zich uit, zijn linkerbeen wiebelde op en neer. Hij leek wel zenuwachtig.

Wacht.

"Ben je bang om te vliegen?" Zei ik toen enthousiast omdat ik dacht dat ik wist waarom hij zo deed.
David keek me zwijgend aan en ik begon te grinniken. "Serieus? Jij-, David Walker-, bent bang voor vliegtuigen?"

David keek weer weg en klemde zijn kaken op elkaar. "Iedereen heeft zo zijn angsten."

"Ik dacht dat jij zo'n onverschrokken meester was ofzo," zei ik terwijl ik nog een hap van mijn eten nam en hem aankeek.

Hij zweeg.

"Nou, je mag mijn handje zo wel vasthouden hoor," plaagde ik hem met een grote grijns.

David schudde zijn hoofd en stond op. "Ja right, ik zie je bij de gate," en toen liep hij weg.

Oh ik had die jongen nog nooit zo zenuwachtig gezien. Ik wist niet eens dat hij daar toe in staat was.

***

Niet veel later, misschien een half uurtje, zag ik David al bij de gate zitten toen ik aan kwam lopen. Ik ging naast hem zitten en keek naar het vliegtuig die ze aan het inladen waren.
"Kijk nog maar eens goed naar dat ding, zometeen zit je er in."

David plagen was mijn hobby. Nu had ik eindelijk iets om hem mee te pesten. Muhahaha.

"Rachel, houdt. Je. Mond."

Ik grijnsde en hij keek weer weg. "Als we neerstorten gaan we met zijn allen."

David zuchtte en begroef zijn gezicht in zijn handen.

"Ach, wie weet mogen we van die glijbaan af, dat heb ik altijd al willen doen."

David draaide zijn hoofd naar me en ik moest grijnzen. "Oké, ik stop al." Zei ik terwijl ik hem een klopje op zijn schouder gaf.