Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

53.

"David! Schiet nou eens op, jezus!"

Als het aan optijd komen lag was ik daar heel strict in.
David niet zo erg.

"We hebben nog 10 minuten voordat we moeten gaan." Riep David vanuit de slaapkamer terwijl hij er met zijn koffer aan kwam lopen.

"Ik weet het niet hoor, maar we moeten de koffers nog in de auto zetten en het stroom afsluiten en dit huis op slot doen en met jou erbij duurt dat heel lang!" Ongeduldig stond ik bij de deur met het handvat van mijn koffer in mijn hand.

"stresskip." Mompelde David terwijl hij op de bank ging zitten en zijn schoenen aantrok.
Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Stresskip? Als ik er niet was geweest was je nooit op tijd klaargeweest." Zei ik geïrriteerd.
"No offense, maar zonder jou had ik nooit weg gehoeven."

Ik perste mijn lippen op elkaar en keek weg. Adem in, adem uit. Vervolgens keek ik weer naar hem. "Ga je me nog helpen met de koffers?"

David zuchtte, knikte en wees naar de deur. "Als je wilt dat ik je help zal je eerst de voordeur moeten opendoen zodat ik naar buiten kan." Mompelde hij terwijl hij zijn schoen strikte en daarna opstond.

Ik rolde mijn ogen, opende de deur en trok mijn (focking zware bakstenen) koffer met me mee.

"Met wiens auto gaan we?"

"Met de mijne." Zei ik.

"Ga jij rijden?"

"Waarom niet? Jij rijdt eng!"

Daarmee bedoel ik expres bumperkleven omdat ik het haat, expres naast vrachtwagens rijden en onder tunnels door rijden omdat ik dat eng vind en muziek opzetten die ik vreselijk vind. Dan heb je ook nog de rotondes, waar hij 5 rondjes omrijd voordat hij de afslag neemt, en het gas-stop-gas-stop rijden waarmee hij me dood ergert.

"Ik kan beter rijden dan jij." Zei hij met opgetrokken wenkbrauwen en een grijns. David vind het hilarisch als ik geïrriteerd en stressig ben.

"No-way, ik rij." Zei ik terwijl ik naar mijn auto liep en de achterbak opendeed.

"Waarom kijk je naar míj?" Vroeg David met opgetrokken wenkbrauwen en grijns toen ik stond te wachten tot hij de koffers in de auto zou tillen.

"Of je, alsjeblieft, de koffers in de auto kunt doen."

"Hoezo? Kun je niet tillen?"

"Jawel! Ik, ugh, schiet nou maar op." Ik liep langs hem heen terug naar binnen en keek op de klok. Zie je nou wel, dat waren alweer 5 minuten op de klok.

Toen we in de auto zaten richting Addison en Nathan waren we veels te vroeg, en zat David het er goed in te wrijven dat we gewoon optijd waren gekomen zonder ons te haasten.
Geweldig, en hier moest ik ik weet niet hoeveel uur mee in een auto zitten?!

Aangekomen bij Nathan en Addison moest David persé vertellen dat ik chagrijnig was en iedereen stond te grinniken en ik ergerde me dood. Dus, ik pakte Chloe op en liep met haar naar buiten.

"Wat heerlijk dat jij nog niet kan praten." Mompelde ik tegen haar terwijl ik naar de auto van Addison en Nathan liep.

Ik zette haar vast in haar kinderstoel, deed de deur dicht toen Nathan en Addison instapten en liep zwijgend naar mijn eigen auto.

***

Uur 1 was te doen: er was geen muziek en geen pratende David. Het enige wat hij deed was irritant tikken op zijn schoot. Ik kon het hendelen.

Uur 2 was oké: ik had mìjn muziek aangezet en ondanks het feit dat we al twee keer gestopt waren omdat Chloe de auto zat was geworden was mijn irritatie aan David verassingswekkend verminderd.