Fuck, I think I'm in Love. (Rewritten)/(DUTCH)

43.

Back to Rachels pov!

7 dagen geleden kwam David voor het eerst de slaapkamer in. Addison is degene die me steeds aan het praten probeerde te krijgen; dat lukt niet. Ik wil niet tegen haar praten. Ik was nog steeds boos op haar, ook al wist ik zelf heel goed dat ze me geholpen had.
Hij praatte tegen me, vertelde me dat hij promotie gekregen had. Als ik het had gekund had ik enthousiast geweest en hem gefeliciteerd, nu had ik alleen maar een brok in mijn keel.
Toen begon hij over eten.
Ik had honger, ik kreeg alleen niks door mijn keel. Het was alsof het dichtkneep als ik ook maar iéts rook. Toen ik bleef zwijgen gaf David het echter op en liep hij naar de deur. Ik wilde niet dat hij wegging.
"Wacht." Zei ik zo onduidelijk dat ik mezelf niet eens kon verstaan.
"Zei je iets?" Vroeg hij. Ik miste zijn stem. Ik vroeg me af waarom hij niet eerder naar me toegekomen was om tegen me te praten.
"Yoghurt is oké," fluisterde ik.
Ik wilde naar hem kijken, maar wist dat als ik dat zou doen ik door de vloer zou zakken en mijn hart zou breken. Ik deed hem zoveel pijn, maar toch kon ik niets bedenken om dit bed uit te komen en iets te doen.
Toen David even later yoghurt neerzette en verdween probeerde ik iets te eten, maar na nog geen 5 happen kon ik het niet doorslikken en viel ik in slaap; eten is best vermoeiend op deze manier.

Zes dagen geleden kwam David weer. Hij praatte weer en ik luisterde weer. Ik zweeg weer en hij baalde weer.
Ik wilde naar hem kijken maar durfde het niet.
Toen ik niks had gezegd en eten afgewezen had zuchtte David en ging hij weer weg.

Vijf dagen geleden kwam David opnieuw. Toen hij verteld had wat er gebeurd was die dag vroeg hij of ik wilde douchen. Toen ik knikte omdat ik me vies voelde (ik had al een week niet meer gedoucht) hoorde ik hem opgelucht ademhalen en ik wilde glimlachen, maar oh, wat koste dat veel moeite. Het lukte niet.
Hij liep naar me toe om me overeind te helpen en sinds anderhalve week zei ik iets.
"Mijn benen werken prima."
Ik ontweek zijn aanraking en liep voor hem uit naar de badkamer. Toen hij vroeg of hij moest helpen schudde ik mijn hoofd en verdween hij.

Vier dagen geleden lukte het me weer om iets te eten.

Drie dagen geleden kreeg ik mezelf zover om het bed uit te komen, de woonkamer in te lopen en op de bank te gaan zitten. Ik zei niets, deed niks, zat alleen daar genietend van een nieuwe omgeving na anderhalve week.
Addison en David zaten tegenover me, te verbaasd om iets te zeggen, en net voordat hun verbazing weg zou gaan en ze zouden gaan praten stond ik weer op en ging ik terug in bed liggen.

Twee dagen geleden lukte het me weer iets te eten. Het ging beter.

Een dag geleden ging ik mee met David, buiten wandelen. Het voelde goed om frisse lucht te hebben. Ik baalde er een beetje van toen we weer thuiskwamen en er van me verwacht werd dat ik weer mijn bed in zou gaan.

Vandaag was weer een dag. Weer een waarin ik van plan was te zwijgen en niet naar David te kijken. Ik keek uit naar het moment waarop hij naar deze kamer zou komen en zou praten. Ik miste zijn stem en warmte met de dag meer, ook al hoorde ik zijn stem nu dagelijks. Zijn warmte niet, hij sliep niet meer in dit bed, ik vroeg me af waarom niet, terwijl het eigenlijk best logisch was.

Vandaag had ik meer motivatie. Meer moed. Meer wil. Ik wist niet waarom, maar het verlangen om te praten met David was enorm.
Dus toen David aan het praten was en ik amper aan het luisteren was bedacht ik me opeens -fuck it!- en draaide ik me op mijn andere zij-, naar David toegericht.

Ik vermeed oogcontact, dat durfde ik nog steeds niet, maar begon aan zijn shirt te friemelen wat hem deed zwijgen.

De doodse stilte maakte mijn actie nog erger dan het al was, dus ik besloot het te breken, iets wat als zeer verassend kwam als ons beiden.

"Je hebt promotie gekregen?"
Dat had hij een week geleden al verteld. Ik wilde hem er alleen over horen praten. Ik was trots op hem.

Heel kort durfde ik David aan te kijken-, alleen even om zijn reactie te peilen. Hij moest glimlachen-, wat hij verbergde, en keek tegelijkertijd verbaasd en zelfs een beetje geschrokken.

"Uh-, ja," zei hij, met een toon die hij duidelijk blij probeerde te laten klinken.

"Dat is..., goed..., denk ik,. Gefeliciteerd." Zei ik na een hele lange stilte. Na nog een lange stilte waarin we beiden zwegen zei ik:
"Vind je het leuk?"

David stotterde even, en zei toen; "ik bedoel-, ja-, uhm," en zweeg toen weer.

Na nog een megalange stilte zei ik: "dus wat doe je nu? Nu je.., gepromoveerd bent,"

Alles aan het gesprek was ongemakkelijk. Het enige wat me van de zenuwen afhield was het friemelen van David's shirt, maar dat maakte hem waarschijnlijk juist meer nerveus.

"Ik-,eh, ik dirigeer nu meer-, in plaats van naar een baas te luisteren. Minder saleswerk, ook,"

"Ik dacht dat je saleswerk juist leuk vond?" Ik durfde weer even naar hem te kijken en slikte. Ik had zijn gezicht gemist. Zijn groene ogen en donkere wenkbrauwen en donker-roze lippen.

David keek weg-, wat me verbaasde, omdat hij nooit uit zichzelf als eerst zou wegkijken in een gesprek als dit, en zei; "ja,... klopt."

-stilte.

"Maar het is goed om eens wat verandering mee te maken."

Ik wist niet waarom, maar ik voelde me beledigd toen hij dat zei. Het is goed verandering mee te maken. Was hij aan het suggereren naar mij? Dat ik moest veranderen? Dat ik weg moest ofzo? Dat ik eens normaal moest gaan doen?

Langzaam liet ik mijn blik van hem afdwalen, liet ik zijn shirt los en keerde ik me weer naar de andere kant toe.

Ik was pissig.

Hij bedoelde het waarschijnlijk niet zo.

Ik kon David horen zuchten.

David schudde me na een hele lange stilte wakker met bepaalde letters in een bepaalde volgorde in een bepaalde zin.
"Ik denk dat het beter is als je medicijnen krijgt."

Medicijnen?! Ik wil geen medicijnen! Ik kan hier zelf bovenop komen.

"Addison en ik hebben het erover gehad en misschien is dat het meest verstandig,"

Toen gebeurde er het meest wat ik had gedaan in twee weken, zelfs het gesprek van net overtreffend. Ik draaide me op mijn rug, keek hem recht in zijn ogen aan en zei, standvast; "dat wil ik niet."

Hij leek een beetje van zijn stuk gebracht en keek zorgvuldig naar me voordat hij zei; "we weten niet wat we anders moeten, Rachel."

Misschien moest ik hier gewoon weg. Ik had geen nut. Waarom bestond ik?

Ik keek weg. "Ik wil het niet," fluisterde ik.

David zuchtte. "Goed, dan niet."

Geen medicijnen voor mij.

V & C & follow.