Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

51.

Mijn teen was gebroken.
Ik was nog steeds boos op David.

Het werd een lange nacht, zeer lang, en irritant. Lopen richting het ziekenhuis was hel, ik omdat ik maar een voet normaal kon gebruiken en David omdat hij zo lam was. David probeerde te helpen, maar uiteindelijk lagen we allebei op de straat. Dus toen was ik boos weggelopen van hem.

In de wachtkamer viel hij in slaap, en toen ik geroepen werd schopte ik hem met mijn goede voet wakker en liet ik hem meekomen de dokters-kamer in. No way dat hij lekker door zou blijven slapen terwijl ik zat te pijnigen.

De dokter vroeg om David's hulp, maar kreeg toen pas door dat hij dronken was en haalde er een assistent bij. David viel meerdere keren bijna om-, zat met half dichte ogen naar me te staren en te mompelen dat het hem speet dat ik de hele avond op hem had zitten te wachten.

Daarna, terwijl David nuchter zat te worden in de wachtkamer, liet ik foto's van mijn tenen maken. Toen het bleek dat ze gebroken waren, spalken. Toen ik klaar was, was het buiten al licht en was het na zevene s'ochtends.

David was aan het slapen toen ik 'gefixt' de wachtkamer weer binnen kwam en ik maakte hem wakker. Hij leek nuchterder-, meteen toen hij door had dat ik hem wakker maakte stond hij op. Ik keek hem aan, besloot dat ik nog boos was en liep zwijgend door naar buiten terwijl hij naast me liep.

Hier hebben we voor het eerst 'ontmoet'.

Ik bedoel, zover je dat kunt zeggen, hier was ons eerste gesprek.

"Hoe is het met je teen?" Vroeg David.

Ik loop mank. Is dat niet genoeg?

"Gebroken." Mompelde ik terwijl ik de autodeur opentrok. Net voordat ik wilde instappen pakte hij mijn arm vast en zei; "ik rij wel, je kunt niet rijden met een gebroken teen."

"Waarom niet?" Ik wilde alsnog instappen, maar hij zuchtte en hield me tegen. "Ik ben nuchter genoeg om te rijden, ga aan de andere kant zitten, alsjeblieft."

Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek naar hem. "Je kunt je ogen amper open houden."

"Ik beloof je dat ik goed zal rijden."

Ik wilde het niet-, hem laten rijden, hij was sowieso nog dronken-, en zo niet dan was hij nog wel aangeschoten, maar ik had fucking veel pijn en kon mijn voet amper bewegen, dus ik zuchtte overdreven, trok mijn arm los en liep om de auto heen. Ik ging zitten, met mijn blik strak voor me uit en mijn armen over elkaar.

"Moet je.., je teen niet hooghouden of zo?"

Jep, maar nu je dat hebt opgefrist ga ik zekerweten mijn voet niet hoog houden.

David zuchtte. "Ben je nog steeds boos?"

Fijn dat je dat eindelijk door begint te krijgen!
Ik zweeg.

David leunde naar me toe, waardoor ik eerst dacht dat hij me ging zoenen, maar leunde toen nog verder over me heen, pakte de gordel en maakte het vervolgens vast.
Fijn dat hij wél om mijn veiligheid geeft. Zal hij ook eens bij zichzelf moeten doen.

"Heb je honger?" Vroeg hij.
Ja.
"Nee."

David hield zijn zucht in en zei; "wil je naar huis?"

Fijn dat je dat vraagt.

Ik zweeg.

David zette de auto, eindelijk, aan en reed de parkeerplaats uit. Richting huis.

Thuis aangekomen stapte ik uit en liep ik wankelend naar de voordeur, en ook al bood David zijn hulp aan, ik wees het af en duwde hem van me af. Ik ging op de bank zitten met een kloppend teen zodra hij de voordeur open had gedaan.